Pensjonat Leśna Ostoja

"Sąsiadka z góry upuściła kowadło, przeciągnęła żelazny łańcuch między żeberkami kaloryfera i pogalopowała w podkutych butach przez wyłożony tłuczonym szkłem przedpokój".

Udało mi się przeczytać kolejny debiut, a doskonale już wiecie jak je uwielbiam. Lubię niespodzianki i jak tylko w końcu znalazłam chwilę czasu to odwiedziłam Pensjonat Leśna Ostoja.Schemat stary jak świat wyjazd na wieś, ale tym razem niespodzianka, bo nie za sprawą złamanego serca, a za sprawą demonicznej szefowej Cruelli :) Czy to zarzut? a skąd, bo autorka spojrzała na tę całą wiejską eskapadę zupełnie innym okiem. Nie było tu ucieczki przed złamanym sercem tylko po to, aby wpaść łupem kolejnego Amora.
Justyna, bo tak ma na imię nasza bohaterka, lat 38 dostaje za zadanie od swojej nielubianej szefowej Agaty vel Cruella zadanie, które ma polegać na odrestaurowaniu starego dworku i przekształceniu go w dobrze prosperujący pensjonat. To trudne zadanie dla kogoś kto cale życie spędził w mieście, a na remontach nie zna się wcale. Nasza Justynka to jednak ambitna osoba i postanawia podjąć się zadania, które początkowo tak ją przeraża to jednak po przyjeździe na miejsce...zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, urzekło ją ciszą i spokojem, chociaż nocami nawet drzewo zdawało się być upiorem pukającym w okna. Justynie przy pomocy miejscowych fachowców udaje się krok po kroku przywrócić dawny blask, a ile przy tym wychodzi na światło dzienne tajemnic. Jakich? Tego Wam nie zdradzę, bo nie chcę Wam odbierać radości z czytania. Powiem tylko w sekrecie, że na wierzch wypłynie tajemnica rodzinna adoptowanego ojca Justyny, znajdzie swoje miejsce ukryty skarb i przewinie się wątek II wojny światowej i oficera stacjonującego w Drzewiu.
W tej książce zagadka goni zagadkę i jeszcze zagadką pogania, ale autorka strona po stronie rozsupłuje tajemnice.Wszystko układa się jak w bajce, a Justyna jak wróżka wystarczy, że za coś się weźmie to wszystko jej się udaje. Momentami było to lekko denerwujące, bo prawdziwe życie to niestety nie bajka.To jedyny minus, który mnie lekko drażnił, ale widocznie taki był zamysł pani Joanny.
Więcej na blogu https://rudabiblioteczka.blogspot.com/2018/09/joanna-tekieli-pensjonat-lesna-ostoja.html

Joanna Tekieli w swojej książce "Pensjonat Leśna Ostoja" posłużyła się bardzo popularnym, żeby nie powiedzieć oklepanym motywem wyjazdu na prowincję i remontu starego domiszcza, aby podarować mu nowe życie.

W tym przypadku 38-letnia Justyna, pracownica korporacji otrzymuje od swojej przełożonej propozycję nie do odrzucenia. W ciągu trzech miesięcy ma ogarnąć remont starego dworku w Drzewiu - małej miejscowości położonej gdzieś w południowej Polsce. Ale remont to nie wszystko... Ma tu bowiem powstać pensjonat dla pracowników firmy i gości z zewnątrz. Justyna opuszcza zatem tętniące życiem duże miasto i udaje się do Drzewia, gdzie czeka na nią leciwy dom z ogrodem w otoczeniu lasu. Wszystko jest opuszczone i zaniedbane, ale nieruchomość posiada duży potencjał. Przy pomocy miejscowych majstrów Justynie udaje się zorganizować sprawnie działającą ekipę remontową. Uczynność i życzliwość mieszkańców jest godna podziwu. To również dzięki nim Justynie udaje się rozwiązać kilka zagadek oraz poznać kulisy pewnej tajemnicy, która w zadziwiający sposób staje się udziałem naszej bohaterki.

