Tytułowa banda jest grupą przyjaciół w wieku lat czternastu, która zna się od najmłodszych lat i wspólnie przeżyła już niejedną przygodę. Jest wśród nich poeta, amator wspinaczki i dziewczynka, która wszystkich oczarowuje śmiałością i niewątpliwą urodą. Dzieciaki mają swój kodeks, wedle którego nie mogą się wzajemnie wyśmiewać i nie wstydzą się okazywania silnych emocji. Mają w sobie wsparcie, są gotowi w każdej chwili biec sobie na pomoc. Słowem łączy ich przyjaźń przez wielkie P.
A ma im się to przydać, bo przygód nie brakuje, nawet tych niebezpiecznych.

Książka składa się z dziewiętnastu rozdziałów, z czego czternaście rozgrywa się w samych Indiach. W każdym rozdziale dzieci zwiedzają inną atrakcję, jaką oferuje ten niesamowity kraj. Są to między innymi świątynie, grobowce, meczety i teatr. Każdy element jest pięknie i malowniczo opisany. Autorka nie pomija detali architektonicznych, barw, zapachów, otoczenia, fauny i flory. Dużo mówi o gastronomicznej części Indii, jest to bowiem coś zupełnie odmiennego od pokarmów spotykanych w Polsce i może zainteresować głodne świata dzieci. Robi to jednak w sposób bardzo przystępny, ponieważ opisy są mimo swojej barwności niedługie i urozmaicone niesamowitymi przygodami, a często tarapatami, w jakie dzieci się w danym miejscu pakują.

Nie jest Wam z pewnością obcy fakt, że jestem olbrzymią fanką literatury podróżniczej. Z tej własnie przyczyny dałam się wciągnąć w podróż po tym egzotycznym miejscu. Bez problemu wizualizowałam sobie to, co autorka opisywała. Przygody dzieciaków wywoływały we mnie rozbawienie, ale i niedowierzanie, kiedy to na przykład jeden z nich wspinał się na najwyższe ściany. Rozbawił mnie fakt, że dzieci nie ponosiły żadnych konsekwencji swoich nieodpowiedzialnych zachowań, ale z drugiej strony ucieszyłam się, że dorośli nie są demonizowani jako ci, co to psują zabawę.

Negatyw znalazłam taki, że przemyślenia i wypowiedzi dzieciaków często wydawały mi się zbyt dojrzałe. I choć często występowało po nich odniesienie „jak mawia babcia” itp. i tak było sporo tych mądrości jak na dziecięcą/młodzieżową przygodówkę podróżniczą. Przez to bohaterowie trochę tracili na autentyczności. Ale myślę, że spokojnie można na to przymknąć oko.

Polecam mniejszym i większym miłośnikom przygód podróżowania i Indii. Książka jest przede wszystkim bardzo pozytywna, roześmiana i wartka, a to na pewno spodoba się każdemu.

Tytułowa banda jest grupą przyjaciół w wieku lat czternastu, która zna się od najmłodszych lat i wspólnie przeżyła już niejedną przygodę. Jest wśród nich poeta, amator wspinaczki i dziewczynka, która wszystkich oczarowuje śmiałością i niewątpliwą urodą. Dzieciaki mają swój kodeks, wedle którego nie mogą się wzajemnie wyśmiewać i nie wstydzą się okazywania silnych emocji....

