Problemem jest, oczywiście, komunikacja. Każdy logicznie myślący człowiek rozumie, że porozumienie człowieka współczesnego z jaskiniowcem byłoby niemożliwe nie tylko ze względu na różnice biologiczne.
Autorka, próbując przedstawić czytelnikowi życie klanu zmusza często swoich bohaterów do absurdalnych popisów oratorskich. Trzeba jednak przyjąć, że był to jedyny sposób, żeby taka powieść w ogóle powstała.
I dlatego przełknęłam to, że jeden pierwotny tłumaczy z zaangażowaniem drugiemu, co dobrze mu robi na jego artretyzm. Wystarczy uświadomić sobie, że to nie był de facto dialog, ale strumień wrażeń, przekazany gestami, chrząknięciami, i wszystko nabiera sensu.
Akcja powieści jest świetnym pretekstem do pokazania codziennego życia jaskiniowców, którego elementy naprawdę potrafią zaskoczyć.
Mam nadzieję, że kolejne części cyklu mnie nie zawiodą.

PS.
"Po pewnym czasie dziecko wyrasta na atrakcyjną w swej odmienności kobietę, a klan przypisuje jej rolę nałożnicy syna wodza."
Poważnie...? Przeczytałam, i jakoś wyszło mi zupełnie co innego. Kolejny "recenzent" z bożej łaski...

Problemem jest, oczywiście, komunikacja. Każdy logicznie myślący człowiek rozumie, że porozumienie człowieka współczesnego z jaskiniowcem byłoby niemożliwe nie tylko ze względu na różnice biologiczne.
Autorka, próbując przedstawić czytelnikowi życie klanu zmusza często swoich bohaterów do absurdalnych popisów oratorskich. Trzeba jednak przyjąć, że był to jedyny sposób, żeby...