Przeszłość nie zapomina

Żyjąc teraźniejszością jesteśmy spięci łańcuchami z przeszłością. Drodzy współczytelnicy, choćbyśmy się nawet nie wiem jak starali to od minionych, dawnych wydarzeń nie sposób całkowicie się odciąć. Każdy z nas ma zbiór wydarzeń i wspomnień o których chce pamiętać, ale również takich, na które zasunąłby zasłonę niepamięci. Jednakże czasami demony przeszłości nie pozwalają o sobie zapomnieć i wówczas mają realny wpływ na codzienne życie. Twórczość Cobena na polu thrillerów odznacza się silnym wpływem przeszłych wydarzeń na losy bohaterów i niejednokrotnie to właśnie w niej trzeba doszukiwać się rozwiązania zagadki. Owszem można zarzucić, że wykorzystując ten sam schemat autor może zacząć upodabniać niektóre powieści względem siebie. Jednakże przewrotnie napiszę i co z tego? Mało to świetnych autorów korzysta lub korzystało z tych samych schematów, a mimo tego pisało świetne powieści. Rzecz dotyczy sposobu realizacji pomysłu. W przypadku „Niewinnego” śmiało można napisać, że jest to udana powieść w dorobku autora. Oczywiście ma swe drobne mankamenty, ale posiada trzy czynniki dobrego thrillera, czyli wciąga, intryguje oraz wyzwala emocje.

„Niewinny” opowiada historię Matta Huntera, który pomału układa sobie życie po wyjściu z więzienia za nieumyślne spowodowanie śmierci. Dzięki pomocy brata udaje się mu znaleźć pracę, poznaje też piękną Olivię, z którą wkrótce bierze ślub. Szczęście Matta przerywa jednak filmik, nakręcony telefonem komórkowym żony, na którym widać ją z innym mężczyzną w pokoju hotelowym. Tymczasem zostaje zamordowana zakonnica, a wszystkie tropy prowadzą do domu Hunterów. Przeszłość zaczyna wracać w najmniej oczekiwanym momencie, a Matt i Olivia mają przekonać się na własnej skórze, że sekrety zawsze wychodzą na jaw, a przed popełnionymi grzechami nie ma ucieczki.

Uwaga - wymagane skupienie. Takimi wielkimi literami powinna zaczynać się powieść. Powód jest bardzo prosty, otóż autor stworzył zawiłą intrygę, gdzie oprócz zrozumienia kolejnych wątków ważne jest łączenie pojawiających się faktów. Początkowo nic nie zapowiada, że otrzymamy skomplikowany kryminał. Dwie toczące się oddzielnie sprawy – jedna dotycząca Matta oraz próby rozwikłania prawdy o filmiku jaki otrzymał od żony; druga historia dotycząca zabójstwa zakonnicy. Jednakże jak to u Cobena bywa, ale nie tylko, po prostu jak to w przypadku thrillerów bywa, wiemy, że w jakiś sposób te sprawy muszą się łączyć. W miarę upływu stron, gdy poznajemy kolejne wątki, zaczynamy uświadamiać sobie, że trzymamy w rękach odpowiednio zagmatwaną intrygę. Dlatego też pobieżne czytanie powieści może spowodować, że czytelnik odniesie wrażenie otrzymania chaotycznej książki. Nic bardziej mylnego, poświęcenie chwili naszej uwagi sprawi, że wszystko wydaje się zrozumiałe, a sama fabuła skrętnie zawiła.

Tak jak robak drąży jabłko, tak samo my czytelnicy poznajemy kolejne wydarzenia, a fabuła coraz głębiej dotyczy przeszłości, przez co na scenę wchodzą kolejne postaci. Do pewnego czasu w dużej mierze czytelnik zależny jest od tego co zaserwuje autor, gdyż nie wiemy w jakim kierunku może potoczyć się ta cała historia. Jednakże w momencie, w którym wiemy jako tako gdzie to wszystko zmierza sami zaczynamy zgadywać jaki może być finał tego wszystkiego. Dużym plusem jest fakt, że autor nie zasypuje czytelników kolejnymi wątkami. Owszem w toku powieści jest ich dużo, lecz po rozwiązaniu jednych pojawiają się następne. Jedynie te najważniejsze na rozwiązanie czekają na finał powieści. Właśnie te przeplatanie rozwiązanych i nierozwiązanych wątków sprawia, że czytelnik chce poznać kolejny rozdział i jeszcze następny by móc poznać kolejne elementy tej niezwykłej układanki.

