Nie dajcie się zwieść okładce

Przy okazji ekranizacji autobiografii Romaina Gary’ego wydawnictwo Prószyński i S-ka postanowiło wznowić tę pozycję i jeśli nie czytaliście jej wcześniej, koniecznie powinniście to nadrobić. Na wstępie muszę Was uprzedzić – nie dajcie się zwieść melancholijnej okładce ani tym bardziej napuszonemu zwiastunowi filmu. W książce nie znajdziecie wielkich, bohaterskich czynów, patetyzmu czy nie wiadomo jakich wzruszeń, a jedyne łzy, które towarzyszyły mi podczas lektury, to te ze śmiechu, którego napady miałam wielokrotnie.

Romain Gary snuje swoją historię, w centrum której od zawsze znajdowała się jego matka – kobieta o niezachwianej wierze w swoje dziecko, największy motywator autora i niewątpliwie najważniejsza osoba w jego życiu. Tworzą oni tak ekscentryczny duet, że nie sposób przejść obok niego obojętnie. Prozę Gary’ego cechuje niezwykle lekkie pióro, więc pomimo tego, że w książce nie pojawiają się prawie żadne dialogi, całość nie męczy i czyta się szybko (dla porównania "Opowieść o miłości i mroku" Amosa Oza, która również jest książką autobiograficzną, prawie zabiła mnie nudą i stagnacją). Poziom autoironii bije wszelkie rekordy, a jeśli zdarzają się chwile egzaltacji, to jest ona tak teatralna, że przywołuje jedynie uśmiech.

Jedno z pewnością kłamstwem nie jest – miłości w tej książce jest wiele i jest ona siłą napędową zarówno dla matki, która walczy o zapewnienie sobie i dziecku jak najlepszych warunków materialnych, jak i dla syna, który robi wszystko, by nie zawieść oczekiwań swojej matki. Choć w ich wspólnej relacji na pewno nie brakuje wzruszeń, to mimo wszystko spora część opowieści ma charakter dowcipny, a wielka miłość zwykle ujawnia się w drobnych gestach.

Powieść Gary’ego zachwyciła mnie językiem – tej powieści się nie czyta, przez tę powieść się płynie. Nie sposób nudzić się przy tej lekturze, kiedy jedna anegdota goni następną. Jedynym nużącym momentem były fragmenty, w których główny bohater zostaje powołany do wojska, jednak stanowiły one zaledwie ułamek całej historii.

"Obietnica poranka" nie jest kolejną wyciskającą łzy historią o wojnie (choć działaniom wojennym jest poświęcona jedna z trzech części książki, to stanowi ona jedynie tło). To przede wszystkim opis niecodziennej, osobliwej relacji łączącej autora i jego matkę ukazujący, jak ważną rolą jest macierzyństwo, jak ogromny wpływ na życie dziecka może wywierać jego rodzic i jak trudne i niewygodne jest czasem podołanie rodzicielskim oczekiwaniom.

Jeżeli chcecie się dowiedzieć, co łączy miłość i zjedzenie gumowego kapcia, koniecznie sięgnijcie po powieść Romaina Gary’ego. Dla wszystkich miłośników biografii, pełnych uroku wspomnień z dzieciństwa czy po prostu świetnie napisanych powieści powinna być to pozycja obowiązkowa. Sama nie wiem, jak przez prawie trzy dekady żyłam w nieświadomości istnienia tej książki…

Nie dajcie się zwieść okładce

Przy okazji ekranizacji autobiografii Romaina Gary’ego wydawnictwo Prószyński i S-ka postanowiło wznowić tę pozycję i jeśli nie czytaliście jej wcześniej, koniecznie powinniście to nadrobić. Na wstępie muszę Was uprzedzić – nie dajcie się zwieść melancholijnej okładce ani tym bardziej napuszonemu zwiastunowi filmu. W książce nie znajdziecie...