Idealna lektura na tak upalny dzień jak dziś. Od razu robi się chłodniej i przyjemniej. Jak dotąd to chyba najlepszy i najciekawszy tom "Muminków" - być może dlatego, że sama uwielbiam zimę. :)

Trwa zima. Muminek (i Mała Mi) niespodziewanie budzi się w samym środku zimy i staje się pierwszym Muminkiem, który zobaczył śnieg, zorzę polarną, zjeżdżał na nartach, skakał po lodzie, przeżył burzę śnieżną, zobaczył Lodową Panią oraz inne tajemnicze zimowe postaci i dziwy. A ponadto musi wejść w rolę pana domu: zająć się gośćmi, dbać o domostwo itp.

A poza tym w tym tomie pojawia się Lodowa Pani - moim zdaniem postać o wiele bardziej przerażająca niż niesławna Buka (która jest po prostu samotna i smutna). Ale mój odbiór obu postaci wynika być może z anime, w którym postać Lodowej Pani była po prostu koszmarna, niczym z najgorszego horroru (zaraz po niej przyczyną moich koszmarów była babcia Alicji). Z kolei w książce jej opis jest niezwykle ubogi - jest "biała jak stearyna".

Są też inne nowe postaci, a wśród nich wrażliwa i dobroduszna Too-tiki, która w jakiś sposób przypominała mi nieobecnego tu Włóczykija, choć jest zupełnie inna; oraz Paszczak-narciarz, tak odmienny od poprzednich przedstawicieli tego gatunku - podczas gdy oni to zwykle okropne sztywniaki, ten paszczak to towarzyski luzak, który chętnie rozmawia z innymi i próbuje ich zarazić swoją pasją. ;)

No i nie ma Migotki, bo ona na szczęście się nie budzi! Hura!!! ;D

~~~

"- To piosenka o mnie samej - odpowiedział ktoś z dołka. - Piosenka o Too-tiki, która zbudowała sobie latarnię ze śniegu, ale refren dotyczy spraw zupełnie innych.
- Rozumiem - powiedział Muminek i usiadł na śniegu.
- Nie rozumiesz - odpowiedziała Too-tiki, wychylając się z dołka na tyle, że widać było jej kaftanik w biało-czerwone pasy. - Bo w refrenie mowa jest właśnie o rzeczach, których się nie rozumie. W tej chwili myślałam o zorzy polarnej. Nie wiadomo, czy ona jest naprawdę, czy tylko ją widać. Wszystko jest bardzo niepewne i to właśnie mnie uspokaja.
Powiedziawszy to, Too-tiki położyła się na śniegu i znów zaczęła patrzeć w niebo, które przez ten czas zrobiło się zupełnie czarne.
Muminek podniósł pyszczek i zobaczył zorzę polarną, której żaden Muminek przed nim nie oglądał. Była biała i niebieska, i trochę zielona i układała niebo w długie, zwiewne firanki.
- Myślę, że jest - powiedział."


"- Opowiedz o śniegu - powiedział Muminek, siadając w wyblakłym od słońca krześle ogrodowym Tatusia. - Nie rozumiem tego.
- Ja też nie - odpowiedziała Too-tiki. - Myśli się, że jest zimny, ale gdy wybuduje się z niego domek, jest w nim ciepło. Wydaje się biały, ale czasem robi się różowy, a czasem niebieski. Może być najmiększy ze wszystkiego i może być twardszy od kamienia. Nie ma nic pewnego."


"- Gdzie twoje myszki nauczyły się latać? - zapytał Muminek.
- Hm - powiedziała Too-tiki. - Nie należy każdego o wszystko wypytywać. Może chcą zachować swoją tajemnicę dla siebie. Nie kłopocz się o nie ani też o śnieg."

Idealna lektura na tak upalny dzień jak dziś. Od razu robi się chłodniej i przyjemniej. Jak dotąd to chyba najlepszy i najciekawszy tom "Muminków" - być może dlatego, że sama uwielbiam zimę. :)

Trwa zima. Muminek (i Mała Mi) niespodziewanie budzi się w samym środku zimy i staje się pierwszym Muminkiem, który zobaczył śnieg, zorzę polarną, zjeżdżał na nartach, skakał po...