Bardzo proszę o nie odsądzanie mnie od czci i wiary w związku z poniższą opinią :)

Już od bardzo dawna nie spotkałam się z pozycją, która rozczarowałaby mnie aż tak potężnie, jak „Wredne igraszki” Sally Thorne. Nic mi się właściwie w tej książce nie podobało..
Przede wszystkim mam straszny żal do autorki, że z bohaterów - dorosłych przecież ludzi, zrobiła przygłupawe pięcioletnie bachory, które głupio myślą, głupio się zachowują i ogólnie ciężko się z nimi jakkolwiek utożsamić ( widocznie moje wewnętrzne dziecko jest jednak trochę starsze i normalniejsze niż para naszych bohaterów, stąd brak nici porozumienia ) . Bitwa na spojrzenia czy silną wolę, podchody i podglądanie terminarzy ( zeszytów ) i rozmów? Przecież to zachowania żywcem wyjęte z przedszkola, albo pierwszych klas podstawówki !
Nie rozumiem również, jak można było osadzić na stanowisku asystentki w firmie wydawniczej kogoś kto w moim mniemaniu cierpi na poważne rozdwojenie jaźni. Nie ma innego wytłumaczenia na zachowania i przemyślenia Lucy Hutton, która mówi, lub myśli jedno, tylko po to by dwa zdania dalej stwierdzać, lub czynić coś kompletnie odwrotnego i zaprzeczać czynami i słowami samej sobie na prawie każdym kroku. Takich ludzi się leczy.
Zirytowało mnie to strasznie.
Akcja sama w sobie też niewiele więcej warta. Toczy się ślamazarnie, po wielokroć wracając do tych samych mało ciekawych wątków ( ile razy np. można rozwodzić się nad kolorami koszul ??? )Rozumiem również, że to romans biurowy, więc gdzie ma się wszystko rozgrywać, jak nie w biurze? No ale jak rany, niechże tam się coś dzieje, a nie w koło Macieju partyzanckie i szczeniackie podchody poniżej godności osób dorosłych! Kompletnie to wszystko wypadło absurdalnie i całkowicie niewiarygodnie. Mało tego, zwyczajnie irytująco i nudno.
Na koniec zostawiłam sobie kwestię przekładu który znowu woła o pomstę do nieba.
Może nie nadążam za modą i nie jestem cool, ale w książce spodziewam się jednak poprawnej czystej polszczyzny.
Określenia typu „dostać na głowę” czy „zdziczeć” uważam za wyrażenia slangowe, kompletnie nie na miejscu w tej historii. Jeszcze mogłabym na to przymknąć oko, gdybym czytała jakąś pierwszą wprawkę z self publishing, która na oczy nie widziała korekty, ale tutaj ?? Jest to absolutnie nieakceptowalne. Ogólnie zatem „Wredne igraszki uważam w najlepszym wypadku za twór bardzo, bardzo, BARDZO mierny i raczej nie polecam tym, którzy cenią dobrą rozrywkę i swój czas.

Bardzo proszę o nie odsądzanie mnie od czci i wiary w związku z poniższą opinią :)

Już od bardzo dawna nie spotkałam się z pozycją, która rozczarowałaby mnie aż tak potężnie, jak „Wredne igraszki” Sally Thorne. Nic mi się właściwie w tej książce nie podobało..
Przede wszystkim mam straszny żal do autorki, że z bohaterów - dorosłych przecież ludzi, zrobiła przygłupawe...