Ta książka chodziła za mną już od dłuższego czasu, opis mnie zaintrygował i byłam całkiem ciekawa, jak on się będzie miał do rzeczywistości, czy by mi się ta historia spodobała. A jednak to nie było na tyle, żebym koniecznie musiała przeczytać. Niemniej jednak okazja się trafiła i mam już „Płonący lód” za sobą... i nie ukrywajmy, ale jestem nieco rozczarowana. Dlatego też ta recenzja jest zwyczajnie neutralna – ani pozytywna, ani negatywna.

Po opisie można wywnioskować, że będzie to historia bardzo podobna do wielu, które już są wydane – studencki romans z wątkiem hate-love. Jest sportowiec, jest cicha i spokojna... wróć... czy aby na pewno Lexi można tak określić? Nie do końca, bo ta dziewczyna była pyskata i umiała zawalczyć o swoje kiedy było trzeba. I to co wcześniej wymieniłam – absolutnie nie twierdzę, że to źle, bo jakby nie było, to bardzo lubię taki schemat z relacją hate-love.

O Lexi zdążyłam kilka słów napisać, ale jej postać głównie schodzi się do tego, że jest to dziewczyna, która twardo stąpa po ziemi i nie da sobie w kaszę dmuchać. Czasem, aż za bardzo. Jej odwaga i brawura zadziwiają tylko do czasu... bo przychodzi moment, w którym zastanawiałam się, co ona ma w głowie, że jeszcze nie spieprza gdzie pieprz rośnie. O czym mówię? O jej znajomości z Knoxem. Ja rozumiem, że autorki chciały stworzyć naprawdę mocną relację, ale kurcze... jak na początku mi się podobało i ciekawiło mnie jak sprawy między nimi się potoczą, tak w pewnym momencie byłam po prostu zszokowana. Po pewnej akcji to hm... byłam zdziwiona, że Lexi nie zgłosiła Knoxa na policję, a już z pewnością nie sądziłam, że będzie mu się odrywać! Ta relacja zrobiła się nieco chora i toksyczna.

Cała fabuła generalnie kręci się wokół Lexi i Knoxa, ale nie powiem, mimo wszystko była całkiem ciekawa i intrygowało mnie co wydarzy się dalej. A żeby nie było tak monotonnie, autorki wprowadziły swego rodzaju odmianę w postaci wątku, hmm... kryminalnego? I tutaj też wszystko byłoby super, gdyby nie to, jak bardzo Lexi opierała się temu, by Knox i jego przyjaciele ją chronili. Kurka wodna, ja wiem, że ona chce być silną i niezależną kobietą, ale przyjęcie pomocy nie uczyniłoby z niej słabą... Gadki w stylu „nic mi nie będzie” i ignorowanie wszelkich oznak niebezpieczeństwa było co najmniej oznaką głupoty z jej strony, aniżeli odwagi...

Mam jednak na uwadze to, że „Płonący lód” to debiut autorek, a do debiutów zawsze podchodzę z lekkim dystansem, w końcu nie od razu Rzym zbudowano, więc i nie za każdym razem pierwsza książka będzie biła wszystkie inne na głowę. Okej, może i ta historia nie przypadła mi do gustu tak, jak myślałam, że będzie, ale myślę, że trochę praktyki i następna książka będzie o niebo lepsza. Moim zdaniem w samej narracji powinno się pojawić znacznie mniej zwrotów do czytelnika, czegoś w stylu „wiem,wiem to zabronione”, albo „Ten cały Nico”. Mnie osobiście tego typu zwroty nieco irytują, choć nie jest powiedziane, że w przypadku każdego czytelnika tak jest. [...]
Ciąg dalszy na blogu - http://zabookowanyswiatpauli.blogspot.com/2018/12/ponacy-lod-pkuczynska-mrepalska-recenzja.html

Ta książka chodziła za mną już od dłuższego czasu, opis mnie zaintrygował i byłam całkiem ciekawa, jak on się będzie miał do rzeczywistości, czy by mi się ta historia spodobała. A jednak to nie było na tyle, żebym koniecznie musiała przeczytać. Niemniej jednak okazja się trafiła i mam już „Płonący lód” za sobą... i nie ukrywajmy, ale jestem nieco rozczarowana. Dlatego też...