Dalsze losy Theo, jej wrogów i sprzymierzeńców wciąż trzymają w napięciu i zmuszają do nieustannego zastanawiania się, kto właściwie jest wrogiem, a kto sprzymierzeńcem.

Dalsze losy Theo, jej wrogów i sprzymierzeńców wciąż trzymają w napięciu i zmuszają do nieustannego zastanawiania się, kto właściwie jest wrogiem, a kto sprzymierzeńcem.

Drugi tom był dla mnie nudny i ciągnący. Uratował się zakończeniem niespodziewanym.

Drugi tom był dla mnie nudny i ciągnący. Uratował się zakończeniem niespodziewanym.

Na początku historia trochę się dłużyła, ale potem bardzo się wciągnęłam. Podoba mi się charakter Theo, to jaka jest silna. Kocham też Blaise'a i Sorena. Jestem bardzo ciekawa zakończenia tej historii.

Na początku historia trochę się dłużyła, ale potem bardzo się wciągnęłam. Podoba mi się charakter Theo, to jaka jest silna. Kocham też Blaise'a i Sorena. Jestem bardzo ciekawa zakończenia tej historii.

W recenzji pierwszego tomu zachwycałam się główną bohaterką. Jej dojrzałością i zdolnością myślenia jak prawdziwa przywódczyni, dbania o ludzi, których los zależał od niej. Nie mam pojęcia, czy to mój gust się tak zmienił, czy "Panią dymu" dosięgła klątwa drugiego tomu, bo ta Theodosia zupełnie nie przypomina tej, o której pisałam wcześniej. Jaka małolata z niej wychodziła, to głowa mała. Co prawda cały czas grała swoją rolę królowej walczącej o kraj, ale zdecydowanie nie wychodziło jej to dobrze. Zachowywała się jak dziecko niemające o niczym pojęcia, ale niezdolne do przyjęcia rad od innych. Ewentualnie - od innych dzieci. To jest chyba teraz dla mnie największy minus w młodzieżowym fantasy - nikt nie widzi, że niedoświadczone dzieciaki nie budzą się nagle z umiejętnościami i doświadczeniem by zostać przywódcami. Zabrakło mi kolejnego etapu dojrzewania Theo do roli królowej. Może za szybko w nią weszła, może próbowała dążyć do wyidealizowanego obrazu matki królowej? To wszystko byłoby zrozumiałe. Ale reakcja reszty świata na jej "rządy" już nie.

Niestety, ale "Panią dymu" cechuje ogromny brak realizmu. Ogromna szkoda. Bo fabuła jest na równi ciekawa i trzymająca w napięciu jak w pierwszym tomie, i naprawdę jestem bardzo ciekawa jak ta historia się zakończy. Ale czytając tę książkę ciągle miałam wrażenie, że czytam coś nie dla mnie przeznaczonego, jakby ilość przeczytanych książek fantasy i historycznych nie potrafiła pozwolić mi na zignorowanie tak jaskrawych przykładów braku realizmu.

Akcja w drugim tomie kręci się wokół szukania sojuszników dla Theodosii. W dziwny sposób to robiono, ale właściwie można zaakceptować taką ścieżkę. Gdyby tylko trwało to moment, a nie rozwlekło się w serię pogaduszek, herbatek i idiotycznych przebieranek ciągnących się przez większość książki. To chyba na tle tych wydarzeń postać Theodosii wypadła tak kiepsko, bo pokazała, że w gruncie rzeczy jest nastolatką, która chce się bawić i być adorowana. Jej próby przekonania do siebie sojuszników - również swoich rodaków - były tak słabe, że aż żałosne. W pierwszym tomie intrygi były na zdecydowanie dużo wyższym poziomie. Tu - niedojrzałe jak w bajce.