„Banda Michałka” zrobiła prawdziwą furorę. Lekkie opowiadania poruszające ważne sprawy, pokazujące świat z dziecięcej perspektywy i zapraszające do przygód grupki niezwykłych przyjaciół , w której skład wchodzą: Michałek, Jerzyk, Rysio, Mateusz, Filip, Hubert, Franciszek, Marysia. Warszawski Żoliborz to miejsce niezwykłe. Spotykają się tu różne pokolenie i warstwy społeczne. Miejsce ma swój urok i znane jest z wielu książek oraz filmów. W takim miejscu nie trudno o przygody. I tak jest właśnie w przypadku grupki przyjaciół kierujących się w życiu zasadami i swoim honorem, a do tego wiedząca, co jest dla ich najlepsze, a co może ściągnąć kłopoty. Banda jednak nie zawsze jest grzeczna. Czasami grupka przyjaciół miewa chwile, kiedy wszystko idzie nie po jej myśli, zdarza się jej grać na nerwach nauczycielom i pakować w tarapaty. W pierwszej części nie zabrakło wyprawy do Londynu, a w drugiej młodzi bohaterzy jadą do Grecji, w trzeciej wyprawiamy się do Indii.
Na początku książki oczywiście za każdym razem Michał zaprezentuje nam całą swoją bandę, czyli wszystkich, z którymi się przyjaźni i przez to uczestniczą w przygodach. Dzięki temu zabiegowi jeśli nawet nie znamy wcześniejszej części to bardzo szybko odnajdziemy się, dowiemy od czego bohaterzy mają imiona i przezwiska, jakie są ich ulubione zajęcia oraz poznamy okolicę, w jakiej mieszkają, jakie mają zainteresowania, słabości, czym imponują innym. W kolejnych autonomicznych rozdziałach, które w niewielkim stopniu łączą się ze sobą, ale można czytać je oddzielne poznamy kolejne przygody bandy. Poprzednie książki pozwoliły nam poznać szkolne Walentynki, sympatie bandy, ulubione potrawy, ale też wyprawić się do NASA, dowiedzieć się o organizowaniu zbiórki pieniędzy dla sąsiadki, organizacji przedstawienia teatralnego, obserwować nietoperze, przeżyć odkrycie nowego przejścia w labiryncie Minotaura, namierzyć złodziei perfum, poznać córkę francuskiej gwiazdy i polecieć samolotem na Kretę, gdzie mogli przeżyć niezwykłe przygody, poznać pracę archeologów, zapoznać się ze starożytną historią.
Tym razem Ewa Karwan Jastrzębska zabiera nas w podróż do Indii. Nim bohaterzy tam wyruszą zdobywają solidną wiedzę, poznają ruchliwego makaka, doświadczają wielkiego pakowania oraz przeżywają niezapomniane chwile w samolocie, w którym przez nadmierną ruchliwość i ciekawskość wpadają w kłopoty. Później dają się porwać wakacjom. Dzięki Amirowi i Iwonie cała banda razem z rodzicami będzie mogła poznać uroki New Delhi, zagrać na gitarze na ulicy, odwiedzić meczet Dżama Masdżid, świątynię Hanumana, Bangla Sahib, grobowiec Humajuna, zajrzeć za kulisy Bollywood oraz poznać historię Szahdżahana i Mumtaz w teatrze, by znając kontekst historii Tadż Mahal móc podziwiać nie tylko jego piękno, ale i poznać historię powstania tego niezwykłego miejsca. Do tego nie zabraknie wyprawy do Amber i oglądania pomalowanych słoni, a także fabryki niezwykłych dywanów, gdzie Marysia robi wielką karierę projektantki. Następnie w Dżanpurze, w Świątyni Małp w Galcie bliżej poznamy małpki. Zwiedzanie przeplatają niezwykłe przygody bandy, która przez swoją ciekawskość nie raz wplącze się w kłopoty, z których na szczęście zawsze wychodzi jako bohaterzy. Poza spokojnym zwiedzaniem i ustalonym rytmem dnia będziemy podróżować pociągiem do Mombaju i statkiem na Elefantę, a następnie uczestniczyć w koncercie w meczecie Hadżi Ali, oglądać kolorowe papugi, uczestniczyć w przyjęciu. Autorka z perspektywy Michałka wprowadza nas w kolejne różnice kulturowe, przybliża dziedzictwo kraju, oprowadza po zabytkach, dzięki czemu czytelnicy mogą odbyć z nią tę niezwykłą podróż.
Niedługie rozdziały, żywy język, wartka akcja, pozytywne wizerunki postaci, które wszystko robią razem. Mimo wielu psot takich jak zrobienie bałaganu w fabryce dywanów czy wejście na kopułę świątyni bohaterzy są dobrzy i pomocni. Rodzice bandy to wspaniali ludzie uczący swoje dzieci empatii oraz otwartości na świat. Nasi bohaterzy razem z nimi będą uczestniczyć w przygotowaniu posiłków dla biednych. Dzięki temu nieco zwariowani bohaterzy są doskonałymi postaciami do naśladowania.
Całość (podobnie jak poprzednie tomy) oprawiono w solidną oprawę. Bardzo dobrze zszyte strony sprawiają, że lektura jest trwała. Tekst urozmaicono nielicznymi, prostymi ilustracjami Julii Karwan -Jastrzębskiej.
Książkę polecam uczniom szkoły podstawowej. Myślę, że także doskonale sprawdzi się jako lektura dla przedszkolaków. Kolejne niedługie rozdziały doskonale zastąpią bajki i pozwolą młodym słuchaczom poznać interesujące przygody nieco starszych bohaterów, którzy mogą być wzorem do naśladowania. Książkę bardzo dobrze czyta się na głos. Polecam.

„Banda Michałka” zrobiła prawdziwą furorę. Lekkie opowiadania poruszające ważne sprawy, pokazujące świat z dziecięcej perspektywy i zapraszające do przygód grupki niezwykłych przyjaciół , w której skład wchodzą: Michałek, Jerzyk, Rysio, Mateusz, Filip, Hubert, Franciszek, Marysia. Warszawski Żoliborz to miejsce niezwykłe. Spotykają się tu różne pokolenie i warstwy...

