Jestem psiarą. Wychowałam się z psami i miałam ich kilka w życiu. Podobno od smoczka odzwyczaił mnie mój pierwszy pies, którego nie pamiętam, a który połknął mój smoczek, a potem go wydalił. Od tamtej chwili nie chciałam wziąć żadnego smoczka do ust :D. Choć obecnie z różnych powodów psa mieć nie mogę, to miłość do nich pozostała. Więc rzuciłam się na ten zbiorek opowiadań, oczekując ciepłych i wzruszających historii, bo o psach można przecież bez końca. Co za rozczarowanie! Tylko dwa opowiadania były w miarę dobre. Historyjka o plastikowym, nadmuchiwanym psie-zabawce nie wiadomo po co się w tym zbiorku znalazła. Czytając te bezemocjonalne opowiadania miałam wrażenie, że autorom bardziej chodziło o formę niż o treść. Irytowało mnie, że własciciele psów jakby nigdy nie słyszeli o tym, że psa trzeba- dla jego własnego bezpieczeństwa – nauczyć paru komend, wytresować, na ile się da, nie puszczać samopas na kilka dni i jeżeli nie chce się produkować w przyszłości szczeniaków – wysterylizować zamiast powiekszać liczbę psów bezdomnych. Irytował mnie ten brak odpowiedzialności właścicieli.
Zdecydowanie odradzam! Strata czasu.

Jestem psiarą. Wychowałam się z psami i miałam ich kilka w życiu. Podobno od smoczka odzwyczaił mnie mój pierwszy pies, którego nie pamiętam, a który połknął mój smoczek, a potem go wydalił. Od tamtej chwili nie chciałam wziąć żadnego smoczka do ust :D. Choć obecnie z różnych powodów psa mieć nie mogę, to miłość do nich pozostała. Więc rzuciłam się na ten zbiorek opowiadań,...