To nie była łatwa przeprawa. Powieść Annie Proulx już po pięćdziesięciu stronach wydawała mi się dziwna. Może miałem za wysokie oczekiwania względem niej, co przyczyniło się do mojego rozczarowania. Nie podobał mi się styl autorki, opisy również mnie nie zachwyciły, rzecz jasna zdarzały się momenty, gdy tliłem w sobie nadzieję, iż akcja przyniesie coś ciekawego. Niestety szybko tę nadzieje uleciały. Fabuły jak dla mnie to tu za bardzo nie ma, niby toczy się tu jakiś zalążek fabularny, lecz większość rzeczy skupia się na czynnościach postaci, ich zachowaniu i rozmowach, które według mnie nic nie wnoszą do powieści. Całość wydawała mi się jakaś bezbarwna i napisana bez polotu, no chyba, że ja nie wyniosłem z niej tego co zachwyciło innych.

Niektóre fragmenty jeszcze jakoś się wybraniały, czuć było jakiś przebłysk, ale nie trwał on niestety zbyt długo. Ogromnie szkoda, że nie mogę napisać nic więcej pozytywnego o tej pozycji, no dobra jeszcze wydanie książki jest rewelacyjne i zasługuję na pochwałę. Tego co najbardziej mi zabrakło to jakiś większych uczuć, bohaterów, którzy skradliby moje serce i akcji napędzającej historię. Może i powieść zdobyła Pulitzera i National Book Award, ale ja osobiście nie widzę żadnego uzasadnienia dla tych nagród. Nowa Fundlandia zasługuję na coś więcej, na lepszą opowieść, która nic nie straciła by ze swego surowego klimatu, ale i pokazałaby, że i tam mogą dziać się pasjonujące historie. Może następne spotkanie z tą krainą w tle będzie lepsze.

To nie była łatwa przeprawa. Powieść Annie Proulx już po pięćdziesięciu stronach wydawała mi się dziwna. Może miałem za wysokie oczekiwania względem niej, co przyczyniło się do mojego rozczarowania. Nie podobał mi się styl autorki, opisy również mnie nie zachwyciły, rzecz jasna zdarzały się momenty, gdy tliłem w sobie nadzieję, iż akcja przyniesie coś ciekawego. Niestety...