Wróciłam do tej książki po nastu latach. Syn przyniósł ją z biblioteki, położył na biurku, a ja wzięłam do ręki, przeczytałam kilka stron i już nie potrafiłam odłożyć. Przeczytałam niemal jednym tchem, a właściwie dwoma.
Frances Hodgson Burnett opisuje w niej losy narcystycznej Mary, która od pierwszych stron budzi antypatię. Jest egoistyczna i rozkapryszona. Jednak jej buta kończy się w momencie, kiedy po stracie rodziców zamieszkuje w domu wuja. Tu dostaje szansę na to, by spojrzeć na świat przez „inną parę okularów”. Brzmi banalnie? Pewnie trochę tak, ale zapewniam, że takie nie jest. Autorka ubrała fabułę w wiele dobrych i złych emocji. Zbudowała ją na prawdziwych uczuciach, które towarzyszą, bądź powinny towarzyszyć nam każdego dnia – na tęsknocie, żalu, miłości, empatii i szczerej przyjaźni.
Ogromne znaczenie w powieści ma symbolika tajemniczego ogrodu – każdy z nas ma klucz do takiego miejsca, lecz nie każdy potrafi znaleźć zamek. Niemniej, kiedy już znajdziemy i otworzymy bramę, równocześnie otworzymy się na całe piękno świata.
„Tajemniczy ogród” to lektura obowiązkowa. I to nie tylko dlatego, że rzeczywiście jest w kanonie lektur, ale głównie z powodu przekazu, jaki za sobą niesie. Aż trudno uwierzyć, że tę powieść po raz pierwszy opublikowano w 1911 roku, bo wciąż budzi niezmienne emocje i pozostawia po sobie trwały ślad na serduchu.

Wróciłam do tej książki po nastu latach. Syn przyniósł ją z biblioteki, położył na biurku, a ja wzięłam do ręki, przeczytałam kilka stron i już nie potrafiłam odłożyć. Przeczytałam niemal jednym tchem, a właściwie dwoma.
Frances Hodgson Burnett opisuje w niej losy narcystycznej Mary, która od pierwszych stron budzi antypatię. Jest egoistyczna i rozkapryszona. Jednak jej...