Nie do końca rozumiem dlaczego ta książka odniosła taki sukces.

Temat jest naprawdę interesujący, bo nie jest to dystopia do której jesteśmy przyzwyczajeni. Zazwyczaj mamy do czynienia w takim przypadku z podziałem na rasy, czy też status społeczny i tak naprawdę poza "Seksmisją" która komediowo zaczepiła o podział ze względu na płeć, ciężko mi znaleźć coś podobnego.

Autorka przedstawia nam bardzo złożony świat w którym kobiety są traktowane jako gatunek podrzędny. Całość widzimy oczami "Fredy", młodej kobiety która wciąż pamięta normalne życie i dosyć często mamy okazję do wglądu w jej przeszłość. I ogólnie rzecz biorąc, cały "format" powieści mi się całkiem podoba. Może momentami jest trochę za dużo tych wspomnień, które co prawda w jakiś sposób nawiązują do książkowej "teraźniejszości", ale mogę przymknąć na to oko.

Moim największym problemem jest fakt że tak naprawdę poza jakimś surowym fundamentem nie wiem nic o tym świecie. Wiem że jest taki, a nie inny ustrój, wiem że istnieje jakiś tam ruch oporu, ale to zwyczajnie za mało. Autorka zasiewa w nas ciekawość, a potem nie odpowiada na większość pytań. I wiem że jest to w pewien sposób wytłumaczone w epilogu, ale jest to wytłumaczone po macoszemu i osobiście wydaje mi się że było to pójście na skróty ze strony Pani Atwood.

Może to tylko moje odczucia, może miałem jakieś wygórowane oczekiwania, może jest w tym jakiś głębszy sens którego nie widzę. Ogólnie rzecz biorąc przypomina mi to trochę "Uległość" Houellebecqa - kapitalny pomysł z wielkim potencjałem który niestety nie został do końca wykorzystany.

Nie do końca rozumiem dlaczego ta książka odniosła taki sukces.

Temat jest naprawdę interesujący, bo nie jest to dystopia do której jesteśmy przyzwyczajeni. Zazwyczaj mamy do czynienia w takim przypadku z podziałem na rasy, czy też status społeczny i tak naprawdę poza "Seksmisją" która komediowo zaczepiła o podział ze względu na płeć, ciężko mi znaleźć coś podobnego....