Po około 100 stronach zrezygnowałam z porównywania do Boya i do Prousta, bo zorientowałam się, że siedzę i rozkręcam bombę, która w ten sposób już nigdy nie wybuchnie a ja wiem, że nie po to trzymam w ją ręku, żeby rozkminiać śrubki.
I od tego momentu, przyznaję z ręką na sercu, czułam momentami przyspieszone bicie serca i nie jest to żadna hiperbola, parafraza czy eufemizm. To jest fakt.
Nie ośmielę się analizować lektury, już tyle o niej napisano, że wydam się śmieszna. Powiem tylko, że czytając po raz trzeci bodajże (ale po raz pierwszy w nowym tłumaczeniu) czułam, że Proust napisał tą książkę dla mnie, o mnie, z wnętrza mnie. Ile tam było moich przeżyć (moich własnych!), moich wzruszeń, moich drzwi i dziurek od klucza, na które patrzę na świat. I tyle jeśli chodzi o prywatę (choć to i tak za dużo).
A tak oficjalnie, nie ma drugiego takiego Geniusza, który na wskroś przenika poprzez człowieka, poprzez ludzi, ukazując (jakże trafnie i precyzyjnie) ich słabości (ach głupi Swann! Ach pusta Odetta!) uczucia (ale jaka piękna to miłość i jaka rozdzierająca i niszcząca zazdrość!) odmalowując niejako przy okazji ówczesny świat arystokracji (za którą nie dałabym złamanego grosza). I nie ma drugiego takiego pisarza, który tak pięknie kamufluje w przyrodzie związek dwóch ciał, czy nawet piękno jednego (był taki fragment, gdzie jako żywo ukazała mi się cudowna naga kobieta, choć wokół same płatki kwiaty i pąki ...).
O Prouście każdy będzie miał swoje zdanie, rozumiem tych, co nigdy nie tkną i tych co się umęczyli. To nie jest lektura obowiązkowa a już na pewno nie narzędzie tortur. Ale jeśli ktoś czuje, że stroi na podobnych falach, gwarantuje podniebne rozkosze. I nie jest to kwestia inteligencji czy oczytania ale wrażliwości (i trochę doświadczenia życiowego jednak). Spróbować warto, zawsze można się wycofać.
Ja się zabieram za drugi tom.

Po około 100 stronach zrezygnowałam z porównywania do Boya i do Prousta, bo zorientowałam się, że siedzę i rozkręcam bombę, która w ten sposób już nigdy nie wybuchnie a ja wiem, że nie po to trzymam w ją ręku, żeby rozkminiać śrubki.
I od tego momentu, przyznaję z ręką na sercu, czułam momentami przyspieszone bicie serca i nie jest to żadna hiperbola, parafraza czy...