Olga Tokarczuk, to poetka posługująca się prozą, a Prawiek i inne czasy, to metaforyczna, liryczna powieść, która sprawia, ze zapomina się o rzeczywistości. Książka refleksyjna, polifoniczna, z subtelną i melancholijna narracją wprowadza czytelnika w oniryczny nastrój, to powieść, gdzie zwykłe życie płacze się z metaforą, a okrucieństwa z zamysłem Boga. Jest to okrutna powieść, bo oto popadamy sobie niczego nieświadomy czytelniczy letarg by nagle: bach! znaleźć się w samych środku koszmaru. Olga Tokarczuk nie marnuje swojego talentu nadaremnie i już zanim sięgnie się po jej powieść wiadomo będzie, że będzie to opowieść o czymś ważnym, istotnym. Prawiek, to wieś o ściśle wyznaczonych granicach. Leży miedzy wschodem, zachodem północą i południem, a każdej z tych granic strzeże inny anioł. Aniołowie strzegą, ale nie interweniują bo mają oczy odwrócone w stronę Boga, a ten zajęty jest odkrywaniem własnej osobowości, wiec na Prawiek spadają nieszczęścia takie, o których się nawet filozofom nie śniło, bo kiedy traci się miłość popada się w odrętwienie. Dosłownie.
W lirycznej i zmysłowej narracji Tokarska przybliża prawdę o przemijaniu, o życiu i śmierci, opowiada nietrwałości. Człowiek żyje i tworzy, to co stworzy jest martwe, ale paradoksalnie te martwe przedmioty przetrwają nie tylko swoich twórców lecz i późniejszych użytkowników.
To niezwykła powieść zarówno w warstwie narracyjnej jak i fabularnej. Trzeba uważać, bo wedrze się w serce i nie puści.

Olga Tokarczuk, to poetka posługująca się prozą, a Prawiek i inne czasy, to metaforyczna, liryczna powieść, która sprawia, ze zapomina się o rzeczywistości. Książka refleksyjna, polifoniczna, z subtelną i melancholijna narracją wprowadza czytelnika w oniryczny nastrój, to powieść, gdzie zwykłe życie płacze się z metaforą, a okrucieństwa z zamysłem Boga. Jest to okrutna...