Historia starożytna w mojej pamięci wygląda trochę jak bajka. Antyk to czasy tak bardzo nam odległe, przesiąknięte bogami, tytanami, herosami, że trudno mi pozbyć się wrażenia, że wszystko, co związane z epoką jest trochę nierzeczywiste. Niezmiennie jednak fascynuje mnie to, jak żyli ludzie w przeszłości, jak wyglądała ich codzienność, czym się zajmowali i w co wierzyli, dlatego chętnie sięgnęłam po powieść Bena Kane’a „Hannibal. Pola krwi”. Znam tego autora z niedawno wydanej książki „Spartakus. Gladiator”, wobec tego wiem, jak głęboka jest jego fascynacja czasami sprzed naszej ery. Spodziewałam się monumentalnej, wnikliwej powieści historycznej, która odkryje przede mną tajemnice czasów dawnych, tym razem wojen punickich, o których przecież coś niecoś słyszałam na lekcjach historii w podstawówce i liceum.
Ben Kane tym razem również nie zawodzi. Szczegółowo oddaje prawdę historyczna o drugiej wojnie punickiej, czyli najeździe Kartagińczyków pod wodzą Hannibala na Imperium Rzymskie. Dzięki jego ogromnej wiedzy na temat epoki również my możemy poznać losy wojenne obu armii, zwyczajowe stroje, uzbrojenie, styl walki, brak litości dla cywilów oraz jeńców. Razem z autorem zachwycamy się niezwykłymi zdolnościami taktycznymi Hannibala, umiejętnością budowania morale swoich żołnierzy oraz sojuszy z wszystkimi ludami żyjącymi pod jarzmem Rzymian. Podziw budzi doskonały opis bitew toczonych między wrogami, charakterystyczne formacje wojskowe, bezlitosny przelew krwi.
Na tle tej prawdy historycznej śledzimy dzieje Kwintusa, Aurelii oraz Hanno, których wielbiciele prozy Kane’a poznali już w pierwszej części historii Hannibala. Kwintus i Aurelia to rodzeństwo młodych ludzi pochodzących z wyższych sfer. Chłopak służy w legionach walczących z Kartaginą, jego ojciec jednak odsyła go do domu, na co młodzian nie chce się zgodzić i w tajemnicy, pod przybranym nazwiskiem, zaciąga się do innych oddziałów, do piechoty, która cieszy się w armii najniższych statusem, przez co również jest najbardziej narażona na niebezpieczeństwa. Aurelia mieszka z matką, pozostawione przez ojca i syna walczących w wojnie, i przeżywa rozterki miłosne, tak właściwe młodej i pięknej dziewczynie z dobrego domu. Przy tym staje się ofiarą interesów rodzinnych, bo matka chce ją wydać za mąż za bogatego i dość miłego chłopaka, który jednak nie zdobył całkowicie serca Aurelii, ale ma pieniądze potrzebne, aby wyciągnąć jej rodzinę z długów. Jest jeszcze Hanno – ich przyjaciel, który jednakże jest Kartagińczykiem i walczy w tej wojnie po drugiej stronie barykady. Jednocześnie ciągle przywołuje w pamięci swoich młodych przyjaciół oraz ich rodzinę, z którymi przeżył wiele dobrych chwil, a teraz musi traktować jak wrogów.
Ta książka jest fascynująca i świetnie napisana. Nasuwa mi się taka myśl, że wiele zmieniło się w powieści historycznej od czasów Sienkiewicza. Historię Kwintusa, Hanno i Aurelii czyta się z zapartym tchem, nie zapominając jednocześnie, że ich losy są prawdopodobne, a reszta jest prawdą historyczną. Opisy bitew są realistyczne, to samo można powiedzieć o obyczajach żołnierzy obu wrogich stron, ale też o życiu cywilnym w oddaleniu od działań wojennych. Książka gwarantuje świetną rozrywkę, a jednocześnie mnóstwo ciekawych informacji o przebiegu starć między walczącymi stronami, atmosferze tamtych dni. Do mojej wiedzy wniosła więcej niż zapomniane dawno lekcje historii. Jednocześnie ukazała stosunki społeczne panujące w Imperium Rzymskim, codzienność jego mieszkańców, religijność, znaczenie armii. Pomimo sporych rozmiarów zachęcam do przeczytania, bo to najlepsza lekcja historii starożytnej, jakiej byłam uczestnikiem.

Historia starożytna w mojej pamięci wygląda trochę jak bajka. Antyk to czasy tak bardzo nam odległe, przesiąknięte bogami, tytanami, herosami, że trudno mi pozbyć się wrażenia, że wszystko, co związane z epoką jest trochę nierzeczywiste. Niezmiennie jednak fascynuje mnie to, jak żyli ludzie w przeszłości, jak wyglądała ich codzienność, czym się zajmowali i w co wierzyli,...