Nie zostanę entuzjastką tego woluminu, ale na pewno jest to pozycja interesująca z kilku względów.

Po pierwsze i chyba najważniejsze: postać skryby Pedra Camacho jest świetnie wymyślona i po mistrzowsku opisana. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że wbrew pozorom jest pierwszoplanowa.

Drugi powód jest ściśle związany z pierwszym. Mianowicie opisy słuchowisk tworzonych przez boliwijskiego mistrza są rewelacyjnym narzędziem opisu stopniowo postępującego obłędu bohatera (czy też jak niektórzy mogą twierdzić: rozwoju jego geniuszu). Historie te są na tyle ciekawe, że ja jako czytelnik zastanawiałam się, czy peruwiańskie społeczeństwo naprawdę jest tak niewybredne jak twierdzą Varguitas z przyjaciółmi (wtedy taka jestem niestety też ja), czy też można zachwycić się połączeniem przez Pedra (w rzeczywistości Llosę) historii rodem z brazylijskich telenoweli z dobrym stylem i zabawnymi cechami rozpoznawczymi autora (mówię tu o specyficznych zakończeniach, bohaterach z orlim nosem i prawym spojrzeniem itd.).

Po trzecie mimo wszystko romans, do którego nawiązuje tytuł, nawet jeśli początkowo jest nużący i nie daje nadziei na rozwój fabuły, potem potrafi nawet poruszyć, szczególnie, że opisany jest nie z pomocą górnolotnych opisów, a raczej przez praktyczne starania o możliwość wspólnego życia niefortunnej pary.

Dotrwaniu do końca sprzyjała nić porozumienia, nawiązana przeze mnie z głównym bohaterem. Podjęte studia, marzenia o karierze pisarza, bunt wobec rodziny, specyficzne gusta – w tych punktach czuję z Marito więź.

Zarzuty do książki będą wydawać się wydumane, ale w trakcie lektury wysoce odczuwalne. Książka wydaje się zmierzać donikąd, choć może wynika to z jej autobiograficznych korzeni, skoro też życie autora nadal toczy się względnie stałym rytmem. Brakuje mi nieco wątków psychologicznych, bo skoro autor zakochanych umieścił w tytule, to chciałoby się zajrzeć w głąb umysłów tak chyba kontrowersyjnych osobowości. Główny wątek Llosa sprowadził do dość sprawozdawczego opisu wydarzeń. Może moje narzekania nie mają sensu, może gdyby nie to, nie udałoby się uzyskać tego efektu oryginalnego romansidła, na które chyba natknąć się niełatwo.

Nie zostanę entuzjastką tego woluminu, ale na pewno jest to pozycja interesująca z kilku względów.

Po pierwsze i chyba najważniejsze: postać skryby Pedra Camacho jest świetnie wymyślona i po mistrzowsku opisana. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że wbrew pozorom jest pierwszoplanowa.

Drugi powód jest ściśle związany z pierwszym. Mianowicie opisy słuchowisk tworzonych...