Historia z Wielkanocą w tle, to dodatkowy bonus, bo autorzy i autorki chętniej wybierają zimowe święta. Emerytowana nauczycielka historii kupuję dom w małym miasteczku. Jako osoba z zewnątrz, z poza lokalnych układów, widzi więcej. Ma też odwagę, zawsze ją miała, by głośno mówić swoje zdanie, bo nigdy nie lubiła hipokryzji i nie zależy jej na opinii miejscowych plotkar. Zaprzyjaźnia z tymi, z którymi chce, angażuje się w sprawy, które uważa za ważne. Świetna.

Historia z Wielkanocą w tle, to dodatkowy bonus, bo autorzy i autorki chętniej wybierają zimowe święta. Emerytowana nauczycielka historii kupuję dom w małym miasteczku. Jako osoba z zewnątrz, z poza lokalnych układów, widzi więcej. Ma też odwagę, zawsze ją miała, by głośno mówić swoje zdanie, bo nigdy nie lubiła hipokryzji i nie zależy jej na opinii miejscowych plotkar....

Dziwię się, że ta krótka (184 strony papieru) historia trojga bohaterów z małego miasteczka ma tak niewielu czytelników, bo jest to znakomita lektura. Wkurzona nauczycielka historii rzuca z dnia na dzień pracę, przez co musi opuścić służbowe mieszkanie i przenieść się tam, gdzie pozwalają jej na to finanse, czyli na prowincję. Ogromnie podobał mi się sarkastyczny humor tej opowieści, nieraz parsknęłam śmiechem. Niezła satyra na aktualne społeczeństwo polskie, chyba nie tylko w małym miasteczku. Jestem fanką stylu autorki, która bez zbędnych opisów, jak paroma pacnięciami pędzla na obrazie, zarysowuje sytuację i atmosferę kilkoma wyrazami. Genialni bohaterowie, ważne tematy życiowe podane jakby mimo woli, a nie łopatologicznie, na tacy.
Jak dla mnie – oszczędna w słowach znakomita literatura.
Ogromnie polecam!

Dziwię się, że ta krótka (184 strony papieru) historia trojga bohaterów z małego miasteczka ma tak niewielu czytelników, bo jest to znakomita lektura. Wkurzona nauczycielka historii rzuca z dnia na dzień pracę, przez co musi opuścić służbowe mieszkanie i przenieść się tam, gdzie pozwalają jej na to finanse, czyli na prowincję. Ogromnie podobał mi się sarkastyczny humor tej...

Jestem zachwycona powieścią! Autorka przedstawia sprawy ważne, niekoniecznie wielkie i niezwykłe, bo zwykłe i codzienne. Lubię, gdy pisarz zmusza mnie do odkrywania bohatera, jego charakteru, a nie podaje mi na "tacy". Nie znajdziemy w powieści elementów ckliwych romansów, a to uważam za plus. To prawdziwa powieść obyczajowa. Po przeczytaniu jeszcze z nią trwam...

Jestem zachwycona powieścią! Autorka przedstawia sprawy ważne, niekoniecznie wielkie i niezwykłe, bo zwykłe i codzienne. Lubię, gdy pisarz zmusza mnie do odkrywania bohatera, jego charakteru, a nie podaje mi na "tacy". Nie znajdziemy w powieści elementów ckliwych romansów, a to uważam za plus. To prawdziwa powieść obyczajowa. Po przeczytaniu jeszcze z nią trwam...

Krótka historia trzech osób, którym coś w życiu nie poszło. Zasadniczo nieskomplikowana. Jak życie, gdy spojrzeć na nie "pod koniec". Było zwykle za krótkie i zasadniczo nieskomplikowane. A sprawy, które zdawały się trudne, które braliśmy jako życiowe wyzwania, przed końcem blakną.
Trzy historie. Trzy pytania bohaterów, którzy otrząsnęli się już z młodości. Gdzie jest moja miłość? Jaka jest moja wiara? Czy udało się to, co zbyt często zabierało za dużo energii? Zawodowo-materialna realizacja.
Na żadne z pytań autorka nie dała mi oczywiście odpowiedzi. Przypomniała mi jednak, aby te pytania sobie zadawać. Nie czekać, aż będzie "pod koniec".
* dedykuję fance The Cure, z którą łączy mnie pani Ryrych :)

Krótka historia trzech osób, którym coś w życiu nie poszło. Zasadniczo nieskomplikowana. Jak życie, gdy spojrzeć na nie "pod koniec". Było zwykle za krótkie i zasadniczo nieskomplikowane. A sprawy, które zdawały się trudne, które braliśmy jako życiowe wyzwania, przed końcem blakną.
Trzy historie. Trzy pytania bohaterów, którzy otrząsnęli się już z młodości. Gdzie jest moja...

