Tematyka wojny jest zawsze ciężka... Nie da się o niej czytać bez emocji... Zwłaszcza teraz, kiedy wojna jest tak blisko, tuż obok nas... Tutaj, wojenna codzienność opowiedziana z perspektywy dziecka nie pozwala pozostać obojętnym na te wydarzenia... Serce ściska, a głowa stara się nie dopuścić do wnętrza strachu, żeby historia nie zatoczyła koła... Bo to co się działo, ta nieludzkość wobec wszystkich jest nie do pojęcia... Przypomnijcie sobie. Polecam.

Tematyka wojny jest zawsze ciężka... Nie da się o niej czytać bez emocji... Zwłaszcza teraz, kiedy wojna jest tak blisko, tuż obok nas... Tutaj, wojenna codzienność opowiedziana z perspektywy dziecka nie pozwala pozostać obojętnym na te wydarzenia... Serce ściska, a głowa stara się nie dopuścić do wnętrza strachu, żeby historia nie zatoczyła koła... Bo to co się działo, ta...

Każdy, kto czytał trochę książek gdzie tematem przewodnim jest holokaust wie, że są takie, po których trudno się pozbierać i takie które po prostu odkładasz po przeczytaniu. Niestety Księgę Arona zaliczyłaby do tej drugiej kategorii. Wydała mi się powierzchowna i mało emocjonalna jak na książkę o takiej tematyce. Może dlatego, że narratorem jest dziecko, a może czytałam znacznie bardziej chwytające za serce historie.

Każdy, kto czytał trochę książek gdzie tematem przewodnim jest holokaust wie, że są takie, po których trudno się pozbierać i takie które po prostu odkładasz po przeczytaniu. Niestety Księgę Arona zaliczyłaby do tej drugiej kategorii. Wydała mi się powierzchowna i mało emocjonalna jak na książkę o takiej tematyce. Może dlatego, że narratorem jest dziecko, a może czytałam...

Sposób pisania autora i tłumaczenie rewelacyjne, ale historia bardzo smutna. Głód, bieda ,wojna a w tych ciężkich czasach muszą radzić sobie dzieci. Książka wzbudziła we mnie silne emocje, było mi bardzo żal głównego bohatera który w końcu trafia pod opiekę Korczaka, człowieka który nie jest obojętny na los dzieci. Lektura warta uwagi.

Sposób pisania autora i tłumaczenie rewelacyjne, ale historia bardzo smutna. Głód, bieda ,wojna a w tych ciężkich czasach muszą radzić sobie dzieci. Książka wzbudziła we mnie silne emocje, było mi bardzo żal głównego bohatera który w końcu trafia pod opiekę Korczaka, człowieka który nie jest obojętny na los dzieci. Lektura warta uwagi.

Ujmująca, chwytająca za serce - kolejna pozycja, która uświadomiła mi, jak ważną kwestią jest utrzymywać pokój na świecie.

Ujmująca, chwytająca za serce - kolejna pozycja, która uświadomiła mi, jak ważną kwestią jest utrzymywać pokój na świecie.

„Dziecko ma prawo do szacunku [...]. Dziecko ma prawo do rozwoju. Dziecko ma prawo do bycia sobą. Dziecko ma prawo do smutku. Dziecko ma prawo do nauki. I wreszcie, dziecko ma prawo do popełniania błędów”. Te słowa kończą „Księgę Arona”. Wypowiada je Janusz Korczak, humanista, pedagog, wychowawca i opiekun dzieci. Mówi je nie w sierocińcu, który przez lata prowadził, lecz na Umschlagplatz, czekając na pociąg do Treblinki. Są skierowane do jednego z wychowanków – małego Arona, głównego bohatera książki.

Arona poznajemy jako dość niesfornego, samolubnego chłopczyka, który wraz z rodzicami i braćmi przeprowadza się do Warszawy. Ma kłopoty w domu, w szkole i na podwórku, ale prawdziwe zmartwienia – takie, jakich żadne dziecko nie powinno doświadczyć – zaczynają się 1 września 1939 roku. Narastają wraz z sankcjami nakładanymi na warszawskich Żydów. Gwiazda Dawida na ręce, godzina policyjna, osobne tramwaje, grabieże już nie wystarczają – Żydzi zostają upchnięci w getcie, zbyt małym, by pomieścić napływające tłumy. Codzienność Arona wypełniają głód, wszy, choroby, strach, wreszcie samotność. Nie ma tu miejsca na należne dzieciom prawa do szacunku, rozwoju czy bycia sobą. Pozostaje prawo do smutku.

