Dobra polityczna książka

Radosław Sikorski napisał bardzo interesującą książkę, w dwójnasób polityczną. Wspomnienia Sikorskiego opowiadają bowiem nie tylko o polityce zagranicznej Polski w latach 2007-2014, kiedy Sikorski pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. Lecz również o uwarunkowaniach i sekretach polityki wewnętrznej. A także, i to dla mnie, który na polityce zagranicznej się przecież nie wyznaję, jest najciekawsze, najbardziej frapujące - o sobie samym, o ewolucji, jaką przeszedł.

Sikorski może nazwać się dzieckiem szczęścia. Piastował stanowisko szefa polskiej dyplomacji w latach, które były chyba najlepszym, wręcz złotym okresem naszej polityki zagranicznej, szczytowym naszej, na skalę Polski, potęgi i wpływów europejskich. Nasz kraj był już członkiem Unii Europejskiej i NATO. Po socjalistach, którzy rządzili przed nim i po roztropnym ministrze Cimoszewiczu, odziedziczył nakreślone główne kierunki polityki zagranicznej i dobrze ułożone kadry. Dwuletni okres rządów jego bezpośrednich poprzedników nie zdążył zdewastować ani podstaw polityki, zniszczyć dyplomacji. A, oględnie mówiąc, nie zawsze zrozumiałe zachowania jego poprzedniczki i jeszcze dziwniejsze fanaberie koalicyjnego rządu PIS-Samoobrona, stworzyły sprzyjające mu tło, na którym mogły się lepiej wyświetlić zalety Sikorskiego-ministra i prowadzonej przez niego polityki.

W dodatku, Sikorski był dziennikarzem. I umie pisać. Co pokazał i w swojej pierwszej książce o Afganistanie „Prochy świętych”, i w memuarach „Polska może być lepsza”. Polszczyzną wprawdzie nie za bardzo bogatą (daje się odczuć brak polskiego wykształcenia uniwersyteckiego), ale przejrzystą, zwięzłą. I tym samym dość atrakcyjną. W rezultacie otrzymaliśmy przeciekawą opowieść o polskiej polityce zagranicznej, jej szansach i ograniczeniach. Przyznaję, wiele spraw, które dotychczas były dla mnie niezrozumiałe lub niejasne, zrozumiałem lepiej po przeczytaniu tej książki. Może to nie jest jakiś bardzo głęboki wykład teoretyczny, ale wszak pisał to praktyk, a nie profesor. I dzięki temu meandry i podwodne kamienie polskiej polityki tych lat może zrozumieć każdy.

Sikorski zawarł w książce wiele anegdotycznych historyjek, ubarwiając i uatrakcyjniając swoje wspomnienia. Ukazał wiele tajemnic dworu rządzącej partii PO, ludzi ją tworzących a także sporo sekretów dyplomacji. Może, oczywiście, trochę zrażać czytelnika wybujały egotyzm autora, który przebija z kart książki. Jednak podkreślanie własnych zasług i osiągnięć oraz usprawiedliwianie porażek jest nieodłączną cechą gatunku memuarowego, a i sam Sikorski podkreśla, że ambicja i wiara we własne siły jest warunkiem osiągnięcia sukcesu w polityce.

Porównując Sikorskiego takim, jakim się zaprezentował jako dziennikarz na stronicach „Prochów świętych” i jako młody wiceminister obrony w ultraprawicowym rządzie Olszewskiego, z ministrem spraw zagranicznych z lat 2007-2014, widać ogromną ewolucję, jaką przeszedł jako polityk. W „Polska może być lepsza” Sikorski się jawi jako polityk dojrzały, wolny od hurra-patriotycznej tromtadracji, realistycznie oceniający miejsce i międzynarodową rolę Polski, wyraziście dostrzegający bezalternatywność europejskiego wyboru Polski i szanse, które wynikają dla nas z tego wyboru. Niekiedy się przewijają jeszcze ideologizmy i uprzedzenia Sikorskiego, manicheistyczne postrzeganie przez niego historii i polityki, niemniej, generalnie, z książek kartki spogląda na nas ukształtowany, niechimeryczny polityk.

Książka, ładnie wydana przez „Znak Horyzont, w twardej obwolucie i na dobrym papierze, zachęca do wzięcia do ręki. A tym, którzy się zdecydują na wydatek 45 złotych, gwarantowana jest dobra lekcja polityki i dyplomacji.

Dobra polityczna książka

Radosław Sikorski napisał bardzo interesującą książkę, w dwójnasób polityczną. Wspomnienia Sikorskiego opowiadają bowiem nie tylko o polityce zagranicznej Polski w latach 2007-2014, kiedy Sikorski pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. Lecz również o uwarunkowaniach i sekretach polityki wewnętrznej. A także, i to dla mnie, który na polityce...