Sama nie wiem, co myśleć o tej książce. W sumie całkiem nieźle się czytało, ale jest tak trochę o niczym. Zabrakło mi jakiegoś wątku przewodniego mocniejszego. Może trupa czy coś. Wiem, że to obyczajówka, ale jakoś za mało mi było adrenaliny w tej powieści...
A może to ja za dużo kryminałów czytam i już mam spaczony gust??
Natomiast plusem książki jest pokazanie uprzedzeń i hipokryzji. Pod tym względem rzetelna robota.
Warto sięgnąć, aczkolwiek aż taka super to nie jest - w moim odczuciu ;)

Sama nie wiem, co myśleć o tej książce. W sumie całkiem nieźle się czytało, ale jest tak trochę o niczym. Zabrakło mi jakiegoś wątku przewodniego mocniejszego. Może trupa czy coś. Wiem, że to obyczajówka, ale jakoś za mało mi było adrenaliny w tej powieści...
A może to ja za dużo kryminałów czytam i już mam spaczony gust??
Natomiast plusem książki jest pokazanie uprzedzeń...

Och jaka to była przyjemna lektura! Mimo powagi podejmowanych wątków, autorka prowadzi nas przez tę historię w sposób bardzo płynny i lekki. Retrospekcje nie sprawiają by czytelnik się gubił. Język jest prosty, ale ładny. A bohaterowie to czyste złoto. Troja, Franek i Karolina nie tylko dają się lubić. Oni zapadają w pamięć i sprawiają że aż chce się z nimi stanąć do walki o lepsze dziś. Prostota ich pragnień jest przepiękna. Szczęście, prawda, życzliwość - tylko tyle im i nam trzeba.

Och jaka to była przyjemna lektura! Mimo powagi podejmowanych wątków, autorka prowadzi nas przez tę historię w sposób bardzo płynny i lekki. Retrospekcje nie sprawiają by czytelnik się gubił. Język jest prosty, ale ładny. A bohaterowie to czyste złoto. Troja, Franek i Karolina nie tylko dają się lubić. Oni zapadają w pamięć i sprawiają że aż chce się z nimi stanąć do walki...

Tercet bardzo polubiłam, jednak moją faworytką jest Troja. Podziwiam jej postawę, niezłomność, prostolinijność, sama nie zawsze mam odwagę tak postępować. Czasem takiej Malinowskiej, aż chciałoby się powiedzieć "zjadam myszy na śniadanie":).
Tak z własnych małomiasteczkowych obserwacji mogę stwierdzić, że jest grupa kobiet, które po śmierci męża mają mniej spięta twarz, jakby bardziej promienną.

Tercet bardzo polubiłam, jednak moją faworytką jest Troja. Podziwiam jej postawę, niezłomność, prostolinijność, sama nie zawsze mam odwagę tak postępować. Czasem takiej Malinowskiej, aż chciałoby się powiedzieć "zjadam myszy na śniadanie":).
Tak z własnych małomiasteczkowych obserwacji mogę stwierdzić, że jest grupa kobiet, które po śmierci męża mają mniej spięta twarz,...

Tercet prowincjonalny bardzo mnie zaskoczył. Po przeczytaniu notki wydawcy spodziewałam się lekkiej historii, a tymczasem w moje ręce trafiła bardzo mądra i życiowa książka. Wszystko tutaj zagrało tak jak powinno, bohaterowie są genialnie skrojeni, niby zwyczajni ale w tej swojej prostocie tak ciekawi i niezwykli. Katarzyna Ryrych powołała do życia jednostki, które teoretycznie nie powinny nigdy mieć ze sobą nic wspólnego, a tak naprawdę pokazała jak człowiek do człowieka mimo wszystko lgnie i pragnie z nim bliskości. Ukazała jak może potoczyć się życie, jakie przeszkody i trudny trzeba czasami przejść, aby w końcu zaznać spokój. Jest to niezwykła powieść o zwykłych ludziach. Ja się w tej książce po prostu zakochałam.

