„Przez pewien czas wzrok mój bezmyślnie błądził po tej mocnej konstrukcji obitej blachą i nagle zrozumiałem tę obłędną wędrówkę. Odruchowo szukałem klamki … której nie było. Targnęła mną rozpacz. Poczułem się zamurowany w grobowcu. Zdałem sobie nagle sprawę z mojej bezsilności, z tego, że te drzwi oznaczają powolną śmierć, godziny odmierzające lata konania.”
Andrzej Wolski to uczestnik akcji dywersyjnych i szkolny kolega bohaterów opisanych w „Kamieniach na szaniec”. Brał udział w powstaniu warszawskim, przeszedł cały szlak bojowy batalionu „Zośka”, trafił do obozu jenieckiego. Przeżył. W swojej wspomnieniowej książce „Drzwi bez klamki” opisuje czasy, gdy władza zaczyna tępić i osadzać w więzieniach partyzantów, lotników, akowców.
Aresztowanie, śledztwo, więzienie, wyrok, kolejne dni, tygodnie, miesiące w celi. Chwile zwątpienia, gdy autor zazdrości poległym podczas powstania kolegom: „Nie chcę tego skrawka błękitu za kratą, wolę oczy przykryte gruzem, niewidome bez nieba, ale z wolnością w sercu. W ruinach z ropiejącymi ranami, ze świadomością, że ginę, ale koło mnie czarny od gruzów upiór odzywa się po polsku i wiem, że to brat, że ginie ze mną za tę samą wolność, że nie zada mi ciosu pięścią między oczy.”
Straszna, a jednocześnie wspaniała książka. Czyta się ją z rosnącą w środku niezgodą na opisaną rzeczywistość, bezsilnością, buntem.

„Przez pewien czas wzrok mój bezmyślnie błądził po tej mocnej konstrukcji obitej blachą i nagle zrozumiałem tę obłędną wędrówkę. Odruchowo szukałem klamki … której nie było. Targnęła mną rozpacz. Poczułem się zamurowany w grobowcu. Zdałem sobie nagle sprawę z mojej bezsilności, z tego, że te drzwi oznaczają powolną śmierć, godziny odmierzające lata konania.”
Andrzej Wolski...