Nie mogę uwierzyć że autorem jest ten sam pisarz, który stworzył „Zapach miasta po burzy”.
Gdzie ten klimat? Gdzie bohater, którego historia porywa, tak, że nie można oderwać się od czytania, gdzie jakaś akcja, no i gdzie ta szumnie zapowiadana miłość?
Przecież w „Zapachu...” nawet turnieje szachowe były o wiele ciekawsze niż tutaj podróże Malcolma pomiędzy kontynentami.

I o miłości też przecież Świerzewski potrafi pisać, bo udowodnił to opisując uczucia Olega, Tatiany czy Katii.

Naprawdę nie rozumiem co się stało, po co te wplatane wulgaryzmy, jakieś prostackie gadki o seksie, rozmemłany bohater, którego nie sposób polubić.

I wszystkie problemy świata poruszone w jednej powieści, a tak naprawdę to tylko autor ślizga się po nich a czytelnikowi nie pozostawia chwili aby wczuć się w sytuację bohaterek, bo zaraz po jednej opowieści przeskakuje do drugiej.

Przecież to są opowiadania na co najmniej kolejnych 12 tomów, może wtedy w oazie wyciszenia i spokoju autor powróci do swojego wspaniałego stylu.

I błagam, już bez przekleństw, bez wplatanie tego ohydnego, prostackiego słownictwa.
Przecież to ma być literatura piękna, z niej czytelnik powinien czerpać przykład ładnej polszczyzny.
Nie mogę zrozumieć tej tendencji współczesnych polskich pisarzy do kalania naszego języka. Czy musimy wrócić do czasów zaborów, żebyśmy znów docenili to co mamy, to za co kiedyś ludzie oddawali życie?
Brakuje jeszcze, żeby poloniści na lekcjach uczyli młodzież jak wyrażać swoje emocje za pomocą przekleństw...

Nie mogę uwierzyć że autorem jest ten sam pisarz, który stworzył „Zapach miasta po burzy”.
Gdzie ten klimat? Gdzie bohater, którego historia porywa, tak, że nie można oderwać się od czytania, gdzie jakaś akcja, no i gdzie ta szumnie zapowiadana miłość?
Przecież w „Zapachu...” nawet turnieje szachowe były o wiele ciekawsze niż tutaj podróże Malcolma pomiędzy kontynentami....