Jak długo można uczyć młodzież historii? Prawdopodobnie długo, jednak dla Troi w pewnym momencie stało się jasne to, że jej obecność w szkole nie ma najmniejszego sensu. Wypalenie zawodowe podsycane zmieniającym się komfortem pracy popchnęły ją do podjęcia drastycznej decyzji – czas na zasłużoną emeryturę. Decydując się na odejście opuszcza równocześnie swoje dotychczasowe miejsce zamieszka przenosząc się do mniejszej miejscowości. Przeprowadzka ze służbowego mieszkania do małego, choć własnego domku jest wielkim krokiem w życiu tej statecznej kobiety. Plany na spokojną emeryturę niweczy jednak podejrzany menel, który podrzuca jej pod drzwi psa oraz kota. Troja zacznie odkrywać, że miejscowość podzielona jest na dwa wrogie fronty a ona sama swoją bezkompromisową postawą stanie się obiektem plotek i ukradkowych spojrzeń. Zaś niedoszły ksiądz z łatką alkoholika i ognistowłosa kobieta z wyrokiem za próbę morderstwa męża odnajdą w zdystansowanej Troi szansę na akceptację i zrozumienie.

Troja jest kobietą bezkompromisową i twardo stąpającą po ziemi. Nie znosi pochlebców, uczniów lubiła choć nigdy się z nimi nie spoufalała Zakochana w historii z przerażeniem stwierdza pewnego dnia, że zgubiła gdzieś przez te wszystkie lata swoje szczęście, tak długo patrzyła w tył, że nie zauważała mijającej teraźniejszości. Karolina latami znosiła upokorzenia, wyzwiska, wielogodzinne wykłady na temat jej niedoskonałości. Latami skrywała w sobie złość i gniew, które w końcu musiały zostać uwolnione. Kiedy opuszcza więzienie pragnie rozpocząć życie na nowo. Czuje, że to jej czas i nic nie może jej w tym przeszkodzić, nawet łatka morderczyni i nienawistne spojrzenia ludzi. Franek niedoszły ksiądz oraz były alkoholik mierzy się ze swoją przeszłością i na przekór wszystkim postanawia spełniać swoje marzenia i być szczęśliwy. Jednak czy w małym miasteczku gdzie wszelkie odstępstwa od ustalonych reguł są piętnowane ich marzenia mogą naprawdę się spełnić?

Nie spodziewałam się, że Tercet prowincjonalny dostarczy mi aż tylu emocji. Miałam nadzieję na lekką lekturę, która wywoła uśmiech na twarzy, a tymczasem czułam głównie wzruszenie. Książka nie jest gruba, ale naładowana jest niesamowitą dawką energii, która bardzo na mnie oddziaływała. Uwierzyłam w te postacie, w ich historię, życiowe losy. Byli do bólu ludzcy, z wadami i pięknymi odruchami. Katarzyna Ryrych oszczędnie posługuje się słowem, ale jej spostrzeżenia są celne i dają czytelnikowi wszystko czego ten potrzebuje. Nie ma tutaj zbędnych opisów, nużących dialogów, wszystko ma sens i swoje miejsce. Każde zdanie jest przemyślane i po coś. Nie znajdziemy tu porywających historii ludzkich losów, niesamowitych postaci. Nie. Tercet prowincjonalny opowiada historię prostych ludzi jakich możemy spotkać w każdym momencie naszego życia. A jednak podczas czytania tej książki czułam się otulona niesamowitym ciepłem z niej płynącym. Odczułam ogromny żal gdy przeczytałam ostatnie zdanie powieści. Naprawdę.

Tercet prowincjonalny bardzo mnie zaskoczył. Po przeczytaniu notki wydawcy spodziewałam się lekkiej historii, a tymczasem w moje ręce trafiła bardzo mądra i życiowa książka. Wszystko tutaj zagrało tak jak powinno, bohaterowie są genialnie skrojeni, niby zwyczajni ale w tej swojej prostocie tak ciekawi i niezwykli. Katarzyna Ryrych powołała do życia jednostki, które...