Nie pamiętam, kiedy ostatnio śmiałam się do łez przy czytaniu książki. Zapewne było to kilka miesięcy temu, gdy poznawałam pierwszą część niesamowitych perypetii tytułowej bohaterki, jej nieobliczalnych rodziców i służby.

Podobnie jak w "Ostatniej arystokratce", absurd goni tu absurd, a wszechobecny humor sytuacyjny i słowny sprawia, że nieraz trzeba przerwać czytanie, by się zdrowo wyśmiać:).
Co prawda autor powiela tu niektóre pomysły z pierwszego tomu, jednak wprowadza też tak wiele nowych treści, że nie można się nudzić.

Moim ulubieńcem nadal pozostaje Józef, stary kamerdyner, nazywany apostołem zacofania, gdyż nienawidzi wszelkich zmian wprowadzanych na zamku, z fanatycznym uporem broni tradycji i miewa mordercze instynkty na widok turystów zwiedzających zamek, czyli rodową siedzibę tytułowej bohaterki.
Świetnie charakteryzuje go jeden z fragmentów:
"Józef nie cierpi dziennikarzy (ale nie cierpi też politologów, psychologów, związkowców, protestantów, obrońców praw człowieka, homoseksualistów - a według Józefa jest nim każdy mężczyzna z show biznesu, rozpasanej młodzieży katolickiej, ludzi chodzących do sauny, smakoszy herbaty, wszystkich, którzy gdzieś podróżują... możesz tak wyliczać bez żadnych ograniczeń)".

Mocną stroną powieści jest brawurowa i niezwykle barwna narracja. Czytając relacje i wynurzenia młodziutkiej Marii, nie tylko świetnie się bawimy, ale mamy też okazję poznać jej krytyczne spojrzenie na świat, gdyż wydaje się ona najrozsądniejszą osobą w rodzinie.
Plusem niewątpliwie jest też satyryczny wydźwięk książki, która rozprawia się bezlitośnie z przywarami i przyzwyczajeniami Pepiczków. Tęsknota kucharki za piosenkarką Helenką Vondrackovą to nic innego jak, pokutujący też w naszym społeczeństwie, mit starej, dobrej komuny.

Mam nadzieję, że dzięki popularności obu części powstanie wkrótce kolejny tom. I polecam lekturę z czystym sumieniem. Jeśli ktoś lubi absurdalny humor, to "Arystokratka w ukropie" powinna przypaść mu do gustu.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio śmiałam się do łez przy czytaniu książki. Zapewne było to kilka miesięcy temu, gdy poznawałam pierwszą część niesamowitych perypetii tytułowej bohaterki, jej nieobliczalnych rodziców i służby.

Podobnie jak w "Ostatniej arystokratce", absurd goni tu absurd, a wszechobecny humor sytuacyjny i słowny sprawia, że nieraz trzeba przerwać czytanie, by...