Aron próbuje odnaleźć się w wojennej rzeczywistości. Swoje prawo do nauki realizuje nie w szkole, lecz na podwórku. Bierze lekcje od młodocianych szmuglerów. Od sprytu, a nierzadko i bezwzględności dziecięcych przemytników zależy przetrwanie ich rodzin. To prowadzi do katastrofy. Aron, manipulowany przez dorosłych, popełnia tragiczne w skutkach błędy. Stopniowo traci rodzinę i przyjaciół. Gdy zostaje sam, trafia do sierocińca Starego Doktora i tam, pod jego opieką, odnajduje w sobie ludzkie uczucia.

Sposób przedstawienia Starego Doktora może zaskakiwać. Postać Korczaka znacznie różni się od potocznych wyobrażeń o nim. Korczak to nie wszechmocny bohater czy dobrotliwy dziadzio, lecz człowiek niewolny od ludzkich ułomności. Jest zmęczony i schorowany, często bezradny, dręczony lękami i wątpliwościami. Codzienne wyrusza na żebry, by zapewnić byt swoim wychowankom, dla których bywa oschły i nieprzyjemny. Gdy potrzeba, potrafi ich skarcić, ale jest im bezgranicznie oddany. Jego Dekalog Praw Dziecka kończy książkę i rozpoczyna moją recenzję. I chociaż „Księga Arona” traktuje o drugiej wojnie światowej, o czasie holokaustu, który tytułowemu bohaterowi odebrał prawo do szczęśliwego dzieciństwa, wypaczył prawo do nauki, w nadmiarze dał prawo do smutku i popełniania błędów, dekalog ma przesłanie uniwersalne. Każde dziecko ma swoje prawa, niezależnie od czasu i miejsca, w którym żyje.

„Księga Arona” ma formę wspomnień jej małego bohatera. Patrzymy na wojnę i holokaust oczami dziecka, takiego, jakie widnieje na jej szarej, ascetycznej okładce – chłopca w wytartej marynarce i zniszczonych butach, który stoi na pustej ulicy i ponuro patrzy nam w oczy. To on notuje, co widzi i co go spotyka, nieco chaotycznie, nieskładnie, chłodno, beznamiętnie. Dotyczy to zawłaszcza pierwszej połowy książki, opisującej życie Arona za murami getta. W drugiej, poświęconej sierocińcowi Korczaka, emocji jest więcej, aż do kulminacyjnego momentu na Umschlagplatz, gdy Aron stara się ratować opiekuna. Ostatnie chwile wychowanków ochronki i postawa Korczaka mocno zapadają w pamięć.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

„Dziecko ma prawo do szacunku [...]. Dziecko ma prawo do rozwoju. Dziecko ma prawo do bycia sobą. Dziecko ma prawo do smutku. Dziecko ma prawo do nauki. I wreszcie, dziecko ma prawo do popełniania błędów”. Te słowa kończą „Księgę Arona”. Wypowiada je Janusz Korczak, humanista, pedagog, wychowawca i opiekun dzieci. Mówi je nie w sierocińcu, który przez lata prowadził, lecz...

Świat widziany oczami chłopca. Wojna i getto widziane oczami chłopca.
Cytat: "... kto w dzisiejszych czasach nie jest SMUTNY. W czasach gdy cały ŚWIAT jest jednym WIELKIM SMUTKIEM."

Świat widziany oczami chłopca. Wojna i getto widziane oczami chłopca.
Cytat: "... kto w dzisiejszych czasach nie jest SMUTNY. W czasach gdy cały ŚWIAT jest jednym WIELKIM SMUTKIEM."

Nie chce powiedzieć, że to książka lekka. To taka, którą się szybko czyta ale bez ujęcia dramatyzmu. Piękna o pięknym człowieku!

