Najnowsza książka D.A. Sikorskiego nie jest jego najlepszą. Składa się na to kilka czynników. Po pierwsze, nie jest to książka naukowa. Z niewątpliwą korzyścią dla treści, byłoby w mojej opinii podwojenie grubości książki i dodanie do niej aparatu naukowego. Autor niezwykle skomplikowany problem i niezbyt znany (myślę o tym, jak pisze się historię) próbuje streścić i nadać mu bardziej przyjazny ton. Niestety skróty myślowe oraz w wielu miejscach tylko szkicowe potraktowanie istotnych kwestii, sprawia wrażenie pisania książki "na szybko".
Dlaczego zatem, tak wysoka ocena?
Książka ta jest jedną z niewielu popularnonaukowych pozycji, które stawiają sprawę naszej wiedzy o wierzeniach przedchrześcijańskich Słowian w sposób uczciwy. Mam na myśli to, że laik biorąc do ręki książkę historyczną oczekuje raczej, że wyczyta z niej "jak to było onegdaj". Niestety do publicznej świadomości musi trafić informacja, że nie ma przeszłości, która leży na ulicy, że można ją podnieść i już wiemy jak było. Problem z odbiorem tej książki może polegać na naszym przyzwyczajeniu do postrzegania historii. Pisanie prac historycznych to skomplikowany proces posiadający swoje metody. W końcu historia jest nauką. Należy przyjąć rozróżnienie między tym, co było, a tym, co wiemy o tym jak było. Jest to sprawa fundamentalna. Wczesne średniowiecze jest epoką, co do której (przynajmniej jeśli chodzi o Polskę) mamy więcej hipotez niż faktów historycznych. Nawet tak oczywista sprawa, jak data chrztu Polski, nie jest stu procentowa. Sikorski poddaje analizie właśnie dyskusję nad badaniami nad religią Słowian i twierdzi, że jest to konieczne, aby zorientować się dlaczego badacze mieli tak rozbieżne opinie na ten temat. Dodatkowo Autor deklaruje przynależność do obozu "minimalistów" w kwestii przedchrześcijańskich wierzeń, ale jednocześnie swoje stanowisko uzasadnia i poddaje krytyce stronę przeciwną. Jedną z najcenniejszych rzeczy w tej książce jest zaprezentowanie, że gdy mamy informacje dotyczące wierzeń Słowian, to nie wolno zapominać o optyce przez jaką dana informacja do nas trafia. Dotyczy to nie tylko "nie mówiących" źródeł archeologicznych, ale także źródeł pisanych i w końcu prac historycznych.

Najnowsza książka D.A. Sikorskiego nie jest jego najlepszą. Składa się na to kilka czynników. Po pierwsze, nie jest to książka naukowa. Z niewątpliwą korzyścią dla treści, byłoby w mojej opinii podwojenie grubości książki i dodanie do niej aparatu naukowego. Autor niezwykle skomplikowany problem i niezbyt znany (myślę o tym, jak pisze się historię) próbuje streścić i nadać...