Biologia i fotografia - moje dwie pasje połączone w jednej książce 😁 dla mnie idealnie. Fajny klimat - mała społeczność, dzika natura, z którą człowiek mimo swej wielkości i tak przegrywa, bardzo prawdziwie opisane ludzkie emocje, traumy. Nawet zaznaczyłam kilka zdań, bo trafiły w sedno. Nie jest to naiwnie napisana opowiastka, choć dla mnie zabrakło nieco więcej zabawy z czytelnikiem. Domyślałam się rozwiązania, ale nawet mimo to fajnie, gdyby zakończenie miało jeszcze jakiś twist, więcej zawiłości, albo niedomówień.nie wszystko musi być nam, czytelnikom podane na tacy. Jako stworzenia myślące lubimy być pozostawieni z polem do interpretacji. Autorka zapowiada się fajnie, na kolejny raz chciałabym tylko coś bardziej rozbudowanego ;)

„Jej twarz zastygła w skorupę, ale pozostała nienaruszona. Zidentyfikowali ją rodzice. Wyglądała, jakby zmarła niedawno.
Tak. To ona.
Po dziesięciu latach.
Maya spotkała ich w komisariacie. Czekali na korytarzu na rozmowę z Leifem. Przywitała się i zapytała, czy chcą się czegoś napić.
– Nie, dziękuję – odpowiedzieli zgodnie.
Maya nie mogła się nadziwić, jak bardzo są do siebie podobni. Te same pofalowane krótkie włosy, te same wyblakłe kolory, ta sama szczupła budowa ciała, te same wykonywane w poczuciu obowiązku gesty i ten sam uprzejmy, wyzuty z radości ton głosu. Jakby tak bardzo szukali w sobie nawzajem oparcia, aż w końcu stali się jednym. Tak jakby musiało ich być dwoje tego samego gatunku, żeby nie upadli.”

Biologia i fotografia - moje dwie pasje połączone w jednej książce 😁 dla mnie idealnie. Fajny klimat - mała społeczność, dzika natura, z którą człowiek mimo swej wielkości i tak przegrywa, bardzo prawdziwie opisane ludzkie emocje, traumy. Nawet zaznaczyłam kilka zdań, bo trafiły w sedno. Nie jest to naiwnie napisana opowiastka, choć dla mnie zabrakło nieco więcej zabawy z...