Filmu nie oglądałem, choć jakoś tam zapewne odcisnął w zbiorowej świadomości Polaków, bo nawiązania do tytułu widuję wielokrotnie (ale akurat Lemowy Pamiętnik znaleziony w wannie nawiązuje do książki).

Jest to na pewno jedno z najlepszych i najciekawszych osiągnięć polskiej literatury, mimo że oryginał wcale nie był napisany po polsku. Powieść szkatułkowa, wręcz niesamowicie gawędziarska, dając w efekcie zbiór mnóstwa historii i anegdot opowiadanych przez spotykane przez bohatera postacie. Niesamowicie barwna, kolorowa, żywiołowa i pełna namiętności. Mocno wpisująca się w ezoteryczny klimat epoki, z wyzierająca zewsząd europejską fascynacją egzotyką. Niektóre sceny lepsze niż w najporządniejszych horrorach.

Bardzo dobra.

Chętnie do niej wrócę za paręnaście miesięcy, gdy już osiądzie i jeszcze po drodze zaliczę film.

Filmu nie oglądałem, choć jakoś tam zapewne odcisnął w zbiorowej świadomości Polaków, bo nawiązania do tytułu widuję wielokrotnie (ale akurat Lemowy Pamiętnik znaleziony w wannie nawiązuje do książki).

Jest to na pewno jedno z najlepszych i najciekawszych osiągnięć polskiej literatury, mimo że oryginał wcale nie był napisany po polsku. Powieść szkatułkowa, wręcz...

Czytane parę lat temu, ale do dziś pamiętam, że lektura to była niesamowita. Przede wszystkim absolutna klasyka i jedna z najważniejszych powieści w historii literatury polskich autorów. Dla fanów powieści łotrzykowskich rozrywka gwarantowana. Historia (a raczej historie - BARDZO wiele historii) nie jest nudna i wciąga. Jedynie historia geometry może wydawać się współczesnemu czytelnikowi nieco nudniejsza. "Tylko" 8 gwiazdek dla tak monumentalnego dzieła, bo nie lubię niewykończonych książek - w opisywanym przypadku ten problem dawał się zauważyć parokrotnie (e.g. pojawiający się i znikający Żyd Wieczny Tułacz).

Czytane parę lat temu, ale do dziś pamiętam, że lektura to była niesamowita. Przede wszystkim absolutna klasyka i jedna z najważniejszych powieści w historii literatury polskich autorów. Dla fanów powieści łotrzykowskich rozrywka gwarantowana. Historia (a raczej historie - BARDZO wiele historii) nie jest nudna i wciąga. Jedynie historia geometry może wydawać się...

Jedna z najdziwniejszych książek, jakie miałam okazję czytać. Po dwóch latach udało mi się skończyć "Rękopis znaleziony w Saragossie" Jana Potockiego. Była to dość kłopotliwa i zagmatwana lektura, lecz nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Po pierwsze, dlatego iż zdałam dzięki tej pozycji jeden ze swoich egzaminów na filologii polskiej, a po drugie - lubię czytać dziwne książki. "Rękopis" jest specyficzny zważywszy już na jego konstrukcję. Powieść szkatułkowa w całej okazałości. Czytelnik zostaje wrzucony w wir onirycznych opowieści, które z każdą napotkaną osobą się rozrastają. Czasami trudno było "połapać się" w tych wszystkich powiązaniach i uwierzyć w prawdopodobieństwo opisywanych zdarzeń, niemniej jednak było to ciekawe doświadczenie czytelnicze. Szczególnie, jeśli porówna się twórczość naszych innych rodaków żyjących w XIX wieku, którzy odmiennie niż Potocki, poszli w stronę liryki, a nie epiki. Strach pomyśleć, jak długa byłaby to książka, gdyby była pisana wierszem...

Jedna z najdziwniejszych książek, jakie miałam okazję czytać. Po dwóch latach udało mi się skończyć "Rękopis znaleziony w Saragossie" Jana Potockiego. Była to dość kłopotliwa i zagmatwana lektura, lecz nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Po pierwsze, dlatego iż zdałam dzięki tej pozycji jeden ze swoich egzaminów na filologii polskiej, a po drugie - lubię czytać dziwne książki....

