Przesyt bohaterów w dodatku paru nazywa się myląco podobnie. Książka mogłaby być krótsza, za wiele w niej perspektyw. Stylistycznie co jakiś czas pojawiają się zdania które są budowane totalnie na opak.
Fabularnie jest nudno, na początku autor daje nam scenę sensacyjną, dalej pokazuje że strzelanki to nie Counter Strike by później ciągnąć przygotowania organizacji terrorystycznej ukazywane z perspektywy członków a nie jakiegoś agenta pod przykryciem. Naprzemiennie z analizami Jacka i niezbyt emocjonującymi zwrotami akcji koniecznymi do przemiany Jacka. Na koniec daje nam naiwną sekwencje akcji w której "strzelanki" to counter Strike. Do punktu rozwiązania (punktu w którym dowiadujemy się, kim na drodze wszystkich zwrotów stał się bohater) właściwe tu nie dochodzi, brzmi on w stylu ~blah blah blah, ale jack nie jest urodzonym mordercą.~.
Jedna gwiazda więcej od bez skrupułów, bo jednak tu dostałem tego czego chciałem, choć liczyłem na inną formę.

Przesyt bohaterów w dodatku paru nazywa się myląco podobnie. Książka mogłaby być krótsza, za wiele w niej perspektyw. Stylistycznie co jakiś czas pojawiają się zdania które są budowane totalnie na opak.
Fabularnie jest nudno, na początku autor daje nam scenę sensacyjną, dalej pokazuje że strzelanki to nie Counter Strike by później ciągnąć przygotowania organizacji...

Książka z tych co wiadomo, że dobrzy zwyciężą a źli zostaną pokonani. Muszą być trupy, ale w większości po stronie tych złych. Akcja momentami ciekawa, ale czuć, że momentami autor trochę przesadził.

Książka z tych co wiadomo, że dobrzy zwyciężą a źli zostaną pokonani. Muszą być trupy, ale w większości po stronie tych złych. Akcja momentami ciekawa, ale czuć, że momentami autor trochę przesadził.

Czytało się daaawno temu

Czytało się daaawno temu

Trochę stara i niepoprawna politycznie, ale trzyma w napięciu.

Trochę stara i niepoprawna politycznie, ale trzyma w napięciu.

Kawał dobrej sensacji. Trochę przeczytałem lub przesłuchałem nowszych "Rajanów", ale postanowiłem zajrzeć do samych korzeni i nie zawiodłem się. Poprawnie zbudowana narracja, ciekawa intryga, choć, jak zwykle, dobro zwycięża. Ale któż inny miałby zwyciężyć?

Kawał dobrej sensacji. Trochę przeczytałem lub przesłuchałem nowszych "Rajanów", ale postanowiłem zajrzeć do samych korzeni i nie zawiodłem się. Poprawnie zbudowana narracja, ciekawa intryga, choć, jak zwykle, dobro zwycięża. Ale któż inny miałby zwyciężyć?

47/180/2022
Tym razem Ryan jest zagrożony osobiście. Podpadł jednej z separatystycznych grup irlandzkich, uniemożliwił porwanie następcy brytyjskiego tronu (powieść jest napisana w latach 80-tych, więc nie mogę przestać utożsamiać tego następcy z księciem Karolem),a zatem musi ponieść karę. Nie będzie żadnym zaskoczeniem, jeśli napiszę, że wyżył. A za to terroryści nie bardzo.
Jak zwykle jest zabawnie i sensacyjnie. Bardzo pozytywnie pokazana jest rodzina królewska (przyjacielscy, inteligentni i dowcipni),a cała reszta bohaterów też jest świetna. Oczywiście, tych bohaterów, którzy opowiadają się po właściwej stronie.
Na początku powieści pojawia się słowo „notebook”. Ponieważ jest to nowe tłumaczenie powieści, w pierwszej chwili pomyślałam sobie, że tłumacz się nie popisał i nazwał notebookiem jakiś notesik czy coś. Ale nie, zwracam honor. „Otwarta pokrywa odsłoniła klawiaturę przypominającą małą maszynę do pisania i żółty ciekłokrystaliczny ekran. Zewnętrznie całość wyglądała jak kosztowny, gruby na trzy centymetry, oprawiony w skórę notatnik. – Oglądacie panowie Cambridge Datamaster Model-C Field Computer. Produkuje je jeden z moich przyjaciół. Posiadają mikroprocesor MC-68000 i dwa megabajty stałej pamięci. (…) To przenośny komputer. Całą robotę wykonuje w nim wzmiankowany mikroprocesor. Dwa megabajty oznaczają zdolność zapamiętywania do dwóch milionów znaków, tyle, co duża książka. Ponieważ w tym przypadku jest to pamięć stała, wyłączenie komputera nie powoduje zatarcia informacji. (…) Istnieje możliwość zabezpieczenia dostępu do zasobów komputera. Przed rozpoczęciem pracy użytkownik wprowadza do pamięci określone hasło i uruchamia blokadę. Od tej chwili, jeśli nie poda się tego hasła, komputer nie działa i kropka.” Takie buty.
„To jest ta różnica miedzy twoim krajem a moim. Wy myślicie, że ludzie się do czegoś rodzą. My wiemy, że muszą do tego dojrzeć.” To jest dopiero amerykańskie podsumowanie Brytyjczyków i Amerykanów.
PS. Obejrzałam film. Niestety, mocno okrojony. Zamiast brytyjskiego następcy tronu jest jakiś jego kuzyn. Więc wypadły wszystkie zabawne sceny z udziałem rodziny królewskiej. Psa też nie ma. Za to Millerowi dołożyli motyw osobisty w ściganiu Ryana, który ma wpływ na koniec terrorystów. Którzy oczywiście tu i tu źle kończą, tylko trochę inaczej.
No i Harrison Ford trochę za stary jak na młodego Ryana.

