bardzo to jest przyjemne, ale gdyby nie klimatyczne foteczki, to banalność i pretensja by mnie chyba odrzuciły przed końcem, mimo że takie krótkie

bardzo to jest przyjemne, ale gdyby nie klimatyczne foteczki, to banalność i pretensja by mnie chyba odrzuciły przed końcem, mimo że takie krótkie

Debiut prozatorski Filipa Springera jest bez wątpienia udaną pozycją. Znany z szeregu reportaży autor po raz pierwszy sięgnął do fikcji literackiej, jednak nie zrezygnował zupełnie z reporterskiego sznytu. Podczas lektury ma się nieustanne wrażenie, że czyta się dobrze opowiedzianą historię, mającą stabilne osadzenie w konkretnym miejscu i czasie, którą autor wydobył na światło dzienne zbierając i porządkując szereg zeznań świadków. Miejscem, gdzie rozgrywa się fabuła jest niewielkie miasteczko w Wielkopolsce, w którym można rozpoznać Wrześnię. Jednak każdy mieszkaniec miasta (a nawet co bardziej spostrzegawczy spośród odwiedzających je) może z łatwością poznać, że opisywane przez Springera miejsca znajdują się gdzie indziej niż w rzeczywistości (a czasem nie istnieją w ogóle),a postacie z książki, choć noszą niekiedy imiona ludzi związane z tym miastem, są często przeinaczone i niekoniecznie da się je przypisać do konkretnie istniejących odpowiedników. Ta Września-Niewrześnia nie jest jednak sceną na której rozgrywa się kolejna przewidywalna opowieść z prowincjonalnego miasteczka. Autor odszedł od łatwego rozwiązania, jakim byłoby powielenie schematu z jego poprzedniej książki - "Archipelagu" - i nie opisał bolączek i radości życia w mniejszych miejscowościach. Zamiast tego w historię tytułowego zegarmistrza z Wrześni-Niewrześni wplótł szereg rozważań o czasie, nie tyle o jego naturze w aspekcie fizycznym (choć i takie są),co jego odbiorze kulturowym. Aż dziw bierze, że na zaledwie stu kilku stronach zmieścił nie tylko rozbudowaną kompilację wiedzy na temat kulturowego pojmowania idei czasu, jak również wyprowadził z nich szereg rozważań ukazujących jak bardzo jest on arbitralny i negocjowalny.
Integralną częścią opowieści o zegarmistrzu szukającym odpowiedzi na nurtujące go pytania o naturę czasu są zdjęcia wykonane prostym polaroidem, pozowane na amatorskie pod względem techniki wykonania - niedoświetlone, prześwietlone, nieostre, źle skadrowane - ale tematycznie dobrze wkomponowane w całość. Równie istotną rolę w odbiorze całości mają faksymile notatek głównego bohatera, które pogłębiają poczucie złożoności stosunkowo krótkiej i prostej opowieści.
Graficznie książka jest bardzo dobrze wydana. Z liter, składu teksu i licznych kolorowych ilustracji bije elegancja i prostota zarazem. Nawet okładka książki nawiązuje w sposób istotny do jej treści.
Gdybym miał podsumować jakoś tę pozycję, mógłbym powiedzieć, że Filip Springer po usłyszeniu i zredagowaniu tak wielu opowieści od ludzi napotkanych podczas tworzenia swoich poprzednich książek, posiadł umiejętność tworzenia wciągających i nastrojowych historii o zwykłych ludziach dokonujących rzeczy niecodziennych. Powstały w ramach cyklu Kolekcji Wrzesińskich "Zegarmistrz" ze względu objętość przypomina raczej opowiadanie, jednak totalność opowiadanej historii, która wyrosła na gruncie projektu fotograficznego, i której towarzyszy także audiobook, w sprzężeniu z dbałością wydawniczą, wydaje się być wspaniała zapowiedzią nowego etapu w twórczości autora.
Z niecierpliwością oczekuję dalszych eksperymentów Springera w mieszaniu prawdy i fikcji na polu literackim - jeśli wierzyć jego deklaracją wygłoszonym na premierze "Zegarmistrza," być może już w przyszłym roku ukaże się nakładem wydawnictwa Czarne jego kolejna fikcja literacka. Będę jej wyczekiwał.

Debiut prozatorski Filipa Springera jest bez wątpienia udaną pozycją. Znany z szeregu reportaży autor po raz pierwszy sięgnął do fikcji literackiej, jednak nie zrezygnował zupełnie z reporterskiego sznytu. Podczas lektury ma się nieustanne wrażenie, że czyta się dobrze opowiedzianą historię, mającą stabilne osadzenie w konkretnym miejscu i czasie, którą autor wydobył na...