Literatura jest wielka. Już ponad sto lat temu zabawiał się Brückner z oulipowską koncepcją plagiatu przez antycypację, dokonując jej trawestacji w formułę drwiny przez antycypację, a ostrze tej drwiny kierując w serce podnoszącej dziś łeb bestii turbosłowianizmu. Choćby z tytułu tej jednej zasługi należy się polskiemu slawiście chwała; nie własnej sławy on wszakże szukał, lecz dopominał się o uznanie zasług Potockiego, na początku XX wieku boleśnie zapomnianego.
Dziś jest pan hrabia przywrócony świadomości publicznej, a to za sprawą genialnego „Rękopisu znalezionego w Saragossie” i jego słynnej ekranizacji. O dziele tym wypowiada się jednak Brückner powściągliwie, tytułując je skrótowo „romansem” i zdecydowanie kierując swój wzrok ku historycznym pracom Potockiego. Chwali autora za nowatorskie podejście, zapał i sumienność, surowiej ocenia zaś jego nie zawsze krytyczne podejście do źródeł.
Analizując przyczyny niepowodzenia Potockiego jako uczonego, wskazuje Brückner na kilka czynników, przede wszystkim wymienia jednak utrafienie w niewłaściwy moment historyczny, tworzenie przez pisarza w języku francuskim oraz mikroskopijne wręcz nakłady jego prac.
Obecnie, gdy na polskim rynku są już obecne dwie pełnokrwiste biografie Jana Potockiego, niniejsza książeczka może wzbudzić jedynie zainteresowanie kolekcjonerów, fanów pana hrabiego oraz osób, które podzielają moją słabość do przedwojennych gramatyki i ortografii.

Literatura jest wielka. Już ponad sto lat temu zabawiał się Brückner z oulipowską koncepcją plagiatu przez antycypację, dokonując jej trawestacji w formułę drwiny przez antycypację, a ostrze tej drwiny kierując w serce podnoszącej dziś łeb bestii turbosłowianizmu. Choćby z tytułu tej jednej zasługi należy się polskiemu slawiście chwała; nie własnej sławy on wszakże szukał,...