Zaczynając od okładki, widzimy na niej z góry mężczyznę, który prawdopodobnie siedzi i jest wpatrzony w ziemię. Nie wiemy co mu tam po głowie chodzi, czy się martwi, czy wspomina, czy żałuje... Barwy na tej okładce są ciemne, co sugeruje nam, że nie będzie to lekka przeprawa przez "spowiedź". Pozbawiona zbędnych elementów, wydaje się być wręcz minimalistyczna. Posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed uszkodzeniami mechanicznymi. Niestety czasem i to nie wystarczy, bo przesyłki do czytelników przychodzą z uszkodzeniem. Otwarta koperta, to i tak cud, że książka dotarła wraz z kopertą, a nie sama koperta bez lektury. :) Mam nadzieję, że pracownicy poczty się poprawią, jeśli nie - pójdzie skarga, a jest to również apel do wydawców, by pakowali bezpieczniej przesyłki, bo za niedługo w ogóle nic do nas nie będzie dochodzić.
Czcionka jest duża, dzięki czemu czyta się szybko. Literówek w tekście nie spotkałam, odstępy i marginesy zostały zachowane. Powracając do skrzydełek, na jednym z nich przeczytamy słów kilka o innej książce polecanej z resztą z tego wydawnictwa, a na drugim kolejne dwie okładki polecanych lektur.

Pióro, jakim posługuje się autor był dla mnie trudny. Ciężki. Nie potrafiłam się wczytać w to, co zostało przedstawione. Szło mi jak po grudzie, a nic nie ułatwiało lektury. Poniekąd może fakt, że czytałam ją i byłam tak przepracowana, że nie potrafiła zainteresować się lekturą, ale z drugiej strony taka książka powinna wzbudzić we mnie wiele emocji, obudzić, otrząsnąć, a nie było tak. Nie cały czas. Owszem, pojawiły się fragmenty, które szczególnie zapadły mi w pamięć, ale nie było ich zbyt dużo...
Może to taki specyficzny styl, jakim posługuje się autor. Tematyka nie należy do najłatwiejszych i przyjemnych, ale... męczyłam się. Chyba jeszcze bardziej niż w przypadku Kręgów Zborowskiego. Mam nadzieję, że nie będziecie się złościć, ale jak dla mnie o wiele lepsza była powieść Ewy Ornackiej o polskich więźniarkach,. Tam wczytałam się w treść niemal od razu mimo iż tez nie należała do najprzyjemniejszych...

Co mnie bolało jeszcze bardziej? Otóż nie mogę się zgodzić, że tytuł tej książki jest odpowiedni. Spowiedź kata? Kat mało co tutaj się wypowiadał. Zazwyczaj przy spowiedzi jest wiele emocji - a tutaj nie było nic. Pustka. Obojętność albo cisza. Jestem nieusatysfakcjonowana. Jak dla mnie to nietrafny tytuł. Ale z tego, co czytałam recenzje innych osób, nie tylko mi ten tytuł nie pasuje.
Sięgając po SPOWIEDŹ KATA, spodziewałam się przepełnionej refleksją lektury, która w 90 % opowiadana jest między spowiednikiem i katem, który spowiada się z życia, przeszłości, a my tutaj mamy nakreślone wiele historii np. Wampira z Krakowa, Wampira ze Śląska czy Skorpiona z Gdańska. Nie tego się spodziewałam...

Cała recenzja na blogu

Zaczynając od okładki, widzimy na niej z góry mężczyznę, który prawdopodobnie siedzi i jest wpatrzony w ziemię. Nie wiemy co mu tam po głowie chodzi, czy się martwi, czy wspomina, czy żałuje... Barwy na tej okładce są ciemne, co sugeruje nam, że nie będzie to lekka przeprawa przez "spowiedź". Pozbawiona zbędnych elementów, wydaje się być wręcz minimalistyczna. Posiada...