Lata 90-te były okresem prawdziwej dinozauromanii, głównie na wskutek "Parku Jurajskiego" ekranizującej solidną powieść Michaela Crichtona. Dorastając w tym okresie tejże manii doświadczyłem. Kolekcjonowało się gumowe figurki "dinusiów", czytało książki popularnonaukowe (na przykład klasyczne "Jak żyły dinozaury" Steve Parkera z serii "Świat wczoraj i dziś") i czasopismo "Dinozaury!" wydawnictwa DeAgostini. W telewizji oglądało się "Zaginiony Świat" (https://www.youtube.com/watch?v=KGlUBOzpkjY) czy "Ekstremalne Dinozaury" (https://www.youtube.com/watch?v=VI__EW_fPJs). Prawdziwą ucztą było oglądanie "Wędrówek z dinozaurami" BBC, którego intro (https://www.youtube.com/watch?v=qj9qCA91NqA) do dziś wywołuje ciary na plecach. Dzieciaki na podwórkach chciały zostać paleontologami i zadziwiali dorosłych zapamiętując pokraczne nazwy w rodzaju "Quetzalcoatlus". Widząc zatem na półce Empiku tę pozycję, kupiłem ją z czystego sentymentu za latami dzieciństwa.

Generalnie jest to książka od znanego paleontologa do miłośników dinozaurów - i w zasadzie głównie dla nich. Autor oczekuje znajomość podstaw i nie tłumaczy jak wygląda, dajmy na to, ankylozaur, rycin jest jak na lekarstwo (tylko przy rozpoczęciu rozdziałów), przez co osoba tematem nie zainteresowana raczej się pogubi i będzie musiała sięgać do zewnętrznych źródeł żeby w ogóle zrozumieć jak wspominane przez autora gatunki wyglądały. Ma to swoje plusy i minusy. Plusem jest to, że nie jest to jedynie kolejna pozycja dla dzieci, która nie oferuje wiele wiedzy poza bogatymi ilustracjami i skrótowymi, przeglądowymi opisami głównych przedstawicieli. Wprost przeciwnie, jest to pełnoprawna książka popularnonaukowa, łącznie z bogatą bibliografią przedmiotu. Styl i poziom autora jest analogiczny do tego z jego artykułów publikowanych w "Scientific American" i drukowanych w naszym języku w polskiej wersji czasopisma, "Świecie nauki". Jeżeli ktoś czytał tam artykuły o dinozaurach, to prawdopodobnie trafił właśnie na tekst Brusatte'a i tę książkę może traktować jako zbiór podobnych, ale rozbudowanych publikacji. Wadą jednak jest brak jakiegoś całościowego, systematycznego spojrzenia na całość. Zamiast tego autor skacze po tematach to tu, to tam, omawiając głównie to, co akurat interesujące jest dla niego, jego promotorów i (jakże licznych...) przyjaciół, pomijając całą resztę. Wątki autobiograficzne autora i liczne wtręty o tym jak to pracował z autorem danego badania są momentami irytujące, przebija się przez to brak próby obiektywnego spojrzenia na całość zagadnienia i obraz malowany przez jedną klikę badaczy. Wybiórcze potraktowanie tematu przeszkadza, więc choć można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy, mimo wszystko odkładałem książkę z poczuciem pewnego zawodu. Praktycznie nie ma jednak u nas większego wyboru jeżeli chodzi o książki o dinozaurach nie skierowane do dzieci, więc tak czy inaczej, dla wszystkich dawnych dinozauromaniaków jest to pozycja obowiązkowa.

Lata 90-te były okresem prawdziwej dinozauromanii, głównie na wskutek "Parku Jurajskiego" ekranizującej solidną powieść Michaela Crichtona. Dorastając w tym okresie tejże manii doświadczyłem. Kolekcjonowało się gumowe figurki "dinusiów", czytało książki popularnonaukowe (na przykład klasyczne "Jak żyły dinozaury" Steve Parkera z serii "Świat wczoraj i dziś") i...