47/180/2022
Tym razem Ryan jest zagrożony osobiście. Podpadł jednej z separatystycznych grup irlandzkich, uniemożliwił porwanie następcy brytyjskiego tronu (powieść jest napisana w latach 80-tych, więc nie mogę przestać utożsamiać tego następcy z księciem Karolem),a zatem musi ponieść karę. Nie będzie żadnym zaskoczeniem, jeśli napiszę, że wyżył. A za to terroryści nie...

Jack Ryan ratuje Księcia Walii z nieprzyjemnej sytuacji i sam oraz jego rodzina stają się celem grupy terrorystycznej URA. Tak można w skrócie streścić fabułę książki.
Od razu filmu nie widziałam więc nie mam zamiaru Go porównywać z książką.
Potrzebowałam takiej czystej rozrywki w stylu amerykańskim, aby się choć na chwilę od tego co się dzieje na świcie.
Książki Toma Clancy'ego długo były na moim radarze i w końcu się doczekały na swoją kolej.

Jack Ryan ratuje Księcia Walii z nieprzyjemnej sytuacji i sam oraz jego rodzina stają się celem grupy terrorystycznej URA. Tak można w skrócie streścić fabułę książki.
Od razu filmu nie widziałam więc nie mam zamiaru Go porównywać z książką.
Potrzebowałam takiej czystej rozrywki w stylu amerykańskim, aby się choć na chwilę od tego co się dzieje na świcie.
Książki Toma...

Jak zawsze niezawodny agent CIA Jack Ryan ratuje ludzkość przed terrorystami. Tym razem zaczynamy od wycieczki Jacka z rodziną do Londynu. I nie inaczej mógł postąpić Ryan były żołnierz Korpusu Piechoty Morskiej, gdy dochodzi do ataku na królewską rodzinę. Podejmuje walkę i rozprawia się z napastnikami nie wiedząc, że czeka go jeszcze więcej atrakcji po powrocie do domu, do Stanów Zjednoczonych Ameryki za to, że zadarł z niewłaściwymi ludźmi z IRA i ULA. Jak zawsze Tom Clancy perfekcyjnie prowadzi fabułę i zaznajamia czytelnika z działaniem poszczególnych służb i jednostek wojskowych. Szczegółowość to główna cecha tego autora dlatego jego książek nie da się odłożyć na później, bo każdy kolejny rozdział kończy się w taki sposób, że trzeba przejść do następnego celem zaspokojenia swojej ciekawości.

Jak zawsze niezawodny agent CIA Jack Ryan ratuje ludzkość przed terrorystami. Tym razem zaczynamy od wycieczki Jacka z rodziną do Londynu. I nie inaczej mógł postąpić Ryan były żołnierz Korpusu Piechoty Morskiej, gdy dochodzi do ataku na królewską rodzinę. Podejmuje walkę i rozprawia się z napastnikami nie wiedząc, że czeka go jeszcze więcej atrakcji po powrocie do domu, do...

W zamierzchłej przeszłości przeczytałem kilka powieści Toma Clancy’ego, amerykańskiego pisarza, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać, czy to ze względu na dokonania literackie, ich ekranizacje, czy też firmowanie jego nazwiskiem niezliczonych gier komputerowych. O ile pierwsze książki, które wyszły spod jego pióra, mnie zachwyciły, to potem trafiłem na nowsze i trochę się zniechęciłem. Jakiś czas temu postanowiłem sobie przypomnieć jego twórczość, a konkretnie jego sztandarowy cykl o Jacku Ryanie i przeczytać go nie w kolejności ukazywania się poszczególnych książek, a zgodnie z chronologią świata przedstawionego. Bez skrupułów, pierwszą pozycję, w której protagonista całej serii prawie nie występuje, mam już za sobą i przyszedł czas na odsłonę drugą, Czas patriotów, który wydano kiedyś nad Wisłą również pod tytułem Patrioci, i w której nasz heros po raz pierwszy pokaże się w pełnej krasie.