"Nie ma nic lepszego niż wakacje w miejscu, które można poczuć wszystkim zmysłami, bo kraj i jego kulturę poznaje się wtedy, gdy stajemy się jego częścią, choć na chwilę".


Żoliborz. Grupa 8 bardzo zżytych przyjaciół w wieku 13 lat. W tym tylko jedna dziewczyna- Marysia "warta więcej niż tuzin obcych chłopaków" ;) Mamy wakacje. Cała banda wraz z kilkorgiem rodziców i znajomą rodziny Michałka- przewodniczką Iwoną mają wyruszyć do Indii. Zaczynają się wielkie przygotowania, zbieranie materiałów i burza mózgów, co do planów. Każdy z 19 rozdziałów poświęcony jest jakiemuś konkretnemu zagadnieniu, atrakcji turystycznej, podróży itp. Poznamy przygody nastolatków w Delhi, Mumbaju, Agrze, Dżajpurze. Będziemy zachwycać się razem z nimi pięknem indyjskiej architektury zwiedzając Taj Mahal, Grobowiec Humajuna, meczet Hadżi Ali, świątynie Hanumana ze wszechobecnymi małpkami czy Twierdzę Amber, a o wszystko z rysem historycznym, zapoznamy się bliżej ze słoniami, małpkami, będziemy podróżować pociągiem, tak charakterystycznym dla tego cudownego kraju, a także pościgamy się słynnymi rikszami. W Kalkriti natomiast obejrzymy bollywoodzkie przedstawienie. Na bazarkach potargujemy się z lokalnymi handlarzami. Dzieciaki, będą mieć okazję zajrzeć do fabryki dywanów, czy haftować koszule. Uzdolnieni artystycznie będą mieć też okazję popisać się swoim talentem,razem z tubylcami. Poza tym dość szeroko opisana jest kultura, autorka wiele miejsca poświęciła sikhizmowi. Dowiedzą się także czym jest np bindi czy sindur, i jakie zajmują one miejsce w indyjskiej kulturze. Pani Ewa nie pomija też kwestii slumsów i biedy.


Indie w pigułce. Tak, żeby nie zanudzić, a wręcz przeciwnie, rozbudzić zainteresowanie krajem, jego wielowarstwową kulturą. Skondensowane ciekawostki są zgrabnie przemycane. Książka jest napisana bardzo merytorycznie pod katem samych Indii- kompleksowo. Od typowego turystycznego zwiedzania, przez historię, na społeczeństwie kończąc. Pisarka zrobiła kawał dobrej roboty. Ponad to, pokazuje jak we właściwy sposób zwiedzać ten egzotyczny kraj, na co zwrócić uwagę. Jak podejść do tematu całościowo.


Bardzo podobał mi się sposób opowiadania, taki ciepły i życzliwy. Okraszony dziecięcą nieskrywaną radością i wdzięcznością. Pani K.Jastrzębska wykazuje się ogromną tolerancją, co widać w uprzejmym i przyjaznym nastawieniu jej postaci do Indusów. Wyposażyła swoich małych bohaterów w cudowną życzliwość, kreatywność. Zapewne bohaterowie wynieśli to z domu, bo ich rodzice są naprawdę w porządku i mądrze wychowują dzieciaki, maja ze sobą świetny kontakt. To banda naprawdę dobrze wychowanych małolatów. Jako grupa przyjaciół są bardzo ze sobą związani i bardzo lojalni wobec siebie. Możemy zaobserwować także co dzieje się w głowach i sercach młodych ludzi. Czyta się expresowo, a do tego pisana "tłustym drukiem", jak to mawiały panie nauczycielki w szkole :D

Czy polecam? Tak, zwłaszcza dla małoletnich czytelników. Znaleźć tutaj można wiele morałów, podanych w lekkostrawny -lekki i przyjemny sposób."Banda Michałka" jest napisana tak, że może zachęcić młodych poszukiwaczy przygód, chętnych doświadczania nowego, do marzeń o podróżach, i fantazjowania o egzotyce, a przede wszystkim nastawia pozytywnie do tego, co nieznane, obce. Warto podsunąć ją młodym podróżnikom, jeśli akurat wybierają się w tamte tereny.

Recenzja także na blogu:
https://sapno-main-india-hai.blogspot.com/2018/07/banda-michaka-na-wakacjach-ewy-karwan.html

"Nie ma nic lepszego niż wakacje w miejscu, które można poczuć wszystkim zmysłami, bo kraj i jego kulturę poznaje się wtedy, gdy stajemy się jego częścią, choć na chwilę".


Żoliborz. Grupa 8 bardzo zżytych przyjaciół w wieku 13 lat. W tym tylko jedna dziewczyna- Marysia "warta więcej niż tuzin obcych chłopaków" ;) Mamy wakacje. Cała banda wraz z kilkorgiem rodziców i...