Zastanawiałam się, czemu akurat ten tom zbiera gorsze opinie od reszty cyklu o Montalbano i muszę przyznać, że przez większość lektury nie miałam pojęcia.

Pomysł z podrzucanymi komisarzowi zagadkami naprawdę mnie wciągnął i uważam go za miłą odmianę. Mocne i klimatyczne jest też otwarcie powieści. Broni się humor, oparty w dużej mierze na zdobytych przez Salvo dmuchanych lalkach (brzmi to może czerstwo, ale działa).

Totalnie kuleje za to rozwiązanie całej intrygi. Swego czasu Camilleri złożył swoim czytelnikom pewną deklarację. W opowiadaniu "Montalbano odmawia" odciął się od rozwiązań z bardziej pulpowych kryminałów. Dlatego zakończenie "Polowania na skarb" boli potrójnie. Nie tylko dlatego, że jest łatwe do przewidzenia i groteskowe, ale też z powodu zdrady wcześniej zadeklarowanych zasad.

Zastanawiałam się, czemu akurat ten tom zbiera gorsze opinie od reszty cyklu o Montalbano i muszę przyznać, że przez większość lektury nie miałam pojęcia.

Pomysł z podrzucanymi komisarzowi zagadkami naprawdę mnie wciągnął i uważam go za miłą odmianę. Mocne i klimatyczne jest też otwarcie powieści. Broni się humor, oparty w dużej mierze na zdobytych przez Salvo dmuchanych...

Wakacje miałem w tym roku pod znakiem Andrei Camilleri, którego pozostałe do przeczytania powieści z serii o komisarzu Montalbano udało mi się zakończyć wraz z ostatnim dniem sierpnia. A że ostatnią (nie czytałem książek w tej kolejności, w jakiej je publikowano) okazała się powieść "Polowanie na skarb", to nawet świetnie się złożyło, bo "Polowanie na skarb" to książka letnia w każdym znaczeniu:
nie dzieje się w niej za dużo, jest za to klimat bezczynności i nudy, który opanował komisariat w Vigacie, a i jakość książki - też letnia. Chociaż, jak zawsze u Camilleri, napisana lekkim, żywym językiem.

Zatem lekki, letni kryminał z końcową sceną jak z horroru amerykańskiego (komisarza Montalbano, przywiązanego w samej bieliźnie do stołu, przestępca zamierzał rozczłonkować przy użyciu piły elektrycznej, młotka i skalpela, brrr...) zakończył moją czytelniczą przygodę z Camilleri. I wydaje mi sie, że na tym można zakończyć.

A opinia o samej ksiażce? - No cóż, twarda szóstka, bo to w pełni udana powieść kryminalna, ale bez szaleństw i bez fajerwerków. Akurat na senne, letnie wakacje.

Wakacje miałem w tym roku pod znakiem Andrei Camilleri, którego pozostałe do przeczytania powieści z serii o komisarzu Montalbano udało mi się zakończyć wraz z ostatnim dniem sierpnia. A że ostatnią (nie czytałem książek w tej kolejności, w jakiej je publikowano) okazała się powieść "Polowanie na skarb", to nawet świetnie się złożyło, bo "Polowanie na skarb" to książka...

Jak zawsze komisarz Montalbano nie zawodzi. Polecam

Jak zawsze komisarz Montalbano nie zawodzi. Polecam

Komisarz Montalbano nie jest już młodzieniaszkiem. Niektórzy mogliby stwierdzić, że przestał być również mężczyzną w sile wieku. Przecież zbliża się już do sześćdziesiątki. Poza tym dorobił się nadwagi, bo lubi dobrze zjeść, a spokojne życie w mieście sprawia, iż się nudzi. Zatem gdy otrzymuje tajemniczą wiadomość z zaproszeniem do polowania na skarb, chcąc, nie chcąc podejmuje grę. Dokąd go zaprowadzi? Fragmenty, w których uczestniczyła pewna gumowa lalka, bardzo przypomniały mi książkę pt: „Alternatywa według Wilta”. A moim ulubionym bohaterem drugiego planu jest Catarella i jego sposób wypowiadania się. Jeśli chodzi o zagadkę kryminalną, to autor niespecjalnie gmatwa sprawy, nawet ja zorientowałam się, kto jest sprawcą, a nie jestem miłośniczką kryminałów. Przyznam szczerze, słuchałam ze względu na formę i miły dla ucha głos lektora. Polecam jako rozrywkę na popołudnie.

Komisarz Montalbano nie jest już młodzieniaszkiem. Niektórzy mogliby stwierdzić, że przestał być również mężczyzną w sile wieku. Przecież zbliża się już do sześćdziesiątki. Poza tym dorobił się nadwagi, bo lubi dobrze zjeść, a spokojne życie w mieście sprawia, iż się nudzi. Zatem gdy otrzymuje tajemniczą wiadomość z zaproszeniem do polowania na skarb, chcąc, nie chcąc...

Jak zwykle sporo humoru. Czyta się sympatycznie a wątek kryminalny na koniec nabrał kolorów.

Jak zwykle sporo humoru. Czyta się sympatycznie a wątek kryminalny na koniec nabrał kolorów.

Za każdym razem, gdy rzecz dot. porwania, fabuła jest przewidywalna jak pogoda na wczoraj. Imho, takie sprawy lepiej zostawić Kalabryjczykom.

Za każdym razem, gdy rzecz dot. porwania, fabuła jest przewidywalna jak pogoda na wczoraj. Imho, takie sprawy lepiej zostawić Kalabryjczykom.

Dobry, ale moim zdaniem jeden ze słabszych z tej serii.

Dobry, ale moim zdaniem jeden ze słabszych z tej serii.

Przewidywalna, nudna

Przewidywalna, nudna

16-ta, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

16-ta, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Zbyt przewidywalna, od początku wiedziałam, kto jest zbrodniarzem.

Zbyt przewidywalna, od początku wiedziałam, kto jest zbrodniarzem.