Mówił o sobie, że "nie jest guru", ale w swoim poszukiwaniu sposobu na to, by żyć zupełnie naturalnie, przypominał nieco dawnych mędrców. Bo jakże inaczej odnieść się do zalecenia, które miało służyć każdemu, kto wykonuje jakąkolwiek pracę, a mieszczące się w kilku słowach: trzeba "zwyczajnie nie robić zupełnie nic", najlepiej przez kilka dni. To pomaga całkowicie zresetować ciało i umysł. Powiedział to człowiek, który zaliczył dziesięcioletni okres picia na umór, preferujący samotnictwo, muzykę klasyczną, wyścigi konne, kobiety, seks i czerwone radia. W dowolnie wybranej kolejności. Człowiek, który założył sobie, że umrze na początku nowego millenium, poszukujący istoty prawdy, lecz był niezrozumiany przez większość krytyków i czytelników w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkał, pracował i tworzył. Europa była mu łaskawsza. Tam się urodził, choć nie wychował. Charles Bukowski - poeta, pisarz, scenarzysta pochodzenia niemieckiego, zasłynął jako awanturnik, skandalista, a jednocześnie człowiek wrażliwy i pełen zrozumienia dla ludzkiej natury. David Stephen Callonne podjął się projektu, który zajął mu kilka lat, ale w efekcie powstała książka - zbiór wywiadów i spotkań, ułożonych chronologicznie, aby ukazać prawdę o "magicznym, śpiewającym, pięknym Bukowskim". W książce "Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania, 1963 - 1993" każdy może odnaleźć "ducha" i ciało Bukowskiego, który przeszedł bardzo długą drogę do światowego uznania.
Zbiór wywiadów i artykułów ukazujących przemiany zarówno w samym Bukowskim, jak i w amerykańskiej kulturze i życiu politycznym, to bardzo ciekawa podróż w czasie, w której możemy przyjrzeć się wielu znaczącym punktom zwrotnym w naszej współczesnej historii. Począwszy od kryzysu kubańskiego, wojny w Wietnamie a skończywszy na prezydenturze Ronalda Reagana. Jednocześnie poznajemy kontekst kulturowo - obyczajowy, w którym przyszło żyć i tworzyć Bukowskiemu. W wywiadach odnosi się on do wielu kwestii, choćby ruchu wyzwolenia kobiet, czy absurdów amerykańskiego snu.
Przyglądanie się życiu pisarza poprzez udzielane przez niego wywiady, w których pojawiają się często te same pytania, możemy śledzić jego rozwój, ale najciekawsze jest wczytywanie się w jego własne słowa. Mamy wrażenie obcowania z żywym człowiekiem, którego spotkaliśmy w wielu sytuacjach. Raz wydaje się nam delikatny i sympatyczny. Innym razem obserwujemy jego wybuchy złości i szorstkość wobec rozmówców. Po prostu człowiek, który ma w sobie wiele głosów, od humoru po szaleństwo.
Sądzę, że książkę docenią najwięksi wielbiciele pisarza, którzy poszukują nieskrępowanej prawdy o swym ulubieńcu. Oni wybaczą mu wulgarność, ostry język i nieliczenie się z tematami tabu.
Z drugiej strony, czy należy wierzyć we wszystko, co powiedział czy napisał Charles Bukowski? W wywiadzie zatytułowanym "Twardziele piszą poezję" prowadzonym przez Seana Penna, aktora i poetę, który pierwotnie miał zagrać główną rolę w filmie zrobionym na podstawie powieści Bukowskiego "Ćma barowa", czytamy następujące słowa:

"Więc nie zawsze mówię całą prawdę. Lubię grać i żartować sobie trochę, więc udzielam paru mylnych informacji, dla samej zgrywy i jaj. Więc jeśli chcesz mnie poznać, nie czytaj żadnego wywiadu. Zignoruj ten."

Czy warto wierzyć we wszystko, co powiedział Charles Bukowski? Zapewne nie, ale na pewno warto poznać osobowość człowieka wyłaniającą się z portretu powstałego na przestrzeni trzydziestu lat. Pisarza i poety uznanego za jednego z najważniejszych w dwudziestym wieku.

Mówił o sobie, że "nie jest guru", ale w swoim poszukiwaniu sposobu na to, by żyć zupełnie naturalnie, przypominał nieco dawnych mędrców. Bo jakże inaczej odnieść się do zalecenia, które miało służyć każdemu, kto wykonuje jakąkolwiek pracę, a mieszczące się w kilku słowach: trzeba "zwyczajnie nie robić zupełnie nic", najlepiej przez kilka dni. To pomaga całkowicie...