Dziwna to książka. Napisał ją po francusku polski pisarz, podróżnik i poliglota o niezywyle ciekawym życiorysie. Powieść powstała na przełomie XVIII i XIX wieku, a jej akcja toczy się w Hiszpanii.
Słyszałam od dawna o tym utworze. Ciekawiła mnie szkatułkowa budowa powieści. Opowiadanie w opowiadaniu, a wszystkie w narracji pierwszoosobowej. Trzeba być uważnym, by nie zgubić wątku. Opowiadaczy jest kilku, a ich historie przeplatają się.
Fabuła jest ciekawa. Główny bohater młody chłopak przeżywa dziwne przygody np. zasypia w tajemniczej gospodzie, a budzi się na wzgórzu pomiędzy wisielcami. Spotyka tajemnicze kobiety, które go namawiają na zmianę wiary i kuszą swoimi wdziękami.
Wśród znajomych głównego bohatera Alfonsa są Żyd Wieczny Tułacz i Naczelnik Cyganów. Opowiadania tego ostatniego są najciekawszymi rozdziałami powieści. Roją się od awanturniczych przygód, pojedynków i miłosnych przygód. Są ciekawe i niekiedy nawet zabawne.
W zakończeniu powieści wyjaśnią się zagadki z życia Alfonsa, a cała fabuła znajduje swoje rozwiązanie.
Czy polecam?
Tak, ale tylko wytrwałym, lubiącym starocie i udziwnienia. No i tym poszukujacym czegoś innego, oryginalnego.

Dziwna to książka. Napisał ją po francusku polski pisarz, podróżnik i poliglota o niezywyle ciekawym życiorysie. Powieść powstała na przełomie XVIII i XIX wieku, a jej akcja toczy się w Hiszpanii.
Słyszałam od dawna o tym utworze. Ciekawiła mnie szkatułkowa budowa powieści. Opowiadanie w opowiadaniu, a wszystkie w narracji pierwszoosobowej. Trzeba być uważnym, by nie...

Przyznam się Wam szczerze, że zabierałem się do lektury tej książki z duszą na ramieniu. Autentycznie się bałem, że nie podołam wyzwaniu. Że powieść Potockiego mnie nie porwie, szybko znudzi, że nie odnajdę się w jej świecie przedstawionym i jak niepyszny będę musiał z poczuciem rozczarowania odłożyć nieprzeczytaną książkę z powrotem na półkę. Nic bardziej mylnego! To, co na pierwszy rzut oka wydawało się być największymi wadami "Rękopisu", koniec końców okazało się być jego największymi atutami! Za największy atut uważam przede wszystkim klimat tamtych czasów, jakże inny od współczesności, a "archaiczna" fraza tylko dodaje całej powieści uroku. Kto bowiem ze współczesnych pisarzy, pisze dzisiaj choćby skromną i niedoskonałą namiastką stylu Jana Potockiego? Kiedy zobaczyłem, że nie taki diabeł straszny, jak go malują, zrozumiałem, że nawet szkatułkową konstrukcją powieści można się zachwycić. Owszem, trzeba dać z siebie odrobinę wysiłku i cierpliwości, żeby niewielkich rozmiarów kluczykiem otworzyć misternie zamkniętą szkatułkę tej fascynującej opowieści, ale kiedy już uda się Nam ta trudna sztuka, to ku Naszemu zdumieniu okaże się, że ta szkatułka jest pełna perełek i skarbów tak drogocennych, że aż łapiemy się za głowę, myśląc o tym, że choć były tak blisko, dotąd nie zdołaliśmy ich znaleźć. A w swojej leniwej naiwności, nie chciało się Nam nawet ich poszukać. Na koniec wypada przyznać, że "Rękopis" potrafi solidnie potrząsnąć swoim czytelnikem, uświadamiając mu, że choć on sam często mienił się humanistą, erudytą, czy osobą o rozległej wiedzy i otwartym umyśle, to jednak w gruncie rzeczy, o historii wcale nie tak zamierzchłej wie bardzo niewiele. A to w przeszłości najsilniej tkwią zapuszczone korzenie tożsamości wszystkich ludów i narodów, kultur, wierzeń i języków. A Hiszpania - z dziedzictwem Celtów, Iberów, Fenicjan, Rzymian, Gotów, Arabów, Żydów, Basków i Cyganów - ma w swoim kulturowym DNA wyjątkowo dużo drogocennych skarbów. Bierzmy szkatułkę Potockiego w posiadanie i róbmy to chętnie, a zdobytego w ten sposób bogactwa wielu będzie nam zazdrościło.

