Miałam nie pisać tej książce opinii, ale tyle opinii zaczyna się od "Był sobie (blablabla)", że postanowiłam dodać własną tylko po to, żeby ją inaczej zacząć.
Nie no, żartuję, po prostu cierpię na słowotoki.

Jak spora część czytelników, sięgnęłam po książkę pod wpływem filmu, który jest przezabawny, a jednocześnie dość mądry i absolutnie nie jest (na szczęście, a wbrew zapowiedziom) komedią romantyczną. Po książce spodziewałam się właściwie dokładnie tego samego, co dał mi film, gdyż już jej objętość (240 stron małego formatu) zdradza, że wielu dopowiedzeń nie będzie. I właściwie się nie zawiodłam, to jedna z tych historii, które dobrze znać, wszystko jedno, czy w wersji filmowej, czy literackiej - obie są dobre, choć fabularnie różne.
No i to "różne" troszeczkę mnie zawiodło. Bo o ile przez większość tekstu książka pokrywa się z filmem, o tyle końcówka jest zupełnie inna i w zasadzie zmienia cały wydźwięk tej historii. W filmie - uwaga, spoiler! - Marcus się zmienia, ale tylko trochę i nieznacznie, tak naprawdę pozostaje sobą - ba, upublicznia siebie przed całą szkołą; w książce z czasem udaje mu się wmieszać w tłum, traci swoją wyjątkowość i to dla mnie bardzo, bardzo smutne przesłanie: nie da się wygrać z systemem, można się tylko dostosować. W ogóle cała końcówka książki była okropnie pesymistyczna, bo wszyscy bohaterowie coś tracą, a chociaż autor stara się to pokazać na zasadzie wymiany, coś za coś - ja tam pozytywów nie dostrzegam, widzę głównie stratę.
Ale, ale, zostawiając film na boku. To dobra, mądra książeczka, pełna i humoru, i dramatu, opowiadająca o tragedii, ale z wyzyskiwaniem aspektów humorystycznych. Plusem są bardzo zgrabnie wykreowane postacie, których losy budzą zainteresowanie. Kłopot w tym, że fabule brakuje jakieś wewnętrznej spójności - nagle znikąd pojawiają się problemy, które nie były problemami (ojciec Marcusa), główne wątki właściwie się nie rozwiązują (nie wiadomo, co się będzie działo z Fioną czy z Willem i Rachel) i tylko ten nowy Marcus straszny z zakończenia. I pod tymi względami film wygrał z powieścią - był zamkniętą kompozycją o jasnym wydźwięku. A ponadto przywykłam jednak do tego pozytywnego finału.

Miałam nie pisać tej książce opinii, ale tyle opinii zaczyna się od "Był sobie (blablabla)", że postanowiłam dodać własną tylko po to, żeby ją inaczej zacząć.
Nie no, żartuję, po prostu cierpię na słowotoki.

Jak spora część czytelników, sięgnęłam po książkę pod wpływem filmu, który jest przezabawny, a jednocześnie dość mądry i absolutnie nie jest (na szczęście, a wbrew...