"Umarł. Cały świat umarł, kiedy spałem. Ten świat należy do kogoś innego, kogo nie znam. Może do Buki. I nie został zrobiony po to, aby żyły w nim Muminki."

Z dotychczas przeze mnie przeczytanych opowieści o Muminkach, ta jest najbardziej poetycka, melancholijna i smutna... Zimowy sen Muminków powinien trwać aż do wiosny, a nie wiadomo czemu - Muminek budzi się i już nie może zasnąć. Otaczający go świat jest zupełnie niepodobny do dawnego, jest cicho, mroźno, biało i... samotnie. Momentami wręcz strasznie. W domu kryją się jakieś nieznane, niewidzialne stworzenia, a Lodowa Pani uśmierca swym dotknięciem...

Muminek nie potrafi się odnaleźć w tym przerażającym, pustym, odmienionym świecie. Jednak z czasem uczy się go akceptować, tym bardziej, że zaczyna mieć coraz liczniejsze towarzystwo.

W książkach Jansson urzeka mnie też to, że są nie tylko miłą, magiczną bajeczką, a mają w sobie też zadziwiająco wiele mądrości.

"Wszystko trzeba odkryć samemu. I również przejść przez to zupełnie samemu."

Jak dotąd to mój ulubiony tom z serii.

"Umarł. Cały świat umarł, kiedy spałem. Ten świat należy do kogoś innego, kogo nie znam. Może do Buki. I nie został zrobiony po to, aby żyły w nim Muminki."

Z dotychczas przeze mnie przeczytanych opowieści o Muminkach, ta jest najbardziej poetycka, melancholijna i smutna... Zimowy sen Muminków powinien trwać aż do wiosny, a nie wiadomo czemu - Muminek budzi się i już nie...