Prowadzenie narracji z perspektywy kilku osób służy powieści. Nie tylko widzimy różne spojrzenie na całą sprawę, ale również dowiadujemy się czegoś nowego, bądź też czekamy aż dana postać dotrze do tego co my już wiemy. Niewątpliwie lekki styl autora służy powieści, dzięki czemu kolejne strony są przewracane z zawrotną szybkością. Może zabrakło trochę specyficznego humoru Cobena, co spowodowało, że miejscami powieść była zbytnio pesymistyczna. Jak już mowa o mankamentach. To raczej „Niewinny” nie może poszczycić się świetnym rysem psychologicznym postaci. Zostały one potraktowane powierzchownie, może po za głównym bohaterem, przez co zabrakło mi głębszego wglądu w psychikę niektórych bohaterów, a tym samym ich motywacji.

W momencie, w którym główne persony powieści zmierzają do jednego miejsca możemy być pewni, że napięcie wzrośnie i czeka nas wielki finał. Jednakże paradoksalnie nie mamy do czynienia z jednym zakończeniem. Owszem mamy kulminacyjne rozwiązanie całej sprawy, jednakże dalsze rozdziały wyraźne każą sugerować, że trzeba mówić o zakończeniach. Właśnie w tych zakończeniach tkwi siła, gdyż otrzymujemy odpowiedzi na poszczególne znaczące wątki. Jednakże ich poziom jest zróżnicowany - jedne wywołają duże zaskoczenie, inne można się domyślić, a w przypadku jednego można odnieść wrażenie, że autor poszedł na łatwiznę i rozwiązanie wątku pojawia się niczym królik wyciągnięty z kapelusza.

Domeną powieści Cobena jest przeszłość oraz jej niebagatelny wpływ na teraźniejszość. Jednakże oprócz tego autor porusza wątek osądu. Ludziom ciężko postawić się w położeniu innej osoby. Łatwiejszy jest osąd ocierający się o ostracyzm społeczny niż próba zrozumienia drugiej osoby. Właśnie, spróbujmy się postawić w miejsce osoby, która bardzo chce dowieść, że jest przydatna, że owszem popełniła błąd, ale go odpokutowała, a wówczas zobaczymy, że przebicie muru wrogości społecznej jest prawie niemożliwe. Ostatnią kwestia jaka mi się nasuwa to paradoks samego tytułu. Niewinność jest pojęciem względem. Po przeczytaniu powieści drodzy współczytelnicy, zastanówcie się, czy naprawdę ktokolwiek był niewinny w toku powieści? Nie piszę o oczywistych osobach łamiących prawo, ale o tych, które na pierwszy rzut oka niczego nie łamały. Jednak, czy ich decyzje nie przyczyniły się do całego tego ciągu zdarzeń? Tak jak pisałem, niewinność jest pojęciem względnym.

Podsumowując, Coben stworzył thriller plasujący się pomiędzy dobrym a bardzo dobrym. Posiada swe plusy, ale także kilka drobnych mankamentów. Jednakże wystawienie oceny jako dobry byłoby najbardziej sprawiedliwe, jako wiemy, że autora stać na jeszcze lepsze kryminały, mimo, że ten jest i tak godny polecenia.

Przeszłość nie zapomina

Żyjąc teraźniejszością jesteśmy spięci łańcuchami z przeszłością. Drodzy współczytelnicy, choćbyśmy się nawet nie wiem jak starali to od minionych, dawnych wydarzeń nie sposób całkowicie się odciąć. Każdy z nas ma zbiór wydarzeń i wspomnień o których chce pamiętać, ale również takich, na które zasunąłby zasłonę niepamięci. Jednakże czasami...