Bezimienna kobieta leci do Grecji, by szukać swojego zaginionego męża. Męża, z którym od kilku miesięcy nie miała kontaktu, choć oficjalnie nie byli nawet w separacji. Nikt z ich rodziny oraz znajomych nie wiedział o ich rozstaniu, więc ona – po raz kolejny przyjmując rolę żony – wybiera się do innego kraju, by mężczyznę odnaleźć. I według tego, co sugeruje nam opis z tyłu okładki, tam odkryje prawdę o swoim mężu. Czy rzeczywiście?
Katie Kitamura w „Rozstaniu” chciała przedstawić obraz rozpadającego się związku, a przynajmniej tak sugeruje mi to, co znajduje się w opisie. Sama koncepcja jest bardzo ciekawa, bo nie przypominam sobie książki, która pokazywałaby powolny rozpad związku wraz z całym podłożem psychologicznym i motywacjami bohaterów (bez żadnych fajerwerków w postaci wielkich kłamstw i licznych zdrad). Zapowiadało się więc na powieść psychologiczną, może wręcz jakąś grę z konwencją thrillera. Niestety, wszystko skończyło się na zapowiedziach.
W ciągu zaledwie miesiąca trafiłam na drugą książkę z narracją pierwszoosobową, w której narracja ta zostaje całkowicie wypaczona. Bohaterka teoretycznie ma wiedzę ograniczoną, ale w praktyce wie wszystko o każdym bohaterze – wszystko sobie wyobraża, jest doskonałym obserwatorem (taki Sherlock Holmes w spódnicy, choć jednocześnie nie ma ku temu żadnych przesłanek) i na podstawie obserwacji potrafi innym bohaterom ułożyć całe życie. W ten sposób każda postać w tej książce staje się płytka, bez jakiejś pogłębionej psychologii czy chociaż jednej, wyróżniającej się cechy charakteru. Poza tym trudno jest uwierzyć w tę narrację, a przy tym w jakiekolwiek wydarzenia w książce. Choć tych też jest raczej niewiele.
Sam temat rozstania został potraktowany po macoszemu. Po przeczytaniu książki wiem niewiele więcej niż przed jej przeczytaniem. Nie znam motywacji tych bohaterów, nie jestem pewna, dlaczego się rozstali i cała psychologia rozpadu związku, na którą tak liczyłam, została chyba jedynie w wyobraźni osób, które chciały tę powieść sprzedać. I gdyby zacząć się zastanawiać, o czym tak naprawdę jest ta książka (skoro nie o tym, co sugeruje tytuł), to odpowiedź nasuwa się tylko jedna – o niczym. W tej książce zupełnie nic się nie dzieje i nawet nie potrafię powiedzieć, jaką tak naprawdę koncepcję miała autorka. Trudno nawet nazwać ten utwór powieścią obyczajową, w której akcja jest po prostu bardzo powolna, bo w przypadku tej książki nie można mówić o żadnej akcji, ani o jakimś konkretnym przedstawieniu życia bohaterów. I wszystko znów wraca do tej nieszczęsnej narracji…
Autorka próbuje stawiać się w roli jakiegoś autorytetu, w przemyślenia głównej bohaterki wplatając swoje rozważania na temat funkcjonowania w związku, kontaktów międzyludzkich, roli męża oraz roli żony i tak dalej, ale nie jest to ani odkrywcze, ani też pasujące do tego, jak została skonstruowana główna bohaterka (a raczej, w jaki sposób narracja wymusza na niej pewne niezbyt przyjemne cechy). To po prostu puste myśli, które nie mają swojego odbicia w zachowaniu postaci.
Bardzo nie lubię, gdy książka próbuje udawać lepszą, niż w rzeczywistości jest. Tak jest właśnie z „Rozstaniem”, które miało być próbą dogłębnej analizy rozpadu intymnej relacji, a nie sprawdziło się nawet jako popularna proza. Zdecydowanie nie polecam.

Bezimienna kobieta leci do Grecji, by szukać swojego zaginionego męża. Męża, z którym od kilku miesięcy nie miała kontaktu, choć oficjalnie nie byli nawet w separacji. Nikt z ich rodziny oraz znajomych nie wiedział o ich rozstaniu, więc ona – po raz kolejny przyjmując rolę żony – wybiera się do innego kraju, by mężczyznę odnaleźć. I według tego, co sugeruje nam opis z tyłu...