Choć wielokrotnie oglądałem w telewizji ekranizację tej powieści, jej samej nigdy nie czytałem. Może właśnie dlatego, że oglądałem film, który oceniałem jako bardzo dobry, ale o tym później; wróćmy do książki. Dokładniej do audiobooka, gdyż wybrałem wersję audio w interpretacji Janusza Zadury.

Jack Ryan jest wykładowcą w Akademii Marynarki USA w Annapolis, Maryland. Podczas pobytu z rodziną na urlopie w Londynie Jack jest przypadkowym świadkiem zamachu zorganizowanego przez irlandzką organizację ULA (Armię Wyzwolenia Ulsteru) na jadących samochodem członków rodziny królewskiej i udziela zaatakowanym pomocy zabijając jednego z zamachowców a drugiego raniąc, co w konsekwencji udaremnia akcję terrorystów.

Początek fabuły przybliżyłem tym nielicznym, którzy jeszcze filmu nie oglądali lub też go nie kojarzą. Co dalej nie będę zdradzał, gdyż powszechnie znana wersja filmowa w tym aspekcie dość znacząco się różni od powieściowej. Może nie w ogólnym zarysie, ale za to w wielu bardzo ważnych aspektach. I tu dochodzimy do tego, co już wcześniej zasygnalizowałem.

Kiedy oglądałem Czas patriotów w telewizji, oceniłem go jako bardzo dobry i sądząc z ocen w serwisach poświęconych dziesiątej muzie nie byłem w tym odosobniony. Teraz, po wysłuchaniu powieści, mam wrażenie, że takie oceny dają tylko ci, którzy książki wcześniej nie poznali. Dlaczego? Ano dlatego, że po skończeniu lektury (czy tak można mówić o słuchaniu książki czytanej, tego dalej nie wiem) obejrzałem sobie jeszcze raz film, który pamiętałem już dość słabo, i stwierdziłem, że... to szmira! Zastanowiwszy się nad powodem tak drastycznej zmiany oceny ekranizacji doszedłem do wniosku, że są tego trzy przyczyny.

Po pierwsze, Harrison Ford ma klasę wystarczającą, by swą grą aktorską przykuć uwagę czytelnika i zamaskować ewidentną słabość filmowej wersji fabuły oraz realiów świata przedstawionego. Po drugie, widz oglądając produkcję z 1992 roku, zwłaszcza systematycznie odgrzewaną w TV, podświadomie nie oczekuje chyba niczego na zbyt wysokim poziomie w stosunku do dzieł kinematografii dzisiaj uznawanych za mistrzowskie. Po trzecie, przepaść między powieścią a ekranizacją jest tak wielka, że nie wyobrażam sobie, by po poznaniu treści książki można było wystawić pozytywną ocenę wersji, którą możemy obejrzeć na ekranie. Te trzy przesłanki razem są świetnym przyczynkiem do zastanowienia się nad poziomem wymagań, jaki stawia się dziełom literackim w porównaniu do tego, czego oczekuje się od produkcji filmowych.

Zawsze zastanawia mnie, jakie pokłady pychy muszą mieć w sobie ci, którzy zmieniając dzieło literackie w trakcie ekranizacji uważają, że je poprawią. Rozumiem, że jeśli obszerną powieść trzeba zawrzeć w jednym filmie, to nie ma innej metody, niż literacki pierwowzór pociąć i jakoś posklejać, co jak pokazuje praktyka, jest bardzo trudne, podobnie jak przedstawienie na ekranie powieściowych treści pozadialogowych. Jednak jeśli zmienia się elementy, których się nie skraca i w dodatku całkiem się to knoci, a przy okazji zmienia wydźwięk całości, to prowadzi to najczęściej do kompletnej porażki i Czas patriotów jest tego pięknym (a raczej tragicznym) przykładem.

Książka okazała się godna miana prawdziwego majstersztyku w swej klasie, czyli powieści z pogranicza sensacji, thrillera, kryminału i szpiegostwa wzbogaconej o liczne elementy militarne i techniczne, polityczne i filozoficzno-moralne. To Clancy, jakiego lubię.

W przeciwieństwie do ekranizacji, w której motywy obu stron konfliktu spłycono i ograniczono niemal wyłącznie do zemsty, w powieści mamy do czynienia z walką dobra ze złem, cywilizacji z barbarzyństwem. Choć naczelnym wyznacznikiem książki, zgodnie z założeniami kanonu, jest dobra rozrywka zapewniona głównie przez napięcie, poczucie zagrożenia i dynamiczną akcję, to w przeciwieństwie do filmu jest ona przepełniona pozytywnymi wartościami skontrastowanymi z postawami negującymi dobro, etykę i cywilizację.

