Przygoda w świecie serii „Royal” powoli dobiega końca. Już wiemy, kto jest księciem, otrzymaliśmy też kilka informacji dotyczących wydarzeń związanych z tak zwanym deszczem meteorytów, teraz przyszedł czas na wybór tej jednej jedynej. Królewicz ma ogłosić, która dziewczyna zostanie jego żoną, a w przyszłości i królową Viterry.

Czy Tatiana może znaleźć swoje szczęśliwe zakończenie? Od pierwszego tomu darzy księcia głębokim i – co najważniejsze – prawdziwym uczuciem. Oczywiście na początku nie wiedziała, iż to właśnie wybranek jej serca ma błękitną krew, co tym mocniej przekonało czytelnika do siły jej uczuć. Problem nie tkwi jednak w niej, tylko w samym księciu…

Ta jedna jedyna

Wielkimi krokami zbliża się ten dzień – moment, kiedy Phillip, książę Vittery, ogłosi, kto skradł jego serce. W konkursie o miłość królewicza brało udział wiele dziewcząt, obecnie pozostały tylko dwie. Jedna naprawdę kocha księcia, druga woli miłość do władzy i jego korony. Wybór wydaje się oczywisty, jednak dochodzą do tego jeszcze sprawy wagi państwowej.

Tatiana jest pewna, że to właśnie ją kocha Phillip, w końcu wiele razy zapewniał ją o swojej miłości oraz powiedział prosto w oczy, iż to właśnie jej imię wypowie, kiedy nadejdzie odpowiednia pora. Po wydarzeniach ostatnich dni, kiedy dziewczyna została porwana i była torturowana, te słowa są niczym opatrunek na rany. Tylko czy bohater dotrzyma słowa?

Za długo

„Przysięga ze złota” to piąty tom cyklu Valentiny Fast pod tytułem „Royal”. Wiele osób porównuje tę serię do „Rywalek” Kiery Cass. Jest w tym sporo racji, bowiem widać dużo podobieństw. Powieści różnią się niewielkimi szczegółami, warto jednak dodać, że seria Kiery była ciekawsza i odbiorca nie miał wrażenia, że ciągnie się ona w nieskończoność.

Największą bolączką „Royal” jest bowiem nieumiarkowanie autorki. Tak naprawdę wydarzenia tego cyklu można by zmieścić w dwóch, góra trzech częściach. Tymczasem już niebawem pojawi się szósta, a później jeszcze spin-off. Jak widać, przygoda w tym świecie nie skończy się tak szybko, a powinna. Z jednej prostej przyczyny – Fast zabrakło już pomysłów.

Co i rusz dostajemy te same wątki i zwroty akcji. Tatiana kocha Phillipa, wierzy w jego słowa, on wyznaje jej miłość, a potem łamie serce. I tak raz za razem, co kilka stron. W pewnym momencie czytelnik ma już dość księcia i jego zachowania, ale ma również dość bierności protagonistki. W końcu ile można pozwalać na poniewieranie sobą? Ile można mieć nadziei? Ile razy można dawać się oszukać? Zwłaszcza że obok znajduje się osoba, która zasługuje na miłość o wiele bardziej niż humorzasty królewicz.

Zapewne w szóstym tomie dowiemy się, dlaczego Phillip zachowuje się jak flaga na wietrze. Choć, po prawdzie, już teraz można się tego domyślić. To jednak nie zmienia faktu, iż skoro już tyle rzeczy powiedział Tatianie, to mógłby wyjaśnić jej swoje dziwne i nieludzkie zachowanie. Zabawa w kotka i myszkę robi się po prostu nużąca.

Ciekawy wątek

O wiele ciekawiej jest, gdy księcia nie ma na horyzoncie. W pewnym momencie Tatiana trafia do obozu szkoleniowego dla strażników. Dlaczego i co tam robi – tego będziecie musieli się dowiedzieć z książki. Wspomnę tylko, iż jest to najbardziej interesujący wątek w całej serii. Tylko dzięki niemu „Przysięga ze złota” okazuje się warta przeczytania. I potwierdza to, co napisałam wcześniej – bez księcia świat cyklu staje się bardziej interesujący.

Niestety Phillip nie znika na długo, w końcu ma do odegrania swoją rolę. To, że przy okazji doprowadza czytelnika do szewskiej pasji… cóż, najwidoczniej Fast nie zdawała sobie sprawy, iż w pewnym momencie osiągnie efekt odwrotny od zamierzonego – królewicz okaże się persona non grata w oczach odbiorcy.

I nawet jeśli szósty tom wyjaśni nam jego postępowanie, to nic nie zmaże negatywnej oceny postaci. Zwłaszcza że autorka nie przemyślała do końca sprawy związanej z całą tą uczuciowością pomiędzy Tatianą a Phillipem. Za wiele dramatu, w pewnym momencie nudnego i miałkiego, za dużo złamanych serc, za często książę okazywał się niedojrzały.

„Przysięga ze złota”, dzięki jednemu wątkowi, okazuje się nieco lepsza niż druga, trzecia i czwarta część. Pierwsza była ciekawa, w końcu jeszcze nie czuliśmy się przesyceni wydarzeniami, ale im dalej w las, tym było gorzej. Piąta część nieco podnosi poprzeczkę, ale zaledwie o dwa szczeble. A jak wypadnie szósta? Przekonamy się już niebawem.

Monika Doerre