"Niesamowite jak można zniekształcić prawdę, lepić w niej jak w wosku, który za długo leżał na słońcu. Nie ma czegoś takiego jak fakt, liczy się tylko to, jak przestrzegałeś go w danej chwili. Jak go opisałeś. Jak przetworzył go twój mózg. Opowieść jest nierozerwalnie złączona z autorem."

Kiedy po rutynowym zabiegu umiera noworodek, ojciec dziecka oskarża czarnoskórą pielęgniarkę. Dochodzi do procesu, oskarżona Ruth Jefferson musi zmierzyć się z brutalną prawdą, którą nie dopuszczała do siebie przez całe życie.

Jodi Picoult poruszyła w swojej najnowszej książce ważne tematy. Historia przedstawiona jest z trzech punktów widzenia: Ruth Jefferson - oskarżonej, Kennedy McQuerrie - pani adwokat reprezentującą pielęgniarkę i Turka Buera - ojca zmarłego chłopca.
Myśli tego ostatniego czytało mi się bardzo ciężko. Nie mogłam pojąć ignorancji tego neonazisty. Nie ukrywam, że znienawidziłam go i jego równie odmóżdżoną małżonkę od samego początku. Może to wynika z faktu, że w naszym kraju były obozy koncentracyjne, a może z tego, że uczono mnie na historii jak traktowano moich rodaków i Żydów. Zachowanie Turka Buera i jego żony wzbudzało moje obrzydzenie. Nie tłumaczyła ich tragedia, dla mnie byli potworami.
Czytając myśli Ruth Jefferson bardzo jej współczułam. Trzymałam za nią kciuki i podziwiałam jej odwagę. Jodi Picoult stworzyła postać bardzo silną i wytrwałą. Co do Kennedy McQuerrie jestem rozdarta. Czasami dziwiłam się "ślepocie" pani mecenas. Jak można nie dostrzec oczywistej rzeczy?

"Ludzie, których uważałeś za niezawodnych to fatamorgana, a ci których nie doceniałeś okazują się twoją opoką."

Autorka napisała książkę dramatyczną i wzruszającą, taką która pozostaje w pamięci jeszcze długo po przeczytaniu. Dzięki "Małe, wielkie rzeczy" lepiej zrozumiałam problemy kolorowych. Jodi Picoult otwiera oczy na brutalną prawdę o dyskryminacji i rzeczywistości, w której dalej żyją "aryjscy wojownicy" walczący o białą rasę. Pisarka wstrząsa czytelnikiem, uczula go na delikatne tematy i zachęca abyśmy cieszyli się nawet z małych, wielkich rzeczy.

"Niesamowite jak można zniekształcić prawdę, lepić w niej jak w wosku, który za długo leżał na słońcu. Nie ma czegoś takiego jak fakt, liczy się tylko to, jak przestrzegałeś go w danej chwili. Jak go opisałeś. Jak przetworzył go twój mózg. Opowieść jest nierozerwalnie złączona z autorem."

Kiedy po rutynowym zabiegu umiera noworodek, ojciec dziecka oskarża czarnoskórą...