Weźmy choćby sprawy damsko-męskie. Aż razi tutaj różnica między wersją drukowaną, która jest pochwałą udanego małżeństwa i szczerego, stałego związku, a filmową, która próbuje epatować widza bezsensownymi epizodami z dziwkami w bieliźnie.

W powieści znajdziemy sporo ciekawych aspektów, po których w filmie nie pozostał nawet ślad, lub które wręcz zostały wypaczone i odwrócone o 180 stopni oraz spłycone tak bardzo, że już bardziej nie można, jak na przykład stosunek policjanta do eskortowanego terrorysty. O co dokładniej chodzi nie będę zdradzał, żeby nie spojlerować.

Książka zawiera sporo ważkich treści, jak na przykład ostrzeżenie przed używaniem opiatowych środków przeciwbólowych nawet wtedy, gdy lekarze chcą nam je udostępnić. Z powieści wynika również między innymi intrygujące pytanie o to, ile z sukcesów służb ma swój rodowód w bratobójczej walce pomiędzy różnymi ugrupowaniami terrorystycznymi, a ile stricte w samej pracy antyterrorystycznej jako takiej. Są też całkiem niezłe przyczynki do tematu konfliktu asymetrycznego, choć nazwa taka nigdzie nie pada – w końcu to tekst z 1987 roku. Ani śladu z tego nie odnajdziemy w wersji filmowej.

Kolejny z aspektów, których w filmie nie zobaczymy, to świetne odmalowanie obrazu ówczesnych służb takich jak amerykańskie, które mają większy problem z nadmiarem niż z brakiem informacji. W ogóle – powieść doskonale oddaje klimat lat osiemdziesiątych. To były „dawne dobre czasy” dla Ameryki, gdy o islamskim terroryzmie nikt nie słyszał, a jedynym problemem poza rasizmem były komunizm i faszyzm. To były czasy, gdy skuteczność FBI w rozbijaniu rodzimych grup terrorystycznych sprawiała, że i one, i zagrożenie terrorem nie były w niemal zauważane przez społeczeństwo, co zresztą było dla FBI problemem, gdyż nie doceniano pracy tej agencji na wspomnianym polu.

O dziwo, choć książka jest jak na ten gatunek dość mocno przepełniona elementami rozważań moralnych, politycznych i innych, to budzi też zarazem w odbiorcy dużo bardziej dramatyczne uczucia niż seans filmowy. O niebo lepiej trzyma się też realiów z zakresów techniki i technologii.

W powieści znalazła się też ciekawa zagadka – dlaczego w samolocie lecącym z prędkością ponaddźwiękową słychać ryk silnika? Wszak pilot porusza się szybciej niż dźwięk wydawany przez silniki...

W książce przytrafiły się sporadyczne błędy, na przykład stylistyczne, które przypisałbym tłumaczowi oraz jeszcze rzadsze, sytuacyjne, które jednak obstawiałbym jako pomyłki autora, ale kompletnie nie są one w stanie zepsuć frajdy z lektury.

Jeśli zaś mówimy o wersji audio – to niesamowity tembr głosu Janusza Zadury wydaje się być stworzony do tego typu narracji, jaką mamy w Czasie patriotów i choć mam wrażenie, że dykcja momentami mogłaby być lepsza, to są fragmenty wręcz fenomenalnej interpretacji, jak na przykład naśladowanie w polskim akcentu Francuza mówiącego po angielsku. To po prostu trzeba usłyszeć.

Absolutnie i zdecydowanie polecam – to klasyka gatunku w najlepszym rozumieniu tego słowa. Być może wrócę jeszcze kiedyś ponownie do wersji audio lub drukowanej. A film? – na pewno już nigdy się nie skuszę. Strata czasu, a po książce może wywołać odruch wymiotny. Co ja w tym widziałem???

źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2020/11/tom-clancy-jakiego-lubie-czas-patriotow.html

W zamierzchłej przeszłości przeczytałem kilka powieści Toma Clancy’ego, amerykańskiego pisarza, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać, czy to ze względu na dokonania literackie, ich ekranizacje, czy też firmowanie jego nazwiskiem niezliczonych gier komputerowych. O ile pierwsze książki, które wyszły spod jego pióra, mnie zachwyciły, to potem trafiłem na nowsze i...

Pierwsza część przygód Jacka Ryana. Czyta się znakomicie. Polecam!

Pierwsza część przygód Jacka Ryana. Czyta się znakomicie. Polecam!