Książka zgodna opisem tylko jak dla mnie za długa. Uważam, że bardzo ciekawą całość można streścić w połowie objętości przy zachowaniu sensu przekazu.

Książka zgodna opisem tylko jak dla mnie za długa. Uważam, że bardzo ciekawą całość można streścić w połowie objętości przy zachowaniu sensu przekazu.

Książka mnie rozczarowała. Przy lekturze zabrakło mi konsekwencji w prowadzeniu narracji, czytelnego uporządkowania. Szczególnie fragmenty Rusinka przypominały felieton, a nie wstawkę teoretyczną, jak zostało zapowiedziane we wstępie.
Książka jest aktualizacją wcześniejszej wersji z chyba 2006 roku. We wstępie pojawia się zapowiedź, że aktualizacja służy odnoszeniu się do aktualnych przykładów z debaty publicznej. Tymczasem najnowszy fragment z części Rusinka pochodzi z 2002 roku i jego wkład jest prawdopodobnie identyczny jak we wcześniejszej wersji. Mam więc bezsensownie dwie takie same książki o innych tytułach.
Dodam, że wiele odniesień politycznych okazuje się kompletnie niezrozumiałych, bo dotyczy sytuacji sprzed 20 lat (w chwili wydawania książki sprzed 15).
Na plus należy wspomnieć, że książkę czyta się łatwo i z ciekawością. Ale zawiera truizmy i to dotykające zagadnień jedynie z wierzchu. Niewiele mi po niej zostanie w pamięci.

Książka mnie rozczarowała. Przy lekturze zabrakło mi konsekwencji w prowadzeniu narracji, czytelnego uporządkowania. Szczególnie fragmenty Rusinka przypominały felieton, a nie wstawkę teoretyczną, jak zostało zapowiedziane we wstępie.
Książka jest aktualizacją wcześniejszej wersji z chyba 2006 roku. We wstępie pojawia się zapowiedź, że aktualizacja służy odnoszeniu się do...

Miła lektura

Miła lektura

Bardzo porządkuje. W kilku miejscach inspirująca. Warto przeczytać jeśli ktoś rozpoczyna przygodę z wystąpieniami publicznymi

Bardzo porządkuje. W kilku miejscach inspirująca. Warto przeczytać jeśli ktoś rozpoczyna przygodę z wystąpieniami publicznymi

No, żebym jeszcze miał tak na co dzień wystarczająco zasobów poznawczych żeby to stosować i wyłapywać. xd

No, żebym jeszcze miał tak na co dzień wystarczająco zasobów poznawczych żeby to stosować i wyłapywać. xd

Treść na 9. Forma na 7,5 (styl jest trochę rozwlekły, gawędziarski – wolałbym, żeby był odrobinę zwięźlejszy). Dużym plusem są krótkie opisy na marginesach podsumowujące treść.

Treść na 9. Forma na 7,5 (styl jest trochę rozwlekły, gawędziarski – wolałbym, żeby był odrobinę zwięźlejszy). Dużym plusem są krótkie opisy na marginesach podsumowujące treść.

Książka napisana jest lekkim i przystępnym stylem. Ponadto przedstawiono w niej sporo niezwykle praktycznych wskazówek odnoszących się do sytuacji, które mogą przydarzyć się każdemu. W sam raz dla początkujących w temacie.

Książka napisana jest lekkim i przystępnym stylem. Ponadto przedstawiono w niej sporo niezwykle praktycznych wskazówek odnoszących się do sytuacji, które mogą przydarzyć się każdemu. W sam raz dla początkujących w temacie.