Nie chce powiedzieć, że to książka lekka. To taka, którą się szybko czyta ale bez ujęcia dramatyzmu. Piękna o pięknym człowieku!

W niedzielne popołudnie przychodzę do Was z trudnym tematem. Ciężko pisać o „księdze Arona”, bo tematyka wojny i holokaustu jest niezwykle trudna i ciężka do zrecenzowania. Dla mnie książka o wojnie, okrucieństwie, głodzie i śmierci widziana oczyma dziewięcioletniego Arona jest niezwykle ciekawą propozycją chwytającą za serce, którą warto przeczytać. Choćby po to, żeby pamiętać o tamtych czasach, w których ludzie tracili człowieczeństwo i gotowali innym ludziom kaźnie i smierć. .

W niedzielne popołudnie przychodzę do Was z trudnym tematem. Ciężko pisać o „księdze Arona”, bo tematyka wojny i holokaustu jest niezwykle trudna i ciężka do zrecenzowania. Dla mnie książka o wojnie, okrucieństwie, głodzie i śmierci widziana oczyma dziewięcioletniego Arona jest niezwykle ciekawą propozycją chwytającą za serce, którą warto przeczytać. Choćby po to, żeby...

Shepard ukazuje dziecięce spojrzenie na jedną z najciemniejszych kart w dziejach świata. Zaskakujące jednak, jak autorowi udało się miejscami zachować komizm w tej dramatycznej opowieści, ale komizm który nie infantylizuje tematu, jedynie łagodzi opowieść przepełnioną emocjami i bólem. Jest mnóstwo książek i filmów mierzących się z dramatem II wojny światowej, ale Księga Arona szczególnie zapada w wyobraźni.

http://kulturacja.pl/2019/10/jim-shepard-ksiega-arona-recenzja/

Shepard ukazuje dziecięce spojrzenie na jedną z najciemniejszych kart w dziejach świata. Zaskakujące jednak, jak autorowi udało się miejscami zachować komizm w tej dramatycznej opowieści, ale komizm który nie infantylizuje tematu, jedynie łagodzi opowieść przepełnioną emocjami i bólem. Jest mnóstwo książek i filmów mierzących się z dramatem II wojny światowej, ale Księga...

Ośmioletni Aron przeprowadza się wraz z rodziną do Warszawy. Niedługo po tym wybucha II wojna światowa i chłopiec musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości. Kiedy traci najbliższych, trafia do Domu Sierot i poznaje Janusza Korczaka.
Książka pokazuje, jak wojna pozbawia najmłodszych dzieciństwa, stawia ich przed trudnymi wyborami, z którymi często nie radzą sobie nawet dorośli. Pierwsza połowa książki pokazuje życie Arona w getcie warszawskim. Podążamy za chłopcem, który, aby przeżyć, zajmuje się szmuglerstwem. Druga połowa to życie chłopca w Domu Sierot i jego znajomość ze słynnym doktorem. Bardzo podobało mi się w jaki sposób odmalowana została postać Janusza Korczaka. Autor nie przedstawił go tylko jako bohatera, fantastycznego doktora, który nie opuścił swoich podopiecznych. Przede wszystkim pokazała człowieka. Człowieka o wątłym zdrowiu, któremu nie obce były uczucia strachu czy lęku o jutro. Człowieka, który krzyczał, unosił się, wściekał. Niewielu autorów mierząc się z pewnego rodzaju „legendami”, „pomnikami” jest w stanie skupiać się na ich ludzkiej stronie i pokazywać, że tacy ludzie również posiadali słabości.
Interesująca pozycja na liście lektur dotyczących Zagłady opowiedzianej z perspektywy dziecka. Z pewnością warto ją poznać.

Ośmioletni Aron przeprowadza się wraz z rodziną do Warszawy. Niedługo po tym wybucha II wojna światowa i chłopiec musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości. Kiedy traci najbliższych, trafia do Domu Sierot i poznaje Janusza Korczaka.
Książka pokazuje, jak wojna pozbawia najmłodszych dzieciństwa, stawia ich przed trudnymi wyborami, z którymi często nie radzą sobie...