Richmond napisała książkę, w której czas jednocześnie ucieka i dłuży się w nieskończoność. Pamięć jest plastyczna, a wspomnienia sprawiają wrażenie - zupełnie jak fotografie. Moment, który daje się interpretować w zależności od obserwatora. Kilka sekund nieuwagi głównej bohaterki “Roku we mgle” zamienia lekturę w mozolną podróż czytelnika, przepełnioną poczuciem winy, poszukiwaniami spisywanymi na straty przez statystyki, pogłębiającym się dystansem między postaciami i nadzieją, której często niezwykle trudno się trzymać. Celowe działanie autorki ujawnia się po dziesiątkach, a może dopiero po stekach stron. Najpóźniej wtedy czytelnik będzie musiał dokonać wyboru: wytrwać do końca, czy zrezygnować? Zupełnie jak główni bohaterowie… Richmond udało się odwzorować atmosferę panującą w powieści, choć nie każdy to zniesie. Domniemania i dezorientacja rządzące fabułą wymagają wytrwałości, ponadprzeciętnej empatii lub po prostu cierpliwości. Nagrodą jest niebanalne zakończenie, ale każdy sam musi zdecydować, czy gra jest warta świeczki. “Rok we mgle” igra z determinacją, nie trzymającym w napięciu łączeniem faktów, przy czym odliczając czas, może podświadomie zmusić do liczenia stron.

Richmond napisała książkę, w której czas jednocześnie ucieka i dłuży się w nieskończoność. Pamięć jest plastyczna, a wspomnienia sprawiają wrażenie - zupełnie jak fotografie. Moment, który daje się interpretować w zależności od obserwatora. Kilka sekund nieuwagi głównej bohaterki “Roku we mgle” zamienia lekturę w mozolną podróż czytelnika, przepełnioną poczuciem winy,...