Zawsze staram się wyciągnąć z każdej książki, nawet naprawdę słabej, jakieś pozytywy i nie zniechęcać całkowicie do jej przeczytania, ale w przypadku powieści pod tytułem „Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie”, nie mogę znaleźć dosłownie niczego. Pozycja ta miała ociekać sarkazmem i czarnym humorem, ale dla mnie cała ta pisanina była jednym wielkim, absurdalnym bełkotem. Nawet ciężko stwierdzić, o czym właściwie jest.

Główny bohater – Krystian, naśmiewa się z polskiej mentalności, polityków, weganów, wegetarianów, hipsterów, studiów humanistycznych i innych tematów modnych w dwudziestym pierwszym wieku. Rozmawia ze zmarłymi pisarzami, w Starbucksie żąda alkoholu, słyszy, co mają do powiedzenia jego koty i ogólnie rzecz biorąc, jest całkiem nieźle szurnięty. Jest copywriterem piszącym ogłoszenia dotyczące samochodów i szczerze nienawidzi swojej pracy. Nie robi nic, by zmienić swoje życie, a jedynie naśmiewa się z wszystkiego, co go otacza.

Cóż, książka nie jest ani zabawna, ani wciągająca, ani ciekawa. To absurdalna powieść o niczym. Autor przeskakuje z tematu na temat, cytuje wszystkie mu znane internetowe memy i na siłę próbuje być śmieszny. Nie mam nic przeciwko sarkazmowi, ale w zdrowych ilościach i z sensem, tymczasem w pozycji tej nie można znaleźć ani jednego sensownego zdania, o dialogach już nawet nie wspominając. Możemy za to między innymi dowiedzieć się, że kaczki są gwałcicielami i nekrofilami. W niektórych mementach ta paplanina staje się wręcz niesmaczna. Z całą pewnością „Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie” zajmie pierwsze miejsce na liście najgorszych książek, spośród przeczytanych przez mnie w tym roku.

Krystian Nowak prawdopodobnie książkę wymyślał na poczekaniu, brakuje w niej jakiegoś zarysu, sytuacje oraz bohaterowie są tak oderwani od rzeczywistości, że aż męczący. Raczej nie warto szukać w tej pozycji żadnego sensu. O ile początek daje nadzieję na ciekawe rozwinięcie, o tyle z każdą stroną jest coraz gorzej.

Jeśli miałabym bohatera do czegoś porównać, to porównałabym go do ratlerka – głośno szczeka na wszystkich i wszystko, a jak się tupnie nogą, ucieka. Wydaje mi się, że zarówno w przypadku autora, jak i głównej postaci, „jestem pisarzem”, jest zwrotem niewłaściwym.

Największym absurdem były dla mnie linki do YouTuba w przypisach. Czy ktoś w ogóle próbował wklepywać w przeglądarkę te wszystkie literki cyferki?

Niestety nie polecam.

Zawsze staram się wyciągnąć z każdej książki, nawet naprawdę słabej, jakieś pozytywy i nie zniechęcać całkowicie do jej przeczytania, ale w przypadku powieści pod tytułem „Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie”, nie mogę znaleźć dosłownie niczego. Pozycja ta miała ociekać sarkazmem i czarnym humorem, ale dla mnie cała ta pisanina była jednym wielkim,...