Tak dawno nie czytałam tak dobrej młodzieżówki. Z tej książki emocje się wylewają i sami je przeżywamy. Ta książka pokazuje niesamowicie piękne aspekty przyjaźni i pierwszej prawdziwej miłości. To było tak pięknie pokazane.

Muszę powiedzieć troszkę o bohaterach, bo byli tak silni i zdeterminowani w swoich okropnych sytuacjach, że ja nie wiem jak oni to robili.

Maddy, dziewczyna, która ciągle się opiekuje swoją siostrą chorą na autyzm. I teraz wyobraźcie sobie sytuację, gdzie ona nie może nigdzie wychodzić, nawiązywać nowych znajomości, spotykać się z kimś, chodzić na nocowania, bo nie ma do kogo. Dlaczego? Bo każdy jej dzień był uzależniony od jej siostry. Gdy jej mama pracowała, musiała zostawać, by się nią opiekować. Bee, czyli jej siostrzyczka, była najważniejszą osobą w jej życiu. Dlatego to było takie przykre, gdy nie mogła spełniać swoich marzeń. W życiu właśnie chyba najbardziej przykra jest niemożność spełniania swoich marzeń, które siedzą w tobie w środku i marzysz, by je spełniać, ale musisz je wypierać, by cię tak nie bolało, bo masz obowiązki względem swojej rodziny. Mimo to, ta dziewczyna była taka silna, pewna siebie, radziła sobie ze wszystkim. Ze wszystkim. I w ogóle nie marudziła, tylko przyjmowała wszystko na klatę.

Albert... był boski. W nim się łatwo zakochać. Ten młody człowiek tak bardzo się stara zabłysnąć w oczach swojego ojca. Albert wie, że jego ojciec nigdy go nie doceni, zawsze będzie krytykował i nie liczył się z jego zdaniem, a mimo to ten chłopak robi wszystko, by tylko jego ojciec go docenił i pochwalił. Ale nic z tego się nie dzieje i to takie bolesne. To takie bolesne, że nie mógł liczyć nie tylko na najbliższą osobę jaką jest jego ojciec, ale także i brat. Nikt nie chciał się Albertem zainteresować, prócz dobrej mamy, którą na szczęście miał. Chociaż ją miał. Zwyrodnialstwo ojca jest tak okropne, że nawet w tych końcowych stronach książki, gdzie tyle smutnych rzeczy się dzieje dot. Alberta, on dalej pokazuje swoją twardą postawę. Tak mi było smutno, bo Albert był taki silny. Nie poddawał się, nie słuchał słów ojca, które go w głębi serca raniły, tylko parł do przodu. Sam chciał coś w życiu osiągnąć, miał takie piękne plany i ambicje. Po prostu... to taki niesamowity chłopak. Nie zasłużył na takie zakończenie...

Miłość rozwijająca się między bohaterami jest taka naiwna ale i intensywna. Tak pięknie się to czytało, gdy Albert otwarcie mówił o swoich uczuciach, o tym, gdy oboje wyznawali sobie uczucia i mówili o tym innym. Ich miłość się bardzo czuło. Te chwile, które spędzali razem... piękne...

Dlatego... przepraszam, ale to zakończenie jest dla mnie nie dopuszczalne. Ten chłopak nie zasłużył na swój los. Wiecie jak ja odbieram zakończenie? Że wszystko już miało być okej, autorka wymyśliła już zakończenie, ale w ostatniej chwili sobie pomyślała: "a, zrobię inaczej, niech będzie drama w stylu Gwiazd naszych wina, to książka może bardziej się sprzeda'. Sprzedałaby się bez takiego końca. Nie zgadzam się z tym i tyle. To zakończenie, ta zmiana alternatywy, moim zdaniem jest bardzo widoczne, że jest to napisane na siłę. Zmieniła to jakby na siłę. I ja z tą zmianą się BARDZO nie zgadzam.

I jeszcze właśnie sobie przypomniałam. Ta książka uczy, że trzeba żyć i wykorzystywać dobrze każdą chwilę. Bo nigdy nie wiadomo, czy coś złego się nie zdarzy. A nie wolno nam marnować czasu.

Tak dawno nie czytałam tak dobrej młodzieżówki. Z tej książki emocje się wylewają i sami je przeżywamy. Ta książka pokazuje niesamowicie piękne aspekty przyjaźni i pierwszej prawdziwej miłości. To było tak pięknie pokazane.

Muszę powiedzieć troszkę o bohaterach, bo byli tak silni i zdeterminowani w swoich okropnych sytuacjach, że ja nie wiem jak oni to robili.

Maddy,...