Fabuła powieści pomimo tego, że opiera się na pospolitym motywie może zaciekawić, tym bardziej, że autorka zmodyfikowała nieco tę jej powszechność. Ale gdzie są emocje?... Niestety praktycznie ich nie ma, a skoro wydarzenia obfitują w zagadki i tajemnice, to powinny wzbudzać w czytelniku jakieś uczucia. Dla mnie jest to w zdecydowanej większości dosyć interesująca relacja z adaptacji dworku na pensjonat. W drugiej części książki, kiedy do głosu dochodzi rozwiązywanie zagadek i odkrywanie tajemnic czułam się trochę jak na planie "Pana Samochodzika". Sporo przygód i niezliczona ilość sprzyjających zbiegów okoliczności, przez które wydarzenia zatracały momentami swój realizm. Podobali mi się bohaterowie, dla których mam dużo sympatii. Ta ich życzliwość i uczynność chwilami potrafi czytelnika zupełnie rozbroić. A Justyna... - jej po prostu wszystko się udaje i nawet gdy czasem ma "pod górę", zaraz znajdą się wokół niej wybawiciele.

Pomimo tych wszystkich mankamentów autorce udało się mnie zaciekawić, co jest zdecydowanym plusem tej historii. Mogłabym nawet przejazdem wstąpić do "Pensjonatu Leśna Ostoja" na dzień lub dwa... Gdybym miała podsumować swoje wrażenia napisałabym, że jest to taka trochę bajkowa opowieść przygodowo - obyczajowa, w której raczej nie należy doszukiwać się głębszej wymowy. Lekka, łatwa i przyjemna książka na jeden wieczór, która może pomóc mieć kolorowe sny. Jeśli macie ochotę na tego typu wrażenia to serdecznie polecam.

"Lubiła tu przebywać, a hałaśliwą sąsiadkę powoli zaczynała traktować jako uciążliwy dodatek do luksusu – dodatek, który nie był jednak w stanie zepsuć jej dobrego nastroju i pozytywnego nastawienia. „Nawet w raju nie było doskonale: jak nie wąż, to brak ciuchów...” - myślała.

Zdarza mi się czasami, że książki do mnie mówią, Tak, tak - nie zwariowałam. Czuję, że coś mnie do nich ciągnie i wiem, że ich lektura jest dla mnie absolutnym 'must be'. Tak było właśnie w przypadku książki Joanny Tekieli - "Pensjonat Leśna Ostoja".

Wyobraź sobie, że pracujesz w dużej firmie. Twoim zajęciem jest zatapianie się w stercie papierów i w sumie, jeśli by ktoś zapytał, czy ty lubisz swoją pracę, to mógłbyś odpowiedzieć, że tak. Niestety twoja, delikatnie mówiąc, wredna i złośliwa szefowa postanawia utrudnić ci życie i wysyła cię z misją tam, gdzie przysłowiowy "diabeł mówi dobranoc". Masz zamienić szpilki na adidasy, zadbane ręce włożyć w rękawice i doprowadzić do porządku opuszczony dom tak, aby nadawał się na pensjonat. Nie jesteś zachwycony, że musisz zamienić miasto na wieś. Jednak nie chcesz dać satysfakcji swojej przełożonej, dlatego zakasujesz rękawy i zabierasz się do pracy. Dzięki twojemu niebywałemu urokowi osobistemu, udaje ci się zjednać sobie okolicznych rzemieślników i wspólnymi siłami przemieniacie zaniedbany budynek w miejsce z duszą. A jeżeli myślicie, że to koniec historii, że happy end równa się 'big love story', to muszę was zaskoczyć, ale nie. I jeśli o mnie chodzi, to bardzo dobrze!!
Książka Joanny Tekieli przyciągnęła moją uwagę okładką, co nie jest trudne, jeśli chodzi o te z Wydawnictwa Filia. A ponieważ opis był ciekawy, to z zainteresowaniem zasiadłam do lektury. I powiem wam, że za klimatyczną powierzchownością, idzie równie wciągające wnętrze. Ta historia bawi, rozczula i zaskakuje. Pojawia się moment grozy i tajemnica, a nawet kilka. Poczujecie dzięki niej zapach kwitnącego ogrodu, z radością odpoczniecie na werandzie z kubkiem kawy w ręce. Na waszej twarzy pojawi się uśmiech, ale i niejedna łza zakręci się w oku. Zakończenie wydaje się otwarte więc mam nadzieję, że autorka przygotowała dla nas kolejne literackie odwiedziny w "Pensjonacie Leśna Ostoja".

