W drodze do sukcesu Guillaume Musso, jednego z najpopularniejszych francuskich pisarzy, bez trudu możemy wyszczególnić kilka powtarzających się elementów. Jego powieści zazwyczaj sprawnie łączą wątki sensacyjne i romantyczne, mają miejsce w Paryżu i Stanach Zjednoczonych, ich bohaterowie są postaciami po przejściach, których sekrety w życiorysach odkrywamy z kolejnymi stronami, a nierzadko historie doprawione są elementami fantastycznymi i zaskakującym zakończeniem. Kilka z tych cech tworzy szkielet każdej książki pisarza, który jednak ma na tyle duży talent do wymyślania i opowiadania historii, że ta schematyczność nie przeszkadza w czerpaniu przyjemności z kolejnych dzieł. Nie inaczej jest z „Apartamentem w Paryżu”.

Więc po kolei. Połączenie sensacji z romansem? Jest, choć z przewagą tego pierwszego. Główni bohaterowie, Madeline i Gaspard, na skutek pomyłki wynajmują ten sam dom w Paryżu, który natychmiast ich oczarowuje. Odkrywają, że należał on do zmarłego wybitnego malarza, Seana Lorenza. Od inspirowanego ukochaną Penelopą grafitti na nowojorskich pociągach, przez uznanie za genialnego malarza, po tragedię w życiu osobistym i przedwczesną śmierć – życie i twórczość Lorenza zaczyna ich interesować, co potęgują wskazówki sugerujące istnienie trzech ukrytych obrazów, stworzonych tuż przed śmiercią. Ta zagadka staje się dla obojga początkiem śledztwa, które zaprowadzi ich o wiele dalej… w tym oczywiście do Stanów Zjednoczonych.

Bohaterowie po przejściach? Oczywiście. Gaspard jest cenionym dramaturgiem, odznaczającym się sceptycznym podejściem do społeczeństwa i ludzkości, żyjącym w odosobnieniu i pogrążonym w swoim cynizmie, nieradzącym sobie z poczuciem winy. Madeline tymczasem, po porzuceniu pracy w policji i nieudanych próbach założenia rodziny, desperacko poszukuje nowego sensu swojego życia. Zagadka Lorenza okazuje się więc dla nich także walką o swój własny los. Z tej dwójki to Gaspard wydaje mi się ciekawszą postacią, której zapał i determinacja pozwalają odkryć kolejne nieznane szczegóły historii Lorenza. Jego wrażliwość i zawód pozwala także Musso w swoim stylu nawiązywać do znanych artystów i przedstawiać przemyślenia na temat sztuki oraz jej tworzenia.

Elementy fantastyczne? Nie tym razem! Jak już wspomniałem „Apartament w Paryżu” jest w dużej mierze nastawiony na akcję i odkrywanie kolejnych zagadek i nie ma w nim magii. Musso widocznie postawił na powieść, której lektura będzie porównywalna z oglądaniem filmu sensacyjnego. Jest to próba całkiem udana. Para głównych bohaterów odkrywa kolejne elementy zagadkowej historii, walcząc z własnymi słabościami i wątpliwościami oraz ucząc się współpracy ze sobą. Fabuła zmierza w znanym kierunku, to zwroty akcji potrafią zaskoczyć, choć moim zdaniem bohaterom za często pomaga przypadek lub zbieg okoliczności. Nie zmienia to jednak faktu, że historia wciąga z każdą kolejną przeczytaną stroną i zapewne wielu czytelników przeczyta ją w jeden dzień, chcąc poznać zakończenie tej historii.

„Apartament w Paryżu”, choć jest lekturą schematyczną i mało odkrywczą, to z pewnością przyjemną i angażującą. Osobiście wolę te dzieła Musso, w których wzbogaca historię dobrze wprowadzonymi elementami fantastycznymi, ale fani francuskiego autora powinni być z tej powieści zadowoleni. Dlatego  mogę polecić ją osobom, które szukają lekkiej, wciągającej książki z naciskiem na akcję. Osobiście jednak liczę, że kolejna pozycja w dorobku Musso wniesie coś bardziej odkrywczego i zaskakującego.

Jarosław Olejnik