Stworzona historia i świat ze swoją magią dalej mi się bardzo podobają. To był naprawdę rewelacyjny pomysł, który przykuwa uwagę i budzi ciekawość. Chce się czytać dalej byle poznać zakończenie. A to było bardzo satysfakcjonujące. Kiedy Theodosia wreszcie skończyła z proszonymi herbatkami, akcja ruszyła z kopyta. Dalej było mocno naiwnie, ale wreszcie pojawiły się zaskoczenia, ciekawe pomysły i kolejne tajemnice.

Sama nie wiem jak mam ocenić tę książkę. Z jednej strony historia jest rewelacyjna i jako całość, tom pierwszy i drugi, jest wciągająca i zaskakująca. Jednak ten kompletny brak poszanowania dla realizmu, nagłe zdziecinnienie tak świetnie zapowiadającej się bohaterki, i zupełnie nie pasujące do sytuacji wydarzenia spowalniające akcję, psują radość z czytania. Trylogię na pewno dokończę, ale nie mogę jej polecić z tak czystym sercem jak w przypadku tomu pierwszego. Tu się mocno popsuło, jakby średnia wieku czytelnika obniżyła się o 5 lat. Kto by tam zwracał uwagę na to, że Theo dostała pełną szafę sukien wysadzanych klejnotami (rozdawanymi przez nią na prawo i lewo) od skąpca, który tak chciał na niej zarobić, że kazał płacić jej adoratorom za każdy dzień pobytu na swoim zamku? Że w całym zamku nie znalazł się nikt na tyle kompetentny by powstrzymać grupę dzieciaków przed szwendaniem się gdzie im się podoba, a gdzie zdecydowanie nie powinni się znaleźć? Że dorośli władcy, z całego kontynentu, opuścili swoje kraje by starać się o rękę królowej żebraczki, wyjechali na nie wiadomo jak długo, pozostawiając swoje kraje - we właściwie czyich rękach? - na pastwę najeźdźcy, który mógłby skorzystać z okazji. No i przede wszystkim - tyle królewskich głów w jednym miejscu? Gdzie tu jakieś środki ostrożności, skoro, jak już wspomniałam, grupka dzieciaków potrafi wykiwać każdego strażnika?

Jeśli lubicie romans fantasy - czytajcie. Dostaniecie ciekawie poprowadzony wątek romantyczny plus wciągającą fabułę. Trzeba jednak mieć na uwadze, że to książka adresowana do młodszego czytelnika, wiele więc w niej niedociągnięć typowych dla literatury młodzieżowej.

W recenzji pierwszego tomu zachwycałam się główną bohaterką. Jej dojrzałością i zdolnością myślenia jak prawdziwa przywódczyni, dbania o ludzi, których los zależał od niej. Nie mam pojęcia, czy to mój gust się tak zmienił, czy "Panią dymu" dosięgła klątwa drugiego tomu, bo ta Theodosia zupełnie nie przypomina tej, o której pisałam wcześniej. Jaka małolata z niej wychodziła,...

Cześć może trochę nie w temacie ale warto spróbować , ma ktoś do odsprzedania te książkę ?

Cześć może trochę nie w temacie ale warto spróbować , ma ktoś do odsprzedania te książkę ?

Czy upadła księżniczka może powstać jako królowa? A jeśli tak, jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w „Pani Dymu” Laury Sebastian, czyli drugim tomie serii „Księżniczka Popiołu”.

Theodosii, po dziesięciu latach niewoli, tortur i upokorzeń, udaje się wyrwać z rąk Kaisera, swego oprawcy. Kolejnym krokiem jest odzyskanie tego, co jej odebrano, jednak wsparcie kilku niezachwianych przyjaciół nie wystarczy. Musi zdobyć armię i sprzymierzeńców, których według ciotki-piratki może uzyskać tylko w jeden sposób – wychodząc za mąż. Co z tego, że jej poprzedniczki nigdy tego nie robiły. Theo wie, że wolność ma wysoką cenę, tylko czy jest gotowa ją ponieść? I czy jest gotowa na nowego, śmiertelnego wroga, którego sama stworzyła?