Przyznam się Wam szczerze, że zabierałem się do lektury tej książki z duszą na ramieniu. Autentycznie się bałem, że nie podołam wyzwaniu. Że powieść Potockiego mnie nie porwie, szybko znudzi, że nie odnajdę się w jej świecie przedstawionym i jak niepyszny będę musiał z poczuciem rozczarowania odłożyć nieprzeczytaną książkę z powrotem na półkę. Nic bardziej mylnego! To, co...

książkę czytałem ze względu na Hiszpanię, a konkretnie żeby sprawdzić, czy faktycznie Potocki reprodukuje czarną legendę.

Po lekturze (od jakiejś jednej trzeciej coraz bardziej pobieżnej) stwierdzam, że chyba tak, reprodukuje.

W całej książce nie ma ani jednego normalnego, sympatycznego, rozsądnego Hiszpana; przez kartki powieści przeciąga natomiast galeria przygłupów, histeryków, fanatyków, opętańców, okrutników, tchórzy, zabobonnych idiotów, chciwców itede itepe. Trochę lepiej potraktowane są postacie kobiece, tu pojawia się coś z fascynacji i tajemniczości, ale też pewnej protekcjonalności (chyba bardziej kulturowej niż szownistycznej męskiej).

W sumie jak ogarnąć kontekst, to nie ma się co dziwić. Facet został wychowany we Francji, gdzie napakowano w niego wszystkie encyklopedystyczne zabobony o głupich, okrutnych, ciemnych, zacofanych, leniwych i nic-nie-umiejących Hiszpanach. Pozytywne postacie pochodzą z Walonii, Maroka, krajów niemieckich, jest też sympatycznie przedstawiony Żyd.

Ewentualny hiszpański wydawca nie musiałby męczyć się szukając tłumacza z polskiego, bo rzecz jest po francusku. Ale ksiązki nigdy w Hiszpanii nie wydano. Dziwne?

książkę czytałem ze względu na Hiszpanię, a konkretnie żeby sprawdzić, czy faktycznie Potocki reprodukuje czarną legendę.

Po lekturze (od jakiejś jednej trzeciej coraz bardziej pobieżnej) stwierdzam, że chyba tak, reprodukuje.

W całej książce nie ma ani jednego normalnego, sympatycznego, rozsądnego Hiszpana; przez kartki powieści przeciąga natomiast galeria przygłupów,...

Długo się zbierałem do tej lektury i nie żałuję, że w końcu się zebrałem!

Długo się zbierałem do tej lektury i nie żałuję, że w końcu się zebrałem!

Fajnie napisana, dobrze się słucha, ale dramatycznie o niczym. Dodatkowa gwiazdka za wspaniałe oddanie klimatu otoczenia, w którym toczy się powieść.

Fajnie napisana, dobrze się słucha, ale dramatycznie o niczym. Dodatkowa gwiazdka za wspaniałe oddanie klimatu otoczenia, w którym toczy się powieść.

Może być, chciaż szkatułkowa kompozucja mnie nie przekonała.

Może być, chciaż szkatułkowa kompozucja mnie nie przekonała.

jedno z pomnikowych dzieł polskiej antyhiszpańskiej czarnej legendy.

Potocki - człowiek postępu, Europejczyk, frankofil, oświecony - reprodukuje tu wszystkie bzdety francuskich encyklopedystów, sprzedane jako osiągnięcia naukowe. Hiszpan - głąb, prymityw, fanatyk, brutal, przygłup, zabobonny kretyn, chciwy i okrutny.

Oczywiście, powieść szkatułkowa, narracja polifoniczna, trele morele, itede itepe. Ale ja nie o tym. W sumie, chyba jeden - może oprócz służalczych wypocin Miłosza - z najbardziej wybitnych przykładów jak polski intelektualista stawał się francuskim kelnerem.

jedno z pomnikowych dzieł polskiej antyhiszpańskiej czarnej legendy.

Potocki - człowiek postępu, Europejczyk, frankofil, oświecony - reprodukuje tu wszystkie bzdety francuskich encyklopedystów, sprzedane jako osiągnięcia naukowe. Hiszpan - głąb, prymityw, fanatyk, brutal, przygłup, zabobonny kretyn, chciwy i okrutny.

Oczywiście, powieść szkatułkowa, narracja polifoniczna,...