Książka spełniła moje oczekiwania. Liczne przykłady możliwych zachowań w danej sytuacji, skutecznych i nieskutecznych w odbiorze wypowiedzi, bardzo podnoszą jej wartość. Z twórczością Michała Rusinka spotkałem się już w "Pypciach na języku". Zapewne dlatego postanowiłem sięgnąć po coś więcej i nie zawiodłem się.
Jedyne, co mnie zasmuciło, to potwierdzenie, że w polskiej komunikacji słownej nadal dominują stereotypy. Aneta Załazińska opisuje dylemat: czy podziękować za niesmaczną kolację, pominąć sytuację milczeniem, czy skrytykować gospodynię. Jak podaje autorka, pewna pani domyśliła się kiedyś, że skoro goście nie podziękowali, to znaczy, że im nie smakowało; oczekiwała, że mimo wszystko kurtuazyjnie podziękują. A ja powiem tak: czy sztuczna kurtuazja naprawdę jest grzecznością? Użycie słów w stylu "ohyda" byłoby nieładne, ale z drugiej strony zachowanie na zasadzie "co innego myślę, a co innego mówię" to obłuda. Ja nie lubię żyć w zakłamaniu. Sugerowałbym łagodną odpowiedź w stylu "dziękuję, ale nie mogę zjeść", i aby takie zachowanie weszło do norm obyczajowych.
To oczywiście nie wina autorki, że jest jak jest. Po prostu napisała w książce smutną prawdę o przestarzałych polskich obyczajach z czasów "króla Ćwieczka", które moim zdaniem należy zreformować. Ale to też przemawia na plus książki, skoro skłania ona czytelnika do tak głębokich przemyśleń. Każdy może mieć przecież inne refleksje, ja mam takie. Może szkoda, że autorka wprost nie skrytykowała owych obyczajów, ale celem książki nie była ocena moralna sytuacji, lecz skuteczne porozumiewanie się. Wiem, że niektórym moje poglądy mogą wydać się "za nowoczesne" w "tradycjonalistycznym" społeczeństwie, ale uważam, że mimo wszystko powinienem nie bać się ich wyrażać. Książka też mi w tym pomogła. Dziękuję więc autorom.
Jedyne co obniża wartość treści "Jak się dogadać", to... niestosowanie się do najnowszych reguł językowych. Ponad 20 lat po reformie ortograficznej wydać książkę - do tego językową - z pisownią rozdzielną, np. "nie związane", "nie używany", to jednak uchybienie, nawet jeśli stara pisownia jest dopuszczalna.

Książka spełniła moje oczekiwania. Liczne przykłady możliwych zachowań w danej sytuacji, skutecznych i nieskutecznych w odbiorze wypowiedzi, bardzo podnoszą jej wartość. Z twórczością Michała Rusinka spotkałem się już w "Pypciach na języku". Zapewne dlatego postanowiłem sięgnąć po coś więcej i nie zawiodłem się.
Jedyne, co mnie zasmuciło, to potwierdzenie, że w polskiej...

N°14/2019

Pewnie tego o mnie nie wiecie, ale jestem od urodzenia introwertykiem, typem osobowości któremu publiczne przemawianie nie wychodzi najlepiej, a prawdę mówiąc wcale. Także po co mi podręcznik do retoryki? A no po to aby skutecznie komunikować. Warto uświadomić sobie jak mówić aby być zrozumiałym. Autorzy nie dostarczają co prawda gotowych recept na sukces komunikacyjny, bo twierdzą że takie nie istnieją, jednak uczą nas, że od tego jak budujemy zdania, często zależy sens wypowiedzi.

Bardzo spodobała mi się fluorescencyjna okładka. Zawiadziacki, jaskrawy, drapieżny pomarańczowy kolor uderza w oczy, kusi i intryguje.

Książka ta nie jest jednak pozycją dla każdego. Podręcznik Rusinka i Załasińskiej charakteryzuje raczej styl akademicki wzbogacony o dowcipny ton. To pozycja wymagająca i zarezerwowana dla ambitnych.

Świetne okazały się faktyczne przykłady przemówień z życia polityków czy księży. Bardzo fajnie ilustrują część teoretyczną.

Motywacją do przebrnięcia przez tę niełatwą lekturę, może być fakt że zgrabną mową zjednać można sobie każdego. W dzisiejszym świecie wszechobecnej komunikacji wygrywa ten kto potrafi sprawnie komunikować.

W razie gdyby kogoś interesowały moje recenzje wideo, podaję linka: https://www.youtube.com/watch?v=Fgo5G_cqaW0

N°14/2019

Pewnie tego o mnie nie wiecie, ale jestem od urodzenia introwertykiem, typem osobowości któremu publiczne przemawianie nie wychodzi najlepiej, a prawdę mówiąc wcale. Także po co mi podręcznik do retoryki? A no po to aby skutecznie komunikować. Warto uświadomić sobie jak mówić aby być zrozumiałym. Autorzy nie dostarczają co prawda gotowych recept na sukces...

Książka godna polecenia, głównie ze względu na materiały pani dr hab. Anety Załazińskiej, która rzeczywiście stara się wprowadzić czytelnika w najważniejsze arkana retoryki. Teksty autorstwa dr hab. Michała Rusinka (powiem trochę ironicznie, że nawet według samych zaleceń książki) rzeczywiście trzeba traktować z krytycznym dystansem. Jeśli ktoś stawia swoje pierwsze kroki ku dobrej retoryce i korzysta wyłącznie z tej publikacji, to radziłbym mu ograniczyć się do tekstów przygotowanych przez panią doktor.

Książka godna polecenia, głównie ze względu na materiały pani dr hab. Anety Załazińskiej, która rzeczywiście stara się wprowadzić czytelnika w najważniejsze arkana retoryki. Teksty autorstwa dr hab. Michała Rusinka (powiem trochę ironicznie, że nawet według samych zaleceń książki) rzeczywiście trzeba traktować z krytycznym dystansem. Jeśli ktoś stawia swoje pierwsze kroki...