Powrót do tego cyklu okazał się prawdziwą przyjemnością, a to, w jaki sposób autorka porusza siłę kobiet, tylko zyskuje w moich oczach. Ta historia wręcz opiera się na nich i ich potencjale. Nieważne czy napędza je miłość, zdrada, zemsta, władza, czy gniew. Są w stanie osiągnąć wszystko, niezależnie od konsekwencji, a w swym uporze i determinacji są niezłomne.

Jako iż część fabuły toczy się na morzu, znajdziecie tu piracki, marynistyczny klimat, który osobiście bardzo lubię. Z kolei w Sta’Crivero zderzają się ze sobą przepych i bogactwo pałacu z życiem uchodźców wojennych. I choć bałam się, że szukanie przez Theo męża będzie po prostu nudne, na szczęście nic takiego się nie stało - a to dzięki kilku asom w rękawie autorki. Soren z kolei był najbardziej rozchwytywanym lokatorem lochów w historii. I naprawdę, szczerze go lubię. Sama Theo, oprócz ciężaru korony, musi rozpalić ogień buntu, zmierzyć się z przewodzeniem swoim ludziom, ale też sztormem własnych uczuć do dwóch mężczyzn.

To naprawdę emocjonująca opowieść fantasy, prowadzona z rozmachem, ale też wychodząca poza przyjęte schematy. Jest epicko, intrygująco, niebezpiecznie, krwawo, brutalnie, romantycznie... Do tego całość zamknięta jest w pięknych okładkach, od których nie można oderwać wzroku.
Jestem szalenie ciekawa, jak zakończy się tak historia!

Czy upadła księżniczka może powstać jako królowa? A jeśli tak, jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w „Pani Dymu” Laury Sebastian, czyli drugim tomie serii „Księżniczka Popiołu”.

Theodosii, po dziesięciu latach niewoli, tortur i upokorzeń, udaje się wyrwać z rąk Kaisera, swego oprawcy. Kolejnym krokiem jest odzyskanie tego, co jej...

Pilnie kupię tę książkę! Może ktoś, coś...

Pilnie kupię tę książkę! Może ktoś, coś...

Po tym jak Theo wypiła truciznę stała się jeszcze silniejsza. Ta książka podobała mi się najbardziej z tych trzech.

Po tym jak Theo wypiła truciznę stała się jeszcze silniejsza. Ta książka podobała mi się najbardziej z tych trzech.

Czytało się szybko i szybko się zapomni. Nieco gorsza od poprzedniczki, ale była intryga, więc powieść jakoś się wybroniła. Miałam nadzieję na inny rozwój wydarzeń, więcej płaszczyzn bohaterów, ale nie... dobrzy są dobrzy, a źli pozostają źli.

Czytało się szybko i szybko się zapomni. Nieco gorsza od poprzedniczki, ale była intryga, więc powieść jakoś się wybroniła. Miałam nadzieję na inny rozwój wydarzeń, więcej płaszczyzn bohaterów, ale nie... dobrzy są dobrzy, a źli pozostają źli.

Płaczę bo usunęła się moja rozległa opinia o tym tomie ;-;
Ogólnie obawiałam się czytać po dwóch latach po Księżniczce popiołu. Ale było dobrze. 150 stron początkowych przynudzało, ale potem akcja się rozwinęła. Theodosia nadal podejmuje błędne decyzje i jest naiwna, ale już w mniejszym stopniu - staje się bardziej charakterna. Uwielbiam Sorena, chłopak mógłby siedzieć w tych lochach rok i by nadal się cieszył z życia.

Płaczę bo usunęła się moja rozległa opinia o tym tomie ;-;
Ogólnie obawiałam się czytać po dwóch latach po Księżniczce popiołu. Ale było dobrze. 150 stron początkowych przynudzało, ale potem akcja się rozwinęła. Theodosia nadal podejmuje błędne decyzje i jest naiwna, ale już w mniejszym stopniu - staje się bardziej charakterna. Uwielbiam Sorena, chłopak mógłby siedzieć w...