Rok 1906 i współczesność. Dwie kobiety. Dwie zbrodnie. Jeden ponury, opuszczony dom – dom przy Foster Hill.

Kaine Prescott próbuje na nowo ułożyć sobie życie po śmierci męża, uciekając na drugi koniec kraju przed prześladowcą, w istnienie którego nikt nie chce uwierzyć. Ma nadzieję, że uda jej się odnaleźć spokój realizując życiowe marzenie męża: przywracając dawną świetność popadającej w ruinę rezydencji w miejscu, skąd wywodzi się jej rodzina. Jednak dom przy Foster Hill zamiast upragnionego spokoju i poczucia bezpieczeństwa przynosi Kaine nierozwiązaną zagadkę morderstwa z przeszłości. Zagadkę, która może zagrażać jej życiu.

„Dom przy Foster Hill” to pierwsza przełożona na język polski książka Jaime Jo Wright. Autorka specjalizuje się w łączeniu w swoich powieściach wątków kryminalnych, historycznych i obyczajowych oraz elementów romansu, co daje dość oryginalną mieszankę. Podobnie jak w kryminałach Camilli Läckberg rozdziały, w których akcja toczy się współcześnie, przeplatają się z rozdziałami opowiadającymi o wydarzeniach z przeszłości. W „Domu przy Foster Hill” bardzo dobrze widać, jak przeszłość coraz silniej łączy się z teraźniejszością, a losy dwóch opisywanych kobiet wydają się mocniej splatać. W pewnym sensie są do dwa kryminały i dwa osobne śledztwa połączone w jednej książce, a motywem spinającym obie warstwy powieści są różne formy przemocy stosowanej wobec kobiet, tak dawniej, jak i dziś.

Osobiście nie byłam zachwycona wątkami romantycznymi i pewną powtarzalnością niektórych fragmentów i przemyśleń, które nie wpłynęły korzystnie na tempo akcji. Podobny negatywny skutek odniosło przedłużanie dialogów poprzez dodawanie do niemal każdej wypowiedzi zbędnych komentarzy bohaterek. Mimo to powieść ma wiele mocnych stron: poza wspomnianą podwójną zagadką należy docenić mroczny nastrój opuszczonego domu, na którym piętno odcisnęło wiele dramatycznych zdarzeń z przeszłości. Ciekawy jest też motyw „dziennika śmierci” prowadzonego przez Ivy w 1906 roku i starych zapisków na marginesach książki. Co więcej, nad obiema bohaterkami ciąży atmosfera ciągłego zagrożenia, budująca napięcie typowe dla thrillerów. Czytelnikom spodziewającym się mocnego kryminału książka może pozostawić pewien niedosyt, jednak jeśli spojrzeć na nią jako na powieść obyczajową lub romans z elementami kryminału i thrillera, to wypada bardzo dobrze i z pewnością może zapewnić przyjemną i pełną wrażeń lekturę.

Agnieszka Kruk