Podsumowując:

Książka Joanny Tekieli to lektura idealna na każdą pogodę. Jeżeli akurat masz zły nastrój i potrzebujesz literackiej rozrywki, to daj się zaprosić do Drzewia i poznaj bohaterów, których polubisz już 'od pierwszego wejrzenia'. Polecam tę książkę miłośnikom powieści obyczajowych z tajemnicą w tle, w których nie brakuje humoru oraz wzruszeń. Ja jestem jak najbardziej na tak
https://nieprzeszkadzajterazczytam.blogspot.com/2018/08/pensjonat-lesna-ostoja-joanna-tekieli.html?showComment=1535217877075#c6612589779459701608

Do tej książki przyciągnął mnie tytuł. Wszystkie pensjonaty, dworki, domki w tytule zwykle mnie zachwycają i zwykle intuicja mnie nie myli - tytuł zwiastuje kawał przyjemnej lektury. Tym razem też tak było.

Nastawiłam się na typową powieść z cyklu; kobieta z miasta jedzie na wieś i tam wśród natury odzyskuje spokój i zyskuje męża. Nie to, żeby mi taki scenariusz przeszkadzał, ale przyznacie sami, że to już było i to nie raz i nie dwa.

Tym razem jednak czekała mnie niespodzianka. Owszem, Justyna, bohaterka powieści zostaje zesłana przez wredną szefowa na koniec świata, gdzie ma wyremontować stary dworek i zrobić z niego pensjonat. Oczywiście kobieta zakochuje się i w dworku i w okolicy. Remont przebiega bardzo gładko. Robotnicy sami pchają jej się do drzwi.

Na Justynę czeka jednak prawdziwa niespodzianka z przeszłości i niejedna tajemnica do rozwiązania.

Jedną z zagadek jest tajemnicze zniknięcie poprzednich właścicieli.



"... - Będzie chyba trzeba wezwać policję - odezwał się ponuro Midas - Znam jednego, to chyba zadzwonię, co szefowo? Bo skoro oni nie wyjechali autem, a na busa też nie poszli, bo musieliby iść przez wieś i nie ma bata, żeby ich z pół tuzina ludzi nie zauważyło i nie wypytało, dokąd się wybierają, to diabli wiedzą, co się z nimi stało..."




Justyna mimo że jest z dala od zgiełku miasta zupełnie nie jest w stanie się nudzić, każdy dzień przynosi nowe atrakcje. A to powoduje, że nie chce jej się wracać do pracy i zgryźliwej szefowej i swojego starego życia.



Książka nie jest obszerna, skończyłam ją czytać bardzo szybko. Za szybko. Chętnie pobyłabym jeszcze w leśnej głuszy.

"Pensjonat Leśna Ostoja" to przyjemna powieść, w sam raz na jesienne chłody.

Nie znałam wcześniej nazwiska autorki, ale teraz zapisuję je sobie w pamięci i wiem, że jak powstanie nowa książka autorki, to na pewno ją przeczytam.

"Leśna Ostoja" to takie urokliwe SamoSię. Zbitek ładnie związanych motywów różnych, przechodzących jeden w drugi. Jest humor, jest sensacja i łzawy dramat. Od obyczajówki do wojennych opowieści; od przedwojennych skandali po romans i współczesny kryminał. Do wyboru, do koloru. Tekieli wplotła w fabułę chyba wszystko: perfidną intrygę wrednej szefowej, życiowe zakręty, rodzinne tajemnice, zaginioną dziedziczkę, wspomnienia zbrodniarza wojennego, aferę na szczeblach władzy i coś jakby zalążki romansu. Co komu pasuje. A wszystko to dzieje się niejako przypadkiem. Ot, samo się...
Tytułowej Justynie niemalże wszystko samo się układa i raźno bieży do szczęśliwego finału. To aż niedorzeczne, że ktoś może mieć tyle szczęścia. Jedyne, co jej nie do końca wyszło to tzw. TŻ, ale i tu niewypał zastąpiło dwóch i pół dzielnego muszkietera. Dlaczego dwóch i pół? Bo - cytując brata bohaterki - ksiądz to kiepski zawód dla zięcia.
"Pensjonat..." to lektura sielska, lekka i przyjemna; stricte wypoczynkowa. Dzieje się dużo, lecz nie na tyle poważnie, by zaabsorbować uwagę jakoś bardziej. Można się pośmiać, trochę powzruszać a jeśli gdzieś zrobiło się przerwę - kolejny wątek pociągnie książkę dalej.
Jakkolwiek na dziki fart Justyny można kręcić nosem, tak sama "Leśna Ostoja" może się podobać. A jeśli Joanna Tekieli zechce pokusić się o ciąg dalszy - jestem za.

"Trzydziestoośmioletnia Justyna samotnie zajmuje trzypokojowe mieszkanie zapisane jej przez babcię w spadku i pracuje w korporacji. Pewnego dnia cwana i nieprzyjemna szefowa wzywa kobietę do gabinetu, aby przekazać jej nowe zadanie, mając cichą nadzieję, że ta owego się nie podejmie i złoży wypowiedzenie. Jednak, ku jej zaskoczeniu, Justyna podejmuje wyzwanie, jakim jest wyjazd do starego dworku położonego w Drzewiu, jego wyremontowanie i zaadaptowanie na pensjonat, a także zatrudnienie doń odpowiedniego personelu. Podekscytowana kobieta udaje się zatem na miejsce. Oczarowana dworkiem, otaczającą przyrodą i nadzwyczajnym klimatem od razu zabiera się do pracy, i wtem dostrzega w jednej z szaf ubrania, a w garażu samochód z kluczykami w stacyjce. Okazuje się, że poprzedni właściciele nie byli widziani w okolicy od pół roku, i nie wiadomo co się z nimi stało. Ponadto mieszkańcy wioski dziwnie przyglądają się Justynie, twierdząc, że kogoś im przypomina... A to jeszcze nie wszystko...

Niepozorna okładka zapowiadała niezobowiązującą i ciepłą lekturę, ale to co skrywało się za nią okazało się nie tylko ciekawe i pasjonujące, ale nade wszystko zaskakujące. Uwielbiam książki, które zdumiewają, których fabuła jest nieprzewidywalna i niesamowicie intrygująca. Które od pierwszej strony urzekają niepowtarzalnym klimatem i są przesiąknięte paletą emocji. Wówczas owe się chłonie z wielką przyjemnością i chce się do nich wracać. Mimo iż zwięzłe, są konkretne i pozbawione monotonnych oraz zbędnych fragmentów. Uwielbiam powieści, w towarzystwie których można się odprężyć i odsapnąć po ciężkim dniu, które odrywają od rzeczywistości, a jednocześnie pozwalają zaznać swego rodzaju napięcia. Które za sprawą intrygującej fabuły porywają, pobudzają wyobraźnię i zabierają w zajmującą podróż niejednokrotnie potrafiącą zaskoczyć. Taką właśnie powieścią jest "Pensjonat Leśna Ostoja"."

Cała recenzja: http://wielbicielka-ksiazek.blogspot.com/2018/10/pensjonat-lesna-ostoja-joanna-tekieli.html

Serdecznie zapraszam :)

Połknęłam :) Tego właśnie oczekiwałam i dostałam to co chciałam. Napisana bardzo przyjemnym, plastycznym językiem. Czy tez tak macie że jak pierwszy rozdział zaskoczy dalej będzie już tylko lepiej? To jest właśnie ten przypadek. Nie ma ża czekamy aż coś się rozwinie i będzie lepiej. Od pierwszej linijki ja i ta książka byłyśmy dla siebie. Co z tego że znany i utarty schemat? Ano nic. Historia wciągająca, uruchamiająca wyobraźnię a nawet tęsknoty. Sama chętnie rzuciłabym wszystko i ulokowała się w takim Pensjonacie, nawet w celu przeprowadzenia tam remontu. A tak pomocnych i przyjaźnie nastawionych ludzi naprawdę w Polsce można spotkać. Jest tu więc i dobra lektura, zagadki z przeszłości z nutka kryminału, sprytnie wplecione w tekst. Brak dzielących tekst na części retrospekcji których osobiście bardzo nie lubię. Wolę jeden , teraźniejszy czas powieści i tutaj to właśnie dostałam. A czy wiecie jak ciężko napisać dobrą recenzję nie zdradzając ani słowa z fabuły? mam nadzieję że mi się udało. Ja gorąco polecam. Już dziś czekam na kolejną pozycję autorki, taki debiut zapowiada jeszcze niejedno bardzo przyjemne doznanie literackie.