Przyznaję, że po wcześniejszych książkach Maxa Czornyja miałam wobec „Najszczęśliwszej” spore oczekiwania. Niestety, muszę jednak napisać, że lektura tej pozycji nie sprawiła mi żadnej przyjemności. Uważam, że książka ta jest potknięciem Czornyja w jego literackiej karierze.

Znudzony rozmowami z wielbicielami i artystami, Dawid Kaster wymyka się do baru z żoną, Iloną, ze swojego wernisażu, ponieważ kobieta chce mu na osobności przekazać dobrą wiadomość. Ich radość nie trwa jednak długo. Wkrótce po wyjawieniu szczęśliwej tajemnicy mężczyzna znajduje w łazience zamordowaną żonę... Cztery lata po zabójstwie Ilony Dawid układa sobie życie na nowo – nie maluje, ma nowe mieszkanie, jest w związku z młodszą o dziesięć lat Magdą. Mężczyzna nie może jednak zapomnieć o Ilonie, ale nie z powodu dawnej miłości. Dawid dostaje liściki pisane charakterem pisma żony, w dodatku zawierające informacje, o których tylko ona mogła wiedzieć...

Główny bohater, Dawid, jest postacią nijaką. Ułożył sobie życie na nowo i tak naprawdę pogodził się ze śmiercią Ilony. Często odnosiłam wrażenie, że o zamordowanej żonie przypominał sobie tylko wtedy, gdy otrzymywał tajemnicze wiadomości. Wynika to być może z tego, że fragmenty dotyczące jego relacji z Iloną są tylko na początku książki, ale patrząc na opis związku Dawida z Magdą, również otrzymujemy obraz osoby nieciekawej i mało rzeczywistej. Świadczy o tym fakt, że „będąca w szczęśliwym związku” Magda nie wie, ile lat ma jej wybranek, a przecież jest to jedna z podstawowych informacji, jakie się posiada na temat partnera, z którym się w dodatku mieszka.

„Najszczęśliwsza” zawiera dużo zbędnych treści. Max Czornyj napisał wiele zdań, które nie pchają fabuły do przodu, a jedynie wypełniają strony, bo, nie oszukujmy się, porównywanie czasu środkowoeuropejskiego z czasem atomowym nie jest istotne dla fabuły. Czytelnik dowie się też, na czym polega dieta Montignaca oraz jak opiekować się tamagotchi. Dawid poświęca swojemu podopiecznemu o imieniu Snickers bardzo dużo czasu, co autor uznał za interesujące na tyle, że często porusza wątek pociechy, poświęcając mu za jednym razem nawet pół strony.

Kto czytał cykl poświęcony komisarzowi Deryło, ten wie, że Max Czornyj nie stroni od krytycznych opinii na temat Kościoła. W przypadku „Najszczęśliwszej” jest podobnie. Mam wrażenie, że autor wciąż podąża utartymi ścieżkami, trzymając się sprawdzonego schematu i przekazując te same sensacyjne hasła. Trzeba też wspomnieć o nadmiernych przekleństwach, które nie są konieczne dla treści, a kłócą się z wykreowanym wizerunkiem eleganckiego Maxa Czornyja.

Po lekturze mogę doradzić, aby zwrócić uwagę na to, komu autor zadedykował „Najszczęśliwszą” i mieć to w głowie podczas czytania. Generalnie książka została napisana w szczytnej intencji, ale niestety, żeby poznać ją w posłowiu autora... trzeba do niego dotrzeć. Muszę przyznać, że byłam bardzo ciekawa, co Max Czornyj ma do powiedzenia na temat tej powieści, a przed ostatnim rozdziałem zastanawiałam się, co ma na swoje usprawiedliwienie, w jakim celu tak właściwie „Najszczęśliwszą” napisał.

Katarzyna Muszyńska