Chelsea przeprowadza się do innego mieszkania po okropnym rozstaniu. Tyle że jeden z jej sąsiadów jest podobny do jej byłego, co jest jednym z powodów, dla którego trzyma się od niego z daleka. Innym jest to, że zachowuje się jak dupek.
Ich znajomość zaczyna się przy jej skardze na jego psy, które nie przestają szczekać. I gdzieś pomiędzy bekonem, pizzą i malowaniem obrazów wywiązuje się między nimi przyjaźń.
I choć Damien kategorycznie powiedział, że nie może jej dać niczego poza tym, to jego serce bijące szybciej nie kłamie… a ona też szybko zacznie do niego czuć coś więcej.



Do tej pory przeczytałam tylko dwie książki tej autorki, i tak jak „Stepbrother Dearest” mnie zachwyciło, tak „Sins of Sevin” już nie do końca, bo niestety widziałam tam zbyt wiele podobieństw do tej pierwszej i to mnie na jakiś czas zniechęciło do innych jej prac. Ale po „Neighbor..” sięgnęłam właśnie dlatego, że łączy się w jakiś sposób ze „Stepbrother..”. I nawet jeśli teoretycznie nie trzeba jej wcześniej czytać, to według mnie lepiej to zrobić, żeby lepiej poznać Eleca.

Więc, tak, przechodząc do moich wrażeń.. Absolutnie uwielbiam WSZYSTKO w tej książce. Na początku podchodziłam do niej nieco obojętnie, ale z każdą stroną zakochiwałam się coraz bardziej. Niczego bym nie zmieniła. Dopiero co ją skończyłam, a już wyczuwam po niej mocnego, książkowego kaca. Dawno nie czytałam tak idealnej historii między facetem i kobietą. Pani Ward zdecydowanie się u mnie zrehabilitowała.
A teraz będę rozpływać się nad Damienem. Aktualnie ląduje u mnie na szczycie książkowych chłopaków. Po prostu uwielbiam w nim wszystko - od imienia, przez jego psy, pizzę, po jego spontaniczność, zazdrość, troskliwość i tę przeogromną bezinteresowność.
Chelsea też polubiłam. Choć w "Stepbrother Dearest" nie była szczególnie ważną postacią, to jednak nie była taka zła i kochała Eleca. Złamał jej serce i jej współczułam, choć to nie była jej wina, że to Greta była jego "jednorożcem",a nie ona. ;)
Damien i Chelsea jako sąsiedzi byli niesamowici. Nie raz siedziałam z bananem na twarzy albo się śmiałam. Te incydenty z bekonem, spaloną lazanią, teksty o trójkącie, filmach odnoszącymi się do ich imion... No po prostu świetne. ;)
Śmiesznie tam, gdzie powinno być zabawnie; trochę smutniej tam, gdzie powinny być emocje. Zabawnie, uroczo, łzy smutku i wzruszenia. No po prostu idealnie, nie wiem, który raz już używam tego słowa w tej opinii, ale aż TAK mi się podobało.
No i ta reakcja, kiedy Tyler, brat Damiena, poznał Jade, siostrę Chelsea... Hm. Czyżby miała to być otwarta furtka do ich historii? Nie powiem, byłoby ciekawie. No i nie zmarnowałabym szansy na ponowne spotkanie Damiena. ;)
Podsumowując, jeśli ktoś się jeszcze waha, to niech przestanie i jak najszybciej sięga po tą książkę, bo się nie zawiedzie. Mnie ta historia oczarowała, na pewno szybko o niej nie zapomnę i jeszcze do niej wrócę.

Chelsea przeprowadza się do innego mieszkania po okropnym rozstaniu. Tyle że jeden z jej sąsiadów jest podobny do jej byłego, co jest jednym z powodów, dla którego trzyma się od niego z daleka. Innym jest to, że zachowuje się jak dupek.
Ich znajomość zaczyna się przy jej skardze na jego psy, które nie przestają szczekać. I gdzieś pomiędzy bekonem, pizzą i malowaniem...