Nie lubimy się z panem Kingiem. Męczy mnie jego gawędziarstwo, nudzi spowolniała akcja, irytuje brak mrożących krew w żyłach momentów. Cudem dobrnęłam do końca "Chudszego" i "Cmętarza zwieżąt", kilka powieści po przeczytaniu paru rozdziałów bez żalu, za to z uczuciem zawodu, rzuciłam w kąt. Ale jest "Carrie" - nowy film z Julianne Moore i Chloe Grace Moretz, który zamierzam obejrzeć. Jedna z moich żelaznych zasad brzmi: "najpierw książka, później ekranizacja", jeśli więc miałam kiedykolwiek przeczytać debiut Kinga, to tylko przed wyprawą do kina, tylko teraz. Byłabym nawet skłonna spojrzeć na "Carrie" bardziej łaskawym okiem, wszelkie ewentualne niedociągnięcia zrzucić na karb słabego literackiego warsztatu początkującego pisarza. I wiecie co? Cieszę się ogromnie, że mogę tę powieść ocenić wysoko bez jakiejkolwiek pobłażliwości z mojej strony.

Rok 1979. Chamberlain, gdzieś w stanie Maine, do którego nigdy w życiu nie chciałabym się udać przez złą sławę, jaką zapewnił temu regionowi Stephen King. Carrie White, córka gorliwej katoliczki, jak zwykle pada ofiarą niewybrednych żartów szkolnych znajomych. Z dnia na dzień narasta w niej złość i niepokój, a kiedy staje się pośmiewiskiem podczas szkolnego balu, owładnięta żądzą zemsty, wykorzystując swoją nadnaturalną umiejętność, urządza w Chamberlain krwawą jatkę. O wydarzeniach dotyczących Carrie dowiadujemy się po latach. Powieść stanowi nie do końca uporządkowaną mieszankę narracji, wspomnień ludzi, którzy tę rzeź przeżyli, policyjnych raportów oraz naukowych publikacji dotyczących zarówno niezwykłej zdolności dziewczyny, jak i jej osobiście. Wszystkie te elementy dają nam pełny, rzeczywisty obraz zaszczutej przez rówieśników dziewczyny, ortodoksyjnej matki, małomiasteczkowego społeczeństwa, gdzie wytykanie palcami i psikusy są na porządku dziennym.

Stephen King w swoim debiucie przedstawia nam nastolatkę, którą można w zależności od kontekstu uznać albo za winowajczynię, albo ofiarę. Nawet biorąc pod uwagę wydarzenie będące punktem kulminacyjnym powieści, skłaniałabym się ku stwierdzeniu, iż prawdziwą pokrzywdzoną jest właśnie Carrie - owoc rzekomego grzechu rodziców, niekochana córka, o której istnieniu matka nie wiedziała prawie do samego końca ciąży, wmawiała sobie, że powiększający się z tygodnia na tydzień brzuch jest widocznym objawem raka niszczącego ją od środka, przybliżającego ją do śmierci, do przejścia na "drugą stronę" i dołączenia do zmarłego tragicznie męża. Nie ma w domu prysznica, bo uważa, że to narzędzie szatana. Kolor czerwony - czy to na ubraniach, czy obrazach: diabelski symbol. Bal maturalny - sama myśl o nim jest właściwie jednoznaczna z wyrażeniem chęci wycieczki do piekła. Pomimo mojej tolerancji dla niemal wszystkich, nawet skrajnych poglądów, zwyczajnie nie mieści mi się w głowie, jak można dziecko trzymać na tak krótkiej smyczy, nie pozwalać na żadne rozrywki, okrutnie krytykować osoby, z którymi Carrie mogłaby się bliżej zaznajomić, nie rozmawiać o niczym prócz chrześcijaństwa. To Margaret White jest prawdziwym potworem w tej powieści. To ta dewotka, którą doskonale określają słowa Sztaudyngera: "Modli się pod figurą, a diabła ma za skórą", jest tyranem, wyrządzającym dziecku niebywałą krzywdę. To ona zamyka Carrie w komórce za wszystkie najdrobniejsze przewinienia, czyli najczęściej jedno niepotrzebnie wypowiedziane słowo, policzkuje ją, wyzywa, odprawia egzorcyzmy. I to ona tak naprawdę stoi za wydarzeniami z pamiętnego balu maturalnego rocznika '79.

Dlaczego jestem tą książką zachwycona? Ano dlatego, że King w 1974 roku o pisaniu nie miał bladego pojęcia, nie wypracował swojego specyficznego stylu, nie przesadzał zatem z gadulstwem, które dla mnie jest potwornie irytujące. Co jeszcze? Wspaniałe portrety psychologiczne, niekoniecznie oryginalna fabuła przedstawiona w alternatywnej - trochę absurdalnej, ale i tak świetnej - wersji, enigmatyczna atmosfera, nieustający niepokój i kompletna nieświadomość, co może się za moment wydarzyć, sprawiły, że książkę czytałam jak zahipnotyzowana. Siedząc na fotelu, opatuliwszy się różowym kocykiem, z kubkiem czerwonej wiśniowej herbaty i mruczącym głośno kotem na kolanach, na parę godzin zapomniałam o coraz słabszym świetle dziennym, późniejszej porze, o rzeczywistości. Czy "Carrie" to horror? Nie wiem. Książkę określiłabym raczej mianem psychologicznej z elementami grozy, ale... czy naprawdę klasyfikacja gatunkowa jest istotna? Dla mnie liczy się przede wszystkim to, że autor zwyczajnie mnie zaskoczył, bo kiedy już zwątpiłam w jego pisarskie umiejętności, okazało się, iż jednak jest w stanie napisać książkę, którą byłabym prawdziwie zachwycona. Panie King, zwracam honor i obiecuję, że do lektury kolejnej powieści - "Miasteczka Salem", a później może "Lśnienia" - nie podejdę już z niechęcią. Ze swojej strony "Carrie" ogromnie polecam. Wybitna książka.

Nie lubimy się z panem Kingiem. Męczy mnie jego gawędziarstwo, nudzi spowolniała akcja, irytuje brak mrożących krew w żyłach momentów. Cudem dobrnęłam do końca "Chudszego" i "Cmętarza zwieżąt", kilka powieści po przeczytaniu paru rozdziałów bez żalu, za to z uczuciem zawodu, rzuciłam w kąt. Ale jest "Carrie" - nowy film z Julianne Moore i Chloe Grace Moretz, który zamierzam...