W stylach podstawowych i ich wariantach mieliśmy podane wszystko:

* wybrany format kompozycji dyktował proporcje linii głównych oraz ich asyst

* każdy styl i wariant miał charakterystyczny rysunek, wyznaczony zgodnie z określonymi zasadami przez własny układ linii głównych

* nie było potrzeby zastanawiania się, jaki kąt ma przyjąć konkretna linia, w którą ma biec stronę

* wystarczyło uważnie przeczytać schemat: obraz kompozycji od przodu, obraz kompozycji z góry, złożyć je w całość

* zostawało tylko wybrać rośliny i przełożyć receptę na kompozycję, recepta gwarantowała, że to będzie działać

Dotąd próbowaliśmy ukazywać naturalne cechy roślin, odczytując ich ekspozycję w naturalnym środowisku, wsłuchiwaliśmy się w rozmowę, jaką prowadzą w odniesieniach do siebie, przyjmując role linii głównych i asyst w stylach podstawowych i wariantach.

Styl wolny daje nam do dyspozycji ogromne możliwości, domaga się jednak, abyśmy wzięli odpowiedzialność (jak przystoi szukającym prawdy i piękna) za komunikat, jaki stawiamy przed odbiorcą.

Układając kwiaty – przemieniajcie siebie i oglądających wasze kompozycje w ludzi uważnych, wrażliwych i słonecznych.