Z wielką ciekawością i nadzieją podeszłam do tej książki. W wielu czytelniczych rankingach książka ta była wskazywana jako najlepsza książka 2018 roku. I jakiż ogromny zawód przeżyłam. Od samego początku wieje nudą, nie do końca przypadł mi do gustu również styl pisania autora. Ale zacznijmy od początku. Oś książki opiera się na przeżywaniu żałoby po śmierci ukochanego synka Williego przez prezydenta Lincolna. Dusza Williego znalazła się na cmentarzu, w której spotyka inne zagubione duchy. Duchy to przedstawiciele prawie całego społeczeństwa: duchowny, małżonkowie, pijacy, biedni i bogaci. Prawie każdy z nich opowiada swoją historię, mówi o swoich pragnieniach i lękach. Ich historie jednak zupełnie nie porywają, nie wzbudzają żadnych emocji. Nie ma w tym wszystkich żadnego mistycyzmu.
Tak naprawdę "jest o wszystkim i o niczym" - wątki dotyczące historii duchów, wątki dotyczące przeżywania żałoby, wątki wojny secesyjnej. Tak jakby autor miał bardzo dużo pomysłów, ale nie wiedział który wątek ma poprowadzić, rozwinąć. To wszystko powoduje, że książka się rozmywa, jest nijaka.
Ponadto nienawidzę w książkach pojawiających się specjalnie błędów ortograficznych. O ile zrozumiałe jest to w przypadku cytowania listów, to niedopuszczalne dla mnie jest przy bezpośrednich wypowiedziach bohaterów. Taki zabieg jest nagminnie stosowany przez autora. Niezrozumiałe również jest kropkowanie przekleństw.
W mojej ocenie szkoda na tą pozycję czasu.

Z wielką ciekawością i nadzieją podeszłam do tej książki. W wielu czytelniczych rankingach książka ta była wskazywana jako najlepsza książka 2018 roku. I jakiż ogromny zawód przeżyłam. Od samego początku wieje nudą, nie do końca przypadł mi do gustu również styl pisania autora. Ale zacznijmy od początku. Oś książki opiera się na przeżywaniu żałoby po śmierci ukochanego...