Spotkanie z "The Kissing booth" zaczęło się od filmu. Wiadomo, że jak Netflix coś tworzy, to prędzej czy później wypadałoby się z tym zapoznać. Ekranizacja okazała się lekka, zabawna, niezobowiązująca. Nie powalała, ale na pewno była przyjemna i miło się spędzało czas przed ekranem.
Przeważnie książka jest lepsza od filmu. Czy tak było też tym razem?

Nie jestem przekonana. Na samym początku książki wręcz uderzył we mnie lekki styl autorki. I nie jest to zaleta tej powieści- wszystko jest napisane w aż za bardzo prosty sposób. Przez to dialogi okazywały się słabe i momentami nienaturalne.

Rozmyślania Elle, głównej bohaterki, przyprawiały o ból głowy. To typowe rozumowanie zakochanej nastolatki z wątpliwościami, tyle że o wiele bardziej udramatycznione.

Z kolei ON, Noah Flynn, bad boy, który wiecznie "chichocze". Ukazanie tej postaci jako obiektu westchnień jest jak dla mnie nieco szkodliwe. On nie jest opiekuńczy, lecz zaborczy, co nie jest zdrowe dla jego wybranki, ale ona praktycznie nic z tym nie robi. Ten chłopak wywołuje u mnie skrajne emocje. Pod koniec książki zostawił mnie z wielkim "Wow! Chłopie, co Ci się stało, to nie jesteś Ty". Noah jest dla mnie sprzeczny, trudny do zrozumienia. Nie wiem, czy w ostatecznym rozrachunku jest warty mojej sympatii.
Dobrze, że autorka wykreowała taką postać jak Lee. Najlepszy przyjaciel Elle, młodszy brat Noah ratuje tę powieść. Jest prawdziwym oparciem, iskierką, która sprawia, że czytanie jest przyjemniejsze. Książkowego Lee można polubić o wiele bardziej od tego filmowego, bo jego wątek nie jest tak przerysowany.

"The Kissing Booth" jest powieścią pełną wad, przewidywalną, nie najlepiej wykonaną. Mimo wszystko pozwala się czytelnikowi zrelaksować. Schematyczna fabuła pozwala się odmóżdżyć. Jest tym, co się uwielbia w typowych amerykańskich komediach romantycznych, gdzie bohaterowie są uczniami liceum, zakochują się, niedługo wyjeżdżają na studia. Ukazuje wątpliwości i problemy, które ich dotyczą i nie są aż tak przerysowane, jak to się przeważnie przedstawia.
To po prostu przyjemna lektura, która sprawi, iż będziecie żałować, że sami nie jesteście amerykańskimi nastolatkami, które przeżywają podobne perypetie.

Spotkanie z "The Kissing booth" zaczęło się od filmu. Wiadomo, że jak Netflix coś tworzy, to prędzej czy później wypadałoby się z tym zapoznać. Ekranizacja okazała się lekka, zabawna, niezobowiązująca. Nie powalała, ale na pewno była przyjemna i miło się spędzało czas przed ekranem.
Przeważnie książka jest lepsza od filmu. Czy tak było też tym razem